Zgodnie z zapowiedziami, 19 czerwca, nowe wozy bojowe przekazano kolejnemu oddziałowi rosyjskich Wojsk Powietrznodesantowych (WDW – Wozduszno-Diesantnyje Wojska). Chodzi o 234. Gwardyjski pułk powietrznodesantowy ze składu 76. Dywizji Powietrznodesantowej ze sztabem w Pskowie, o czym poinformowało Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej. 234. pułk przejął batalionowy zestaw sprzętu, czyli 31 bojowych wozów desantu BMD-4M i osiem gąsienicowych transporterów piechoty BTR-MDM. W taki sam sprzęt przezbrojono już wcześniej dwa bataliony 234. pułku.

W rosyjskich mediach nie ma zgody, czy przekazany 19 czerwca zestaw batalionowy jest ósmą czy de facto dziewiątą dostarczoną partią wozów BMD-4M i BTR-MDM. Ich dostawa to wynik wieloletniej umowy, zawartej jeszcze w 2014 r. między rosyjskim resortem obrony a producentem wozów, czyli spółką „Kurganskij maszynostroitielnyj zawod” (Kurganmaszzawod; wg części rosyjskich mediów za produkcję BMD-4M nadal odpowiada „Wołgogradskij traktornyj zawod” mimo jego sądowego bankructwa w 2005 r.; w 2017 r. wojskową część WTZ przejął „Rostiech”). Regularne dostawy rozpoczęły się w 2016 r. i do tej pory miały objąć 320 BMD-4M i 180 BTR-MDM. Po dwa bataliony przezbrojono także w 104. Gwardyjskim pułku (także 76. Dywizja), 137. Gwardyjskim pułku (106. Gwardyjska Dywizja ze sztabem w Riazaniu) i w 31. Samodzielnej Gwardyjskiej Brygadzie WDW ze sztabem w Uljanowsku. Przezbrojono też jeden batalion 108. Gwardyjskiego pułku 7. Gwardyjskiej Dywizji WDW ze sztabem w Noworosyjsku. Riazańska Wyższa Szkoła Dowódcza Wojsk Powietrznodesantowych im. generała armii W.F. Margiełowa dysponuje szkolną kompanią z 10 BMD-4M.

Natomiast 21 czerwca Ministerstwo Obrony FR podało, że do końca tego roku WDW odbiorą około dziesięciu zestawów przenośnych stacji radiolokacyjnych 1Ł227 Sobolatnik. Nie podano, które dokładnie (pod)oddziały dostaną nowe stacje, ograniczając się do ogólnego stwierdzenia, że wchodzące w skład: 11. Gwardyjskiej Brygady WDW (sztab w Ułan-Ude), 31. Gw. Brygady (sztab w Ulianowsku), 56. Gw. Brygady (sztab w Kamyszynie) i 83. Gw. Brygady (sztab w Ussuryjsku).

Stacja radiolokacyjna rozpoznania pola walki 1Ł227 Sobolatnik. Fot. CWPI MGIMO.

1Ł227 Sobolatnik to półprzewodnikowa stacja z elektronicznie sterowanym fazowanym szykiem antenowym, służąca do rozpoznania pola walki bez względu na warunki pogodowe. Stacja 1Ł227 pracuje w centymetrowym paśmie J (wg klasyfikacji NATO, czyli zakresu dł. 1,5÷3 cm i częstotliwości 10÷20 GHz). 1Ł227 pracuje sektorowo, jednocześnie zapewniając wykrywanie obiektów ruchomych i nieruchomych, ich identyfikację oraz śledzenie 20 z nich bez przerywania przeszukiwania sektora obserwacji. 1Ł227 może nie tylko wykrywać obiekty w ruchu, ale także stacjonarne. Zasięg obserwacji wynosi 0,1 do 30 km (zasięg wykrycia nieruchomego człowieka to 7 km, czołgu 17 km, ciężarówki 20 km, eksplozji pocisku artyleryjskiego 6,5 km), pole obserwacji w azymucie wynosi 30, 60, 90 i 180° , a w elewacji ± 18°. 1Ł227 wykrywa także bezzałogowce w swoim polu obserwacji. 1Ł227 pracuje w trybie BPCz (rieżim Bystroj Pieriestrojki Czastoty), czyli szerokopasmowej sekwencyjnej zmiany częstotliwości (ang. FHSS – Frequency Hopping Spread Spectrum). Taki tryb pracy bardzo utrudnia wykrycie pracującej stacji i uniemożliwia skuteczne użycie zakłócania celowego. Według producenta promieniowanie elektromagnetyczne stacji 1Ł227 jest niższe niż telefonu komórkowego. Jako stacja kierowania ogniem artylerii 1Ł227 może korygować ogień baterii 120 mm moździerzy 2B11, także współpracując z (najpewniej kontrolując) mini-BSP Granat-1. Zasięg zdalnego sterowania stacją 1Ł227 wynosi maksymalnie 30 m. Masa zestawu wynosi 36 kg. Stacja 1Ł227 może uzupełniać analogiczne przenośne stacje 1Ł271 Aistionok lub zastępować PSNR-8M (1Ł120M), obie z antenami reflektorowymi.

Stacje 1Ł227 są używane przez SZ FR co najmniej od 2016 r. Skala dostaw i produkcji jest nieznana. W 2018 r. dostarczono co najmniej 16 zestawów. 1Ł227 skonstruowała i produkuje tulska spółka NPO „Strieła”, wchodząca w skład Koncernu WKO „Ałmaz-Antiej”.