10 lutego amerykański Departament Obrony poinformował o zakończeniu integracji nowego systemu radiolokacyjnego na pokładzie, budowanego w należącej do Huntington Ingalls Industries stoczni w Pascagoula w stanie Mississippi, okrętu desantowego – doku Richard M. McCool Jr. (LPD 29) typu San Antonio.

Richard M. McCool Jr. jest pierwszym okrętem tego typu, który otrzymał najnowocześniejszy obrotowy system radiolokacyjny opracowany przez koncern Raytheon AN/SPY-6(V)2 Enterprise Air Surveillance Radar (EASR). EASR jest stacją trójwspółrzędną pracującą w paśmie E/F (2-4 GHz) i zapewnia wykrywanie nawet najmniejszych obiektów w dużej odległości od okrętu. Podobnie jak pozostałe odmiany radarów AN/SPY-6, konstrukcja anteny jest skalowalna i w tym przypadku składa się z dziewięciu bloków RMA (Radar Modular Assemblies) o wymiarach 61 x 61 x 61 cm, a każdy z nich zbudowany jest z 144 modułów nadawczo–odbiorczych (T/R), w konstrukcji których wykorzystano azotek galu (GaN). Wspomniane bloki RMA to de facto samodzielne stacje radiolokacyjne, zblokowane w większą konstrukcję dla poprawy parametrów pracy. Ich zastosowanie umożliwia znaczne uproszczenie napraw, gdyż wymontowywane będą tylko zniszczone bądź uszkodzone bloki, podczas gdy reszta będzie mogła dalej funkcjonować, choć ze zmniejszoną efektywnością.

Radary z rodziny AN/SPY-6(V) legitymują się m.in. czułością wyższą od swoich poprzedników o co najmniej 15dB (co oznacza że będą 30-krotnie bardziej czułe). Efektywność opisanego systemu radiolokacyjnego jest zbliżona do tej uzyskiwanej przez cztery anteny ścianowe AS-3159 systemu AN/SPY-1D(V), które zainstalowane zostały m.in. na niszczycielach typu Arleigh Burke (DDG 51) oraz krążownikach typu Ticonderoga. Poza okrętami typu San Antonio Batch II radar ten trafi także na pokład śmigłowcowców desantowych typu America Flight I (począwszy od Bougainville LHA 8) oraz modernizowanych superlotniskowców typu Nimitz. Właściwy montaż zespołu antenowego wraz z niezbędną elektroniką przeprowadzony został już 16 stycznia.

USS Fort Lauderdale (LPD 28) typu San Antonio Batch I w trakcie prób morskich. Zwraca uwagę brak charakterystycznych masztów kompozytowych Advanced Enclosed Mast/Sensor (AEM/S). Fot. US Navy

Richard M. McCool Jr. (LPD 29) jest 13. i ostatnim okrętem pierwszej transzy (Batch I) typu San Antonio. Wraz z przekazanym US Navy 30 lipca 2022 roku Fort Lauderdale (LPD 28) stanowią ogniwo przejściowe pomiędzy jednostkami pierwszej i drugiej transzy. Stąd też w ich konstrukcji wykorzystano rozwiązania, które mają stać się standardem począwszy od Harrisburg (LPD 30), pierwszej jednostki typu San Atonio Batch II. Łącznie obie transze różnić będzie ponad 200 rozwiązań dotyczących konstrukcji, wyposażenia i rozmieszczenia poszczególnego wyposażenia i uzbrojenia, z najważniejszych jednak zmian już zaimplementowanych na LPD 28 i 29, warto wspomnieć o uproszczonej konstrukcji dziobu, rezygnacji z obu masztów kompozytowych (Advanced Enclosed Mast/Sensor) na rzecz klasycznych konstrukcji wykonanych ze stali (przy czym kształt dziobowego zbliżony jest do masztów niszczycieli typu Arleigh Burke) oraz zmodyfikowanej konstrukcji rampy rufowej (otwarta od góry). Wszystkie te przedsięwzięcia mają na celu m.in. uproszczenie konstrukcji oraz, co za tym idzie, ograniczenie kosztów budowy. Charakterystyczny, konforemny zespół antenowy zainstalowany został na rufowym maszcie palowym, posadowionym w miejscu, gdzie na poprzednich 11 okrętach znajdował się rufowy maszt kompozytowy, który mieścił pracujący na tym samym paśmie również trójwspółrzędny radar AN/SPS-48E. Uzupełniającym systemem radiolokacyjnym, który dopełni holistyczny obraz panującej wokół okrętu sytuacji taktycznej, jest pracujący w paśmie I (8-10 GHz) radar Northrop Grumman AN/SPQ-9B. Umożliwia on wykrywanie i śledzenie obiektów nawodnych, w tym także tych legitymujących się niską SPO (w tym peryskopów zanurzonych okrętów podwodnych) oraz obiektów powietrznych i środków napadu powietrznego w tym kierowanych pocisków przeciwokrętowych, śmigłowców a nawet dronów poruszających się na pułapie od kilku do 600 m. Stępkę LPD 29 położono 12 kwietnia 2019 roku a wodowanie odbyło się 5 stycznia 2022 roku. Obecnie okręt jest wyposażany przy nabrzeżu stoczni Ingalls. Koszt jego budowy zamknąć ma się ostatecznie w kwocie 1,4 mld USD. Okręty desantowe typu San Antonio legitymują się wypornością pełną 25000 ton mierząc przy tym 208,5 x 31,9 x 7,0 m. Cztery silniki wysokoprężne Colt-Pielstick PC2.5 STC o mocy po 7645 kW, umożliwiają rozpędzenie okrętu do prędkości ok 22 węzłów. W niecce znajdującego się na rufie doku można transportować dwa poduszkowce desantowe typu LCAC lub jego nowszą odmianę LCAC-100, ewentualnie jedną barkę desantową typu LCU. Trzy pokłady ładunkowe mają powierzchnię ok. 2500 m² oraz dwie ładownie o pojemności użytecznej 724 m³. Na pokład ładunkowy zabrać można do 14 gąsienicowych transporterów typu AAV7. Zlokalizowane w rufowej części lądowisko ma powierzchnię wystarczającą do prowadzenia jednoczesnych operacji lotniczych dwóch ciężkich śmigłowców Sikorsky CH-53E Sea Stallion, czterech lżejszych Boeing CH-46 Sea Knight lub dwóch przemiennopłatów MV-22 Osprey. Uzbrojenie obronne składa się z dwóch 21-prowadnicowych wyrzutni Mk31 Mod systemu RAM oraz dwóch 30 mm armat Mk46 Mod 2. Stała załoga składa się z 360 osób (28 oficerów oraz 332 podoficerów i marynarzy), podczas gdy desant liczyć może kolejnych 699 osób.