Wizja projektowanego w Omsku bojowego wozu piechoty morskiej BMMP.

Pojazdy piechoty morskiej ZSRR ściśle spełniały wymagania, które wynikały z taktycznych i operacyjnych założeń operacji desantowych. Małe i średnie okręty desantowe, które stanowiły przytłaczającą większość parku jednostek tej klasy WMF, podchodziły na jak najmniejszą odległość od brzegu, a więc dzielność morska desantowanych pojazdów mogła być niewielka. Dlatego nie konstruowano ich specjalnie dla piechoty morskiej, a co najwyżej jedynie w pewnym stopniu dostosowywano, montując np. podwyższone czerpnie powietrza do silników i przedłużone rury wydechowe. Do końca istnienia ZSRR standardem były czołgi pływające PT-76, gąsienicowe transportery BTR-50 i kołowe BTR-60/-70/-80. Używano także opancerzonych pojazdów rozpoznawczych BRDM-1/-2. Natomiast bojowe wozy piechoty BMP-1/-2 oraz czołgi T-54/-55/-62/-72 desantowano za pomocą barek desantowych, które podchodziły bezpośrednio do brzegu, a później także za pomocą poduszkowców.

Dopiero w połowie lat 80. podjęto próby głębszej modernizacji standardowych wozów bojowych, aby lepiej sobie radziły na wzburzonym morzu. Pierwszymi poddanymi modyfikacjom miały być bojowe wozy piechoty BMP-3F – odciążone (m.in. demontaż wyposażenia do samookopywania) i zaopatrzone w: falochron o innej konstrukcji, teleskopowy maszt mieszczący czerpnie powietrza, odbijacze fal na wieży, a także dodatkowe zbiorniki paliwa służące także jako komory wypornościowe. Rozpad ZSRR wstrzymał prace nad nimi, a późniejsze próby zainteresowania tym pomysłem kontrahentów zagranicznych, głównie Indii, spełzły na niczym. Niewielką partię takich pojazdów udało się sprzedać jedynie Indonezji (54 wozy, dostarczone w 2010 i 2014 r.).
W międzyczasie liczba jednostek desantowych rosyjskiej floty drastycznie się zmniejszyła, ubyło głównie jednostek o niewielkiej wyporności. Większe okręty gorzej nadają się do wychodzenia bezpośrednio na atakowany brzeg, są bardziej narażone na ataki nieprzyjaciela, a ich utrata pociąga za sobą poważne koszty. Dlatego w Rosji uważniej przyjrzano się amerykańskiej koncepcji desantowania, zgodnie z którą pojazdy desantowe opuszczają ładownie okrętów w znacznej odległości od brzegu. Do tego są jednak potrzebne pojazdy o większej dzielności morskiej.
Istnieją dwa sposoby realizacji tego celu: można zaadaptować do nowych zadań wybrane typy wozów bojowych ogólnego przeznaczenia lub skonstruować od podstaw wyspecjalizowane pojazdy o odpowiednich cechach. W Stanach Zjednoczonych już w czasie II wojny światowej wybrano tę drugą drogę, projektując i produkując rodziny amfibii Landing Vehicle, Tracked (LVT). Ostatnim ogniwem w łańcuchu rozwojowym podobnych pojazdów jest AAV7 (WiT 8/2017).
Rosyjscy konstruktorzy bez trudu mogliby skopiować amerykański pojazd lub zaprojektować wóz o podobnych osiągach. Początkowo zakładano, że nowy pojazd zostanie opracowany od podstaw (patrz ramka), biorąc pod uwagę, że będzie on bazował na nowych uniwersalnych okrętach desantowych typu Władiwostok (Mistral). Fiasko tego projektu spowodowało jednak zmianę podejścia także do koncepcji nowego wozu bojowego piechoty morskiej.
Wszystko wskazuje na to, że po odmowie dostarczenia Mistrali niewielka liczebność rosyjskich jednostek piechoty morskiej i współpracujących z nimi jednostek pływających nie uzasadnia inwestowania w projektowanie od podstaw wyspecjalizowanego transportera desantowego. Zamiast tego najwyraźniej zdecydowano się na głęboką adaptację pojazdu uniwersalnego, jakim ma być gąsienicowa platforma średniej nośności Kurganiec. Jak dotąd powstały przedseryjne wozy tej rodziny, należące do kategorii bojowych wozów piechoty i ich uproszczona wersja, która może pełnić rolę transportera opancerzonego (szerzej w WiT 5 i 6/2017). Według dostępnych informacji planowana jest budowa na tej platformie co najmniej kilku, a zapewne kilkunastu typów pojazdów specjalnych – pojazdów wsparcia działań, nośników różnorodnego specjalistycznego wyposażenia i uzbrojenia. Mają być wśród nich m.in.: zestawy przeciwlotnicze i przeciwpancerne, wozy wsparcia ogniowego, pojazdy rozpoznawcze, wozy łączności i dowodzenia, pojazdy ewakuacji medycznej itp. W ZSRR znaczną część pojazdów specjalnych budowano w oparciu o nośniki uniwersalne niebędące bojowymi wozami czy transporterami piechoty (MT-LB, MT-LBu). Dzięki temu można je było łatwiej dostosować do nowych zadań. Obecnie taki nośnik nie jest najwyraźniej projektowany, a więc wybór Kurgańca jako bazy do transportera piechoty morskiej jest niemal oczywisty.
Nawet na obecnym stadium rozwoju pojazdu podstawowego pojawiają się spekulacje, że niewielkie zmiany w konstrukcji K-25 dadzą mu większą dzielność morską od najlepszych pod tym względem starszych radzieckich konstrukcji. Miałyby to zapewnić ekrany burtowe o dużych rozmiarach, które oprócz osłony balistycznej mają pełnić funkcje dodatkowych komór wypornościowych. Można byłoby też rozważać zastosowanie rozwiązań podobnych do wdrożonych, np. w ChRL, gdzie w latach 80. i 90. modyfikowano zwykłe transportery i bwp przez dodanie im pływaków, falochronów, ograniczających zalewanie przedniego pancerza i doczepnych silników. W skrajnym przypadku można byłoby nawet zredukować odporność balistyczną ekranów burtowych Kurgańca, za cenę zwiększenia ich objętości, przez usunięcie części wewnętrznych elementów kuloodpornych i zastąpienie ich lekkim tworzywem sztucznym. Montaż większego falochronu i doczepnych silników byłby nieskomplikowany i nie wpłynąłby znacząco na możliwości bojowe wozu. Ostatecznie silniki wraz z ich zbiornikami paliwa mogłyby być odrzucane po osiągnięciu brzegu.