13 sierpnia w amerykańskich mediach opublikowano informacje na temat aktualnego stanu amerykańskich programów laserów przeciwlotniczych, realizowanych na rzecz US Army.

Przekazane informacje dotyczą prowadzonych na Bliskim Wschodzie testów laserów: 50-kilowatowego DE M-SHORAD (Directed Energy Maneuver Short-Range Air Defense) na podwoziu kołowego transportera opancerzonego Stryker i spaletyzowanego P-HEL (Palletized High Energy Laser) o mocy 20 kW. Obecnie wysiłki producentów i US Army skoncentrowane są wokół poprawy niezawodności obydwu systemów. Już obecnie jest ona jeżeli nie zadowalająca, to przynajmniej udało się uzyskać na tyle dużą poprawę, by uznać obydwa systemy za potencjalnie skuteczne i możliwe do zastosowania operacyjnego. US Army ma też dostrzegać szansę na dalszą poprawę niezawodności, co oznacza, że amerykański przemysł osiągnął zdolność do produkcji skutecznych (co prawda głównie przeciw mniejszym i delikatniejszym celom, typu dronów FPV), w miarę niezawodnych i – jeśli wierzyć ocenom amerykańskiej generalicji – przystępnych cenowo. Obecnie Wojska Lądowe Stanów Zjednoczonych Ameryki zbierają oferty na potrzeby potencjalnego przyszłorocznego postępowania konkurencyjnego, którego uruchomienie zależy jednak od dostępności finansowania. Jeśli to się uda, w roku podatkowym 2026 zostałby wybrany dostawca systemu.

Co ciekawe, preferowanym (choć nie obligatoryjnym) podwoziem dla mobilnego laserowego systemu przeciwlotniczego miałby być lekki pojazd taktyczny JLTV ze względu na jego powszechność w amerykańskich siłach zbrojnych. W przyszłości nośnikiem miałby też być któryś z bezzałogowych pojazdów RCV. Od samego lasera US Army oczekuje możliwości przeprowadzenia prac serwisowych w warunkach polowych, przy normalnym zapyleniu i wilgotności powietrza, co obecnie jest co najmniej utrudnione. Sugerowanym rozwiązaniem jest modułowa budowa i wymiana całych podzespołów zamiast poszczególnych części. Moc nie została jeszcze wskazana, ale prawdopodobnie minimalna będzie zawierać się w przedziale 20‒30 kW.