Amerykańska Marynarka Wojenna podpisała umowę z firmą L3 Harris Technologies o wartości 35 mln USD na opracowanie prototypowego bezzałogowca średniej wielkości – MUSV (Medium Surface Vehicle).

Kontrakt zawiera klauzulę umożliwiającą rozszerzenie zamówienia na osiem kolejnych jednostek wraz z pakietem części zapasowych i niezbędnym wsparciem. Wówczas łączna wartość umowy wzrośnie do 294,5 mln USD. Prace przy prototypie zakończyć się mają w grudniu 2022 roku, a jego przekazanie odbiorcy ma nastąpić w pierwszym kwartale 2023 roku. W przypadku skorzystania z zapisów wspomnianego aneksu, zakończenie programu spodziewane jest w czerwcu 2027 roku.

Inicjacja prac nad bezzałogowcami nawodnymi oznaczonymi N00024-19-R-6302, realizowanych pod auspicjami dowództwa NAVSEA, nastąpiła 8 sierpnia 2019 roku. Wybrany przez US Navy kontrahent dzięki przejęciu aktywów L3 Harris Technologies przez spółkę Leidos (4 maja tego roku), pozyskał dość bogate doświadczenia nie tylko w kwestii budowy, ale i eksploatacji bezzałogowych pojazdów nawodnych. Leidos była bowiem głównym wykonawcą jednostki Sea Hunter. Ten największy, eksploatowany obecnie bezzałogowiec nawodny powstał w ramach prowadzonego przez Agencję Zaawansowanych Projektów Badawczych w Obszarze Obronności DARPA programu ACTUV (Anti-Submarine Warfare Continuous Trail Unmanned Vessel), którego początki sięgają 2010 roku. Pierwotną misją, do której go projektowano, było wykrywanie i śledzenie okrętów podwodnych, wskazując ich pozycje własnym siłom przeznaczonym do walki z tego typu zagrożeniem. DARPA zatwierdziła budowę prototypu w lutym 2014 roku. Gotową jednostkę zwodowano 27 stycznia 2016 roku, a ochrzczono nieco ponad dwa miesiące później – 8 kwietnia. Pierwsze próby morskie rozpoczęto z kolei w październiku 2016 roku.

W grudniu 2017 roku, Leidos otrzymała od US Navy zamówienie na budowę drugiej jednostki, wstępnie nazwanej Sea Hunter II. Pracę przy niej mają zostać zakończone 13 grudnia tego roku. Koszt umowy opiewa na kwotę 35,5 mln USD, z opcją zwiększenia wartości do 43,6 mln USD.

1 lutego 2018 roku Sea Huntera przekazano Biuru Badań Marynarki ONR, które od tej pory odpowiedzialne jest za realizację i nadzór testów. Od tego też czasu programowi nadano nowa nazwę – MDUSV (Medium Displacement Unmanned Surface Vehicle, bezzałogowiec nawodny średniej wyporności). Poza zadaniami, do których Sea Hunter został stworzony, aktualnie planowane jest wykorzystanie go i jego bliźniaka jako platform do przenoszenia różnych systemów, w tym walki elektronicznej, stanowiących wysuniętą daleko przed główny zespół bojowy platform rozpoznawczych, wykrywających i analizujących źródła emisji elektromagnetycznych, jak również imitujących w razie potrzeby większe jednostki, wprowadzając w błąd potencjalnego przeciwnika.

Największym jak dotąd wyzwaniem, któremu sprostał Sea Hunter, było przejście w trybie autonomicznym przez Pacyfik na trasie San Diego – Pearl Harbor – San Diego. Rejs w każdą stronę trwał 10 dni (łącznie pokonał on dystans ok. 5200 Mm). Podczas rejsu prototypowi towarzyszyła jednostka US Navy z technikami na pokładzie. Musieli oni wejść na pokład trzykrotnie (w trakcie podróży na Hawaje), co związane było z usterkami: jednego z dwóch silników głównych i dwukrotnie w przypadku awarii jednego z agregatów prądotwórczych. Oczywiście jednostka mogła zrealizować zadanie tylko na jednym silniku i agregacie, ale zdecydowano o jak najszybszym usunięciu problemu. W drodze powrotnej usterki już nie wystąpiły.

MUSV w klasyfikacji US Navy to jednostka o długości od 14 do 58 m i wyporności nie przekraczającej 500 ton. Cechami opisywanej konstrukcji mają być m.in.: pełna modułowość i otwarta architektura. Pokład ma mieć powierzchnię i wytrzymałość wystarczające do przyjęcia jednego 40- i jednego 20-stopowego kontenera. Z innych wymagań, o których warto wspomnieć to m.in.: autonomiczność nie mniejsza niż 60 dni (docelowo 90), zdolność do pobierania paliwa w ruchu przy stanie morza 3. Początkowo nad prawidłowością realizacji tej operacji czuwać ma załoga, ale docelowo tankowanie ma być wykonywane w całości autonomicznie. Zgodnie z wymaganiami autonomicznego poruszania się, MUSV ma być zdolny do realizowania całego spektrum zadań bez konieczności nadzoru ze strony człowieka. W tym m.in. operowania na szlakach żeglugowych zgodnie z międzynarodowymi przepisami drogi morskiej. Napęd i zapas paliwa ma umożliwić przebycie co najmniej 4500 Mm przy stałej prędkości 16 w. Jako stałą prędkość wymagania ustaliły wartość co najmniej 24 węzły (przy oczekiwanych 27 w). MUSV napędzany ma być silnikami wielopaliwowymi, przy czym podstawowym ma być F-76 z możliwością wykorzystania także nafty lotniczej F-44 (JP5). Jednym z wymagań stawianych pojazdom autonomicznym (nie tylko morskim) jest wysoki poziom niezawodności. Aby go uzyskać US Navy zażyczyła sobie takiego rozwiązania układu napędowego i elektroenergetycznego, by usterka jednego z podzespołów nie tylko nie zmniejszyła prędkości poniżej 16-20 węzłów, ale i nie ograniczyła produkcji energii elektrycznej poniżej poziomu 200 kW. Oczywiście nie zapomniano o tymczasowej potrzebie zaokrętowania załogi, niezbędnej do przebazowania jednostki. W przypadku MUSV zdecydowano się na cztery osoby, które dysponować będą podstawowym zapleczem socjalnym.

W odróżnieniu od Sea Huntera, nowo opracowywany MUSV od początku projektowany jest do wykonywania szeroko pojętych zadań rozpoznawczych, wywiadowczych i walki elektronicznej na rzecz zwiększenia świadomości taktycznej związków operacyjnych US Navy.

Pentagon prowadzi obecnie kilka programów rozwoju bezzałogowców różnych klas: nawodnych jednostek dużej (LUSV w ramach programu Overlord) i średniej wyporności (MUSV) oraz podwodnych o bardzo dużej wyporności (XLUUV). Fundusz na te cele ma zostać ustanowiony w 2021 roku, a jego wstępna wartość szacowana jest na 579,9 mln USD.