Obsluga przeciwlotniczego karabinu maszynowego DSzK kalibru 12,7 mm przygotowuje sie do odparcia nalotu.

Przez całe lata trzydzieste ubiegłego wieku trwała epopeja ze stworzeniem karabinu automatycznego, któremu w systemie uzbrojenia RKKA przydawano bardzo duże znaczenie. Zgodnie z otrzymanymi wskazówkami sowieccy konstruktorzy odeszli od opracowania karabinów z ruchomą lufą i zajęli się wyłącznie systemami z odprowadzeniem gazów prochowych.

Karabiny samopowtarzalne

W 1931 r. prowadzone były konkursowe próby karabinu samopowtarzalnego Diegtiariewa wz. 1930, nowego karabinu samopowtarzalnego Tokariewa, w którym zamykanie lufy odbywało się za pomocą obrotu zamka z dwoma ryglami zamkowymi, z magazynkiem na 10 nabojów i karabinu automatycznego z zamkiem klinowym i magazynkiem na 15 nabojów, przedstawionego przez kierownika montażowni zakładu w Kowrowie Siergieja Simonowa. Próby, przy których był obecny szef uzbrojenia RKKA i zastępca ludowego komisarza obrony ds. armii i floty – Michaił Tuchaczewski, dotyczyły żywotności oraz niezawodności i należało w ich trakcie oddać nie mniej niż 10 tys. strzałów. Karabin Simonowa wytrzymał 10 340 strzałów, Diegtiariewa – 8000, Tokariewa – poniżej 5000. Karabin automatyczny Simonowa był rekomendowany do produkcji i do przyjęcia na uzbrojenie po dodatkowych próbach poligonowych. Próby w 1932 r. ponownie potwierdziły zalety AWS-31. Konstruktorowi polecono przyspieszyć opracowanie procesu technologicznego, żeby już w pierwszym kwartale 1934 r. można było uruchomić produkcję karabinów w fabryce broni w Iżewsku. W tym samym, 1932 r. podjęto decyzję o rezygnacji z wykonania doświadczalnej partii karabinów Diegtiariewa wz. 1930.
W 1933 r. w fabryce w Iżewsku utworzono biuro nowych konstrukcji dla opracowania i modernizacji wzorów uzbrojenia; do zorganizowania produkcji seryjnej został wyznaczony przez głównego konstruktora sam Simonow. Jednak proces rozciągnął się na kilka lat. 22 marca 1934 r. Rada Pracy i Obrony ZSRS postanowiła zobowiązać Ludowy Komisariat Przemysłu Ciężkiego do rozwinięcia w fabryce w Iżewsku w 1935 r. produkcji 150 tys. karabinów automatycznych. W 1934 r. fabryka wykonała 106 karabinów, nie przyjętych jednak na uzbrojenie, a w 1935 r. – 286. Przez cały ten czas Simonow stale wnosił w swoją konstrukcję zmiany, starając się uprościć mechanizmy karabinu, ułatwić jego wykonanie i obniżyć cenę: w szczególności karabin otrzymał nową pokrywę komory zamkowej i hamulec wylotowy, pochłaniający część energii odrzutu i stabilizujący położenie broni przy strzelaniu. W miejsce składanego bagnetu kłującego przyjęto mocowany bagnet-nóż, który mógł być wykorzystany w położeniu odchylonym w charakterze oparcia przy automatycznym strzelaniu.
Tymczasem do wyścigu znowu włączył się Tokariew. W 1933 r. konstruktor zasadniczo przerobił swój układ: wprowadził zamek ryglowany przez przekoszenie w płaszczyźnie pionowej, przewód gazowy z otworem bocznym rozmieścił nad lufą (we wcześniejszym wzorze komora gazowa znajdowała się pod lufą), zamienił celownik ramkowy na krzywiznowy, powiększył pojemność magazynka do 15 nabojów i uczynił go odejmowanym. Na tej bazie Tokariew w 1934 r. stworzył automatyczny karabinek, który z powodzeniem wytrzymał próby poligonowe – po czym konstruktorowi wydano zamówienie na opracowanie samopowtarzalnego karabinu w takim samym układzie z długością lufy 630 mm. Wreszcie, w rezultacie szeregu prób przeprowadzonych w latach 1935-36, na uzbrojenie pod oznaczeniem AWS-36 został przyjęty automatyczny karabin Simonowa. System uzbrojenia RKKA przewidywał powszechne wyposażenie w karabin automatyczny aktywnych jednostek wojsk zmotoryzowanych i zmechanizowanych oraz oddziałów desantowych.
Zamykanie kanału lufy, jak już wspomniano, realizowane było klinem przesuwającym się w pionowych wpustach komory zamkowej. Mechanizm uderzeniowo-spustowy dopuszczał prowadzenie ognia zarówno pojedynczego, jak i ciągłego. Zasilanie odbywało się z odejmowanego pudełkowego magazynka na 15 nabojów z szachowym ułożeniem nabojów; załadowanie magazynka było możliwe bez jego odłączenia, tak jak w automatach Fiodorowa. Celownik krzywiznowy umożliwiał prowadzenie ognia na odległość do 1500 m. Bojowa szybkostrzelność seriami to 40 strz./min. Długość karabinu bez bagnetu wynosiła 1260 mm, długość lufy – 615 mm. Z bagnetem i pustym magazynkiem karabin ważył 4,5 kg. Razem z wariantem standardowym w niewielkich ilościach wytwarzano także modyfikację AWS-36 dla strzelców wyborowych, wyposażoną w celownik optyczny PE. Po przyjęciu na uzbrojenie wielkość produkcji karabinów Simonowa znacznie wzrosła, ale mimo wszystko była o rząd wielkości mniejsza niż postanowiła „partia”: w 1937 r. wyniosła 10 280 szt. 26 lutego 1938 r. dyrektor fabryki w Iżewsku Abram Bychowski meldował, że automatyczny karabin systemu Siemionowa został przez zakład opanowany i jest wytwarzany w masowej skali produkcją potokową.