Amerykańskie krążowniki lekkie typu Brooklyn cz.2. Krążownik USS Honolulu na zdjęciu z 1944 r.

Dziewięć okrętów typu Brooklyn weszło do służby w Marynarce Wojennej Stanów Zjednoczonych w latach 1937-1939. Były one intensywnie wykorzystywane w czasie drugiej wojny światowej; w działaniach bojowych utracono tylko jeden taki krążownik. Pozostałe wycofano ze służby w US Navy w latach 1946-1947. W 1951 r. sześć z nich przekazano krajom Ameryki Południowej (Argentyna, Brazylia, Chile); pozostałe złomowano. Ostatni z nich służył do 1992 r. w Marynarce Wojennej Chile.

USS Brooklyn

Stępkę pod krążownik Brooklyn (CL-40) położono w stoczni New York Navy Yard (w Nowym Jorku) 12 marca 1935 r. Kadłub z częścią nadbudówek został zwodowany 30 listopada 1936 r., a ukończony okręt przekazano oficjalnie do służby 30 września 1937 r. Pierwszym dowódcą okrętu został mianowany komandor W. D. Brereton. Otrzymał przydział do 8 Dywizjonu Krążowników i do końca 1938 r. pełnił służbę na wodach Wschodniego Wybrzeża USA, wypełniając rutynowe zadania szkoleniowe i biorąc udział w ćwiczeniach zespołów floty. Wiosną 1939 r. uczestniczył w uroczystościach związanych z otwarciem Światowej Wystawy w Nowym Jorku, a zaraz potem – między 23 maja a 3 czerwca – stał się okrętem dowodzenia w czasie słynnej akcji ratowania załogi okrętu podwodnego Squalus (SS-192), który w rejonie Portsmouth zatonął podczas testów zanurzenia z całą załogą. Dzięki zakrojonej na szeroką skalę akcji ratowniczej udało się uratować 33 członków załogi z ogólnej liczby 59 osób. Okręt został wydobyty, wyremontowany i pod zmienioną nazwą Sailfish odnosił sukcesy w czasie II wojny światowej, zatapiając 7 jednostek japońskich, w tym lotniskowiec eskortowy Chuyo.
Po odbyciu rejsu na Zachodnie Wybrzeże USA, 18 lutego 1940 r., krążownik wziął udział w wystawie „Golden Gate” w San Francisco i był jedną z jej atrakcji. Pozostawał w służbie na wodach Zachodniego Wybrzeża do marca 1941 r., kiedy to wyruszył w długi rejs szkolny na wody południowego Pacyfiku, składając kurtuazyjne wizyty w wielu portach. Rejs zakończył się powrotem okrętu do Pearl Harbor; stamtąd wyruszył w maju 1941 r. poprzez Kanał Panamski na Wschodnie Wybrzeże, skierowany rozkazami do służby na Atlantyku w ramach Patroli Neutralności. W dniach od 1 do 7 lipca 1941 r. brał udział w osłonie konwoju transportującego wojsko do baz na Islandii. Służba krążownika Brooklyn na wodach atlantyckich trwała do wybuchu wojny na Pacyfiku. W styczniu 1942 r. okręt powrócił do USA na krótki remont, w czasie którego zainstalowano na jego pokładzie cztery czterolufowe zestawy armat plot 28 mm. Zdemontowano także karabiny maszynowe 12,7 mm, a na ich miejsce ustawiono 12 pojedynczych armat plot 20 mm. Na stanowisku dziobowego dalocelownika Mk 34 zainstalowano antenę radaru kierowania ogniem Mk 3.
Po remoncie od kwietnia 1942 r. krążownik Brooklyn pełnił na Atlantyku służbę konwojową na szlaku między USA a Wielką Brytanią. W maju 1942 r. podczas przeglądu na okręcie zainstalowano radar SC-2, a na rufowym dalocelowniku Mk 34 dodano radar Mk 3. Okręt powrócił do służby na Atlantyku. W październiku opuścił bazę w Norfolk i wspólnie z wieloma innymi okrętami US Navy wyruszył poprzez Atlantyk w rejon wybrzeża Afryki Północnej, gdzie wziął udział w osłonie lądowania wojsk alianckich. 8 listopada wspierał ogniem swej artylerii desant w rejonie Fedhali. 17 listopada został odwołany i skierowany do USA. W okresie od stycznia do maja osłaniał konwoje atlantyckie podążające z USA do Casablanki. W maju 1943 r. przeszedł kolejny remont, w czasie którego w miejsce armat plot 28 mm zainstalowano cztery poczwórne zestawy armat 40 mm. Liczbę Oerlikonów 20 mm zwiększono do 14 stanowisk, zainstalowano także radar typu SG, a dalocelowniki Mk 33 otrzymały radary Mk 4.
Po remoncie Brooklyn został skierowany na wody Morza Śródziemnego, gdzie brał udział w lądowaniu Aliantów na Sycylii, wspierając oddziały desantowe ogniem swojej artylerii w dniach 10-14 lipca 1943 r. W okresie 22 stycznia – 9 lutego 1944 r. uczestniczył w osłonie desantu pod Anzio-Nettuno, potem ostrzeliwał niemieckie pozycje pod Formii w dniach 12-23 maja 1944 r. Osłaniał też lądowanie wojsk na wybrzeżu południowej Francji w sierpniu tego roku. 21 listopada krążownik opuścił Morze Śródziemne i powrócił do USA na remont, który trwał do maja 1945 r. W czasie tego remontu kadłub został poszerzony, otrzymując burtowe zbiorniki wypornościowe (bąble), artylerię plot wzmocniono o dwa zestawy zdwojonych armat 40 mm, a działka 20 mm zostały wymienione na stanowiska dwulufowe w liczbie 10 sztuk, czyli 20 luf.
Po zakończeniu remontu – nie biorąc już udziału w działaniach wojennych – odbywał rejsy szkolne na wodach Wschodniego Wybrzeża i Atlantyku, aż do wycofania go ze służby 3 stycznia 1947 r. Po zakonserwowaniu znalazł się w rezerwie floty. 9 stycznia 1951 r. został sprzedany Marynarce Wojennej Chile, gdzie zmieniono mu nazwę na O’Higgins. Okręt pod tą nazwą pełnił służbę w Chile przez ponad 40 lat; w 1992 r. został wycofany ze służby i sprzedany na złom.

USS Philadelphia

Budowę krążownika CL-41 rozpoczęto w stoczni Philadelphia Navy Shipyard 28 maja 1935 r. Otrzymał nazwę Philadelphia i spłynął na wodę 17 listopada 1936 r.; przekazanie do służby jeszcze nie do końca ukończonego okrętu miało miejsce 23 września 1937 r. Pierwszym jego dowódcą został mianowany komandor Jules James. Po zakończeniu prób stoczniowych i prac wyposażeniowych 3 stycznia 1938 r. krążownik opuścił Filadelfię i wyruszył w rejs szkolny na wody Morza Karaibskiego, gdzie przebywał do kwietnia. W maju powrócił na wody Karaibów, goszcząc na swoim pokładzie prezydenta Franklina D. Roosevelta przez kilka dni w czasie, kiedy flota amerykańska przeprowadzała ćwiczenia. 28 czerwca 1938 r. Philadelphia został okrętem flagowym 8 Dywizjonu Krążowników.