4 grudnia korporacja Lockheed Martin zaprezentowała pierwsze zdjęcie wielozadaniowego śmigłowca pokładowego MH-60R Seahawk przeznaczonego dla Indii. Łącznie, dzięki międzyrządowej umowie FMS, do tego państwa dostarczonych zostanie 24 sztuk.

Umowa została podpisana w lutym bieżącego roku. Pierwsze trzy pochodzą z puli zamówionej wcześniej przez Departament Obrony Stanów Zjednoczonych, co ma pozwolić na przyspieszenie procesu szkolenia personelu – Lockheed Martin otrzymał formalny kontrakt na produkcję wiropłatów 14 maja bieżącego roku. W kolejnych miesiącach uruchomiono dodatkowe finansowanie związane z wymogami Indii (m.in. może to mieć związek z chęcią integracji ze śmigłowcami kierowanych pocisków Kongsberg NSM). Obok nich uzbrojenie ma obejmować także pociski AGM-114 Hellfire oraz lekkie torpedy Mk 54.

Indyjskie lotnictwo morskie zastąpi dzięki MH-60R Seahawk eksploatowane od lat 80. XX wieku brytyjskie Westland Sea King Mk 42B. Dostawy mają zostać zrealizowane do września 2024 roku. Nie jest wykluczone, że nie będą to jedyne Seahawki w Indiach, gdyż docelowe zapotrzebowanie Indii wynosi ponad sto wielozadaniowych śmigłowców pokładowych.

Obecnie lista eksportowych użytkowników MH-60R Seahawk obejmuje Australię (24), Danię (7), Arabię Saudyjską (10), Indie (24) oraz Grecję (4). Producent realizuje produkcję i dostawy dla trzech ostatnich klientów. Dodatkowo cały czas znajduje się zapotrzebowanie na rynku. W listopadzie bieżącego roku media greckie poinformowały, że rząd w Atenach zatwierdził plan zakupu kolejnych trzech egzemplarzy. Dodatkowo zainteresowanie konstrukcją wyrażają: Republika Korei (Departament Stanu autoryzował sprzedaż 12 maszyn w ramach przetargu na zakup kolejnej partii śmigłowców pokładowych, obok MH-60R w rywalizacji znajduje się AW159 Wildcat), Tajwan, Wietnam, Meksyk oraz Hiszpania (rząd rozważa zakup w celu zastąpienia starych SH-60B Seahawk).

Wobec końca produkcji MH-60R Seahawk na potrzeby US Navy, korporacja Lockheed Martin wraz z rządem federalnym koncentruje się obecnie na działaniach eksportowych. Ma to pozwolić na utrzymanie linii montażowej przynajmniej do połowy lat 20. bieżącego wieku.