7 listopada do zatoki Grand Harbour w La Valetta na Malcie wszedł po raz pierwszy patrolowiec P 71, przyszła jednostka flagowa komponentu morskiego Sił Zbrojnych tego wyspiarskiego kraju.

Dotychczas maltańską banderę na morzu prezentowało osiem jednostek patrolowych różnej wielkości, z których największą jest pozyskany w 2015 roku P 62 eks-irlandzki LÉ Aoife typu. Emer zbudowany w 1979 roku o wyporności pełnej 1019,5 ton, sześć mniejszych jednostek o konstrukcji hybrydowej oraz dwie jednostki ratownicze. 10 października 2018 roku rząd Malty wybrał, ulokowaną w pobliżu Wenecji, stocznię Cantiere Navali Vittoria S.p.A. do budowy nowego okrętu patrolowego, którego projekt powstał w hiszpańskim biurze projektowym Cintranaval Defcar. 16 stycznia następnego roku podpisano umowę z wybranym wykonawcą na kwotę 48,5 mln EUR, z których 36,4 mln EUR (75%) pochodziło z funduszu bezpieczeństwa wewnętrznego Unii Europejskiej (Internal Security Fund) na lata 2014-2020.

Zadaniem nowej jednostki będzie patrolowanie oraz monitorowanie ruchu jednostek w centralnej części Morza Śródziemnego, a także – w razie potrzeby – realizowanie zadań ratowniczych (SAR). Wodowanie gotowego kadłuba odbyło się 27 lutego 2021 roku. 15 marca bieżącego roku jednostka została przeholowana do portu Chioggia, gdzie dokończono wyposażanie patrolowca oraz zrealizowano próby morskie. Wyporność pełna wynosi 1800 ton przy wymiarach 74,8×13,0×3,8 m. Jednostka zaprojektowana i zbudowana została zgodnie z wymaganiami amerykańskiego towarzystwa klasyfikacyjnego ABS (American Bureau of Shipping). Jedną z cech charakterystycznych opisywanej jednostki jest pomost nawigacyjny o niemal 360° zakresie obserwacji, zabezpieczony balistycznie zgodnie z poziomem 2 normy STANAG 4569 (odporność na ostrzał amunicją kal. 7,62×39 mm z odległości 30 m). Ten sam poziom odporności mają zakryte ciągi komunikacyjne na pokładzie głównym (po obu burtach) oraz pomieszczenia w okolicy pomostu.

Fot. Justin Gatt/Armed Forces of Malta

Na rufie znajduje się lądowisko dostosowane do przyjmowania maszyn o masie do 7 ton (np. AW139, których trzy sztuki znajdują się w wyposażeniu komponentu lotniczego Sił Zbrojnych Malty). Na lądowisku, w jego przedniej części zainstalowany został teleskopowy hangar umożliwiający całodobowy postój oraz serwis śmigłowca na pokładzie. Pod lądowiskiem znajduje się natomiast pokład misyjny, na którym umieszczono dok dla 9,1 m półsztywnej łodzi pościgowo-inspekcyjnej (RHIB) wodowanej przez wrota w pawęży. Dodatkowo można tam przechowywać różnego rodzaju ładunki wewnątrz m.in. dwóch kontenerów TEU, których załadunek i rozładunek może być realizowany poprzez włazy inspekcyjne umieszczone w pokładzie lądowiska z wykorzystaniem zainstalowanego na lewej burcie teleskopowego żurawia. Kolejna łódź o takiej samej długości umieszczona została we wnęce na prawej burcie, a do jej wodowania i podnoszenia służy bramownica. RHIB-y można wodować i podnosić także podczas ruchu jednostki macierzystej. Uzbrojenie składa się z 25 mm zdalnie sterowanego stanowiska artyleryjskiego umieszczonego na spardeku na pokładzie dziobowym oraz 12,7 mm wkm na dachu hangaru. Główny systemem radiolokacyjnym P 71 jest z kolei pracujący w paśmie I/J (8-10 GHz) dwuwspółrzędny radar Terma SCANTER 4603, którego antena szczelinowa zblokowana z interrogatorem IFF zainstalowana została na topie masztu głównego. Uzupełnia go radar nawigacyjny pracujący w paśmie E/F.

Napęd patrolowca skonfigurowany został jako spalinowo–elektryczny i składa się z dwóch średnio obrotowych silników wysokoprężnych Rolls-Royce o mocy po 5440 kW oraz dwóch sprzęgniętych z przekładaniami silników elektrycznych, które zasilane są przez trzy agregaty prądotwórcze o mocy po 750 kW.  Ruch postępowy zapewniony jest z kolei przez dwie pięciołopatowe śruby nastawne Rolls-Royce PROMAS (śruby zintegrowane z powierzchniami sterowymi, co zapewnia m.in. większą efektywność i mniejsze zużycie paliwa nawet do 20%). Silniki elektryczne wykorzystywane są do poruszania się z prędkościami patrolowymi w przedziale 9-12 węzłów. W przypadku konieczności rozpędzenia się do prędkości maksymalnej przekraczającej 20 węzłów wykorzystywane są tylko silniki główne. Właściwości manewrowe w rejonach ścieśnionych zapewniają dwa stery strumieniowe po jednym na dziobie (Rolls-Royce KaMeWa TT1300 o mocy 595 kW) i rufie (Rolls-Royce KaMeWa TT100). Dodatkowo w celu zapewnienia wysokiej dzielności morskiej zainstalowano dwa wciągane w kadłub aktywne stabilizatory przechyłów. Załoga stała składa się z 50 osób przy czym a na pokładzie jest zapewnione miejsce by zaokrętować kolejnych 20 osób. Autonomiczność szacowana jest na 15 dni.