Zbiornikowiec zaopatrzenia w materiały paliwowo-smarne ORP Bałtyk. Zdjęcie z 2013 r. Fot. Tomasz Grotnik

Jeszcze na początku lat 80. w Polsce banderę wojenną nosiło aż siedem zbiornikowców paliwowych i wodnych różnych typów. Obecnie tak istotną służbę wsparcia na rzecz okrętów MW RP wypełniają zaledwie dwie jednostki – wypierający w stanie pełnym 1225 t zbiornikowiec Z-8 projektu B 199, służący od 1970 r., gruntownie wyremontowany w 2013 r., jak również niemal 2,5-krotnie większy oraz, co ważniejsze, zdecydowanie młodszy zbiornikowiec zaopatrzenia w materiały paliwowo-smarne ORP Bałtyk. Ta druga jednostka poddana została zakrojonemu na szeroką skalę remontowi głównemu połączonemu z modernizacją, która zdecydowanie zwiększyła jej możliwości operacyjne.

Zbiornikowiec Bałtyk zbudowany został w Stoczni Marynarki Wojennej im. Dąbrowszczaków w Gdyni, pod oznaczeniem ZP-1200 nr 1, według projektu 3819, opracowanego przez Centrum Badawczo-Projektowe Żeglugi Śródlądowej „Navicentrum” z Wrocławia. Jednostka została zwodowana 27 kwietnia 1989, pierwsze próby rozpoczęto 5 lutego 1991, a podniesienie bandery i chrzest nastąpiły 11 marca 1991 r. Protokół zdawczo-odbiorczy podpisano niebawem – 30 marca.
Zbiornikowiec zaopatrzenia w materiały paliwowo-smarne (MPS) ma konstrukcję jednopokładową z trzykondygnacyjną nadbudówką rufową i jednokondygnacyjną dziobową, wyposażony jest w napęd spalinowy, wysokoprężny, dwuśrubowy ze śrubami nastawnymi. Okręt zaprojektowano w oparciu m.in. o przepisy Klasyfikacji i Budowy Statków Morskich PRS z 1982 r., Pozaklasyfikacyjne Przepisy Wyposażenia Statków Morskich PRS z 1980 r., Międzynarodowej Konwencji o Bezpieczeństwie Życia na Morzu SOLAS-64 z poprawkami z 1983 r. oraz Międzynarodowej Konwencji o Liniach Ładunkowych z 1966 r.
Kadłub „Zetki” wykonano ze stali okrętowej dwóch typów: St41B (elementy wytrzymałościowe) i St41A (pozostałe elementy konstrukcyjne). Warto wspomnieć, że w trakcie przeprowadzonych przy okazji ostatniej modernizacji pomiarów grubości poszycia stwierdzono, że wartości te wynoszą co najmniej 80% stanu początkowego, potwierdzając tym samym bardzo dobrą kondycję kadłuba, co zapewni jeszcze wieloletnią eksploatację okrętu. Kadłub opisywanej jednostki podzielony jest na 10 przedziałów wodoszczelnych przy zachowaniu niezatapialności jednoprzedziałowej. Ze względu na przeznaczenie okrętu ma on dno podwójne na niemal całej długości.
Napęd składa się z 2 silników wysokoprężnych H. Cegielski-Sulzer 8ASL25D o mocy 1480 kW (maksymalnie 1629 kW) każdy. Poprzez jednostopniowe przekładnie redukcyjne MAV-56-01 napędzają one 2 śruby nastawne o średnicy 2,6 m, w strumieniach których znajdują się 2 częściowo zrównoważone stery. Możliwości manewrowe zwiększa znajdujący się na dziobie ster strumieniowy N1.1 o mocy 150 kW.
W siłowni pomocniczej są 2 zespoły prądotwórcze 6AL 20/24-400-50 o mocy 400 kVA, napędzane silnikami wysokoprężnymi H. Cegielski-Sulzer 6AL 20/24 o mocy po 415 kW. W nadbudówce dziobowej zainstalowano natomiast dodatkowy agregat postojowy 36ZPM-41H6 o mocy 125 kVA wykorzystujący silnik Wola-Henschel 41H6 o mocy 118 kW.