Sekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Wielkiej Brytanii Ben Wallace ogłosił uruchomienie przetargu na budowę trzech okrętów logistycznych (Fleet Solid Support), których zadaniem będzie zabezpieczenie dostaw i wsparcie jednostek Royal Navy operujących na całym świecie. Przetarg ma charakter otwarty, a informacje udostępnione przez Ministerstwo Obrony w Londynie wskazują, że na jego rozstrzygnięcie Brytyjczycy dali sobie dwa lata.

I nie powinno to dziwić, ponieważ w grę wchodzą duże pieniądze, które brytyjski podatnik będzie musiał wyłożyć na pozyskanie nowych jednostek. Ich budowa ma pochłonąć ok. 2,3 mld USD (1,6 mld GBP). Dla Brytyjczyków wsparcie logistyczne okrętów Royal Navy ma jednak znaczenie krytyczne, ponieważ jest to warunek utrzymania zdolności do globalnej obecności na morzach ich niszczycieli, fregat oraz, przede wszystkim, lotniskowców.

Nowe jednostki będą służyć w Royal Fleet Auxiliary, która odpowiada za zabezpieczenie logistyczne (dostawa paliwa, amunicji, żywności i innych materiałów) okrętów Royal Navy Obecnie brytyjska Królewska Flota Pomocnicza składa się z 11 jednostek różnego typu i o różnego wyporności.

Londyn postawił na pełną transparentność i już na początku jasno określił zasady tego projektu okrętowego. Jego realizacja ma stanowić wsparcie dla brytyjskiego przemysłu stoczniowego, dlatego postawiono wymaganie, aby znaczna część związanych z budową jednostek została zrealizowana na wyspach. Przetarg ma przyczynić się do wzmocnienia kompetencji brytyjskiego przemysłu w zakresie projektowania i budowy jednostek oraz zapewnić wiele miejsc pracy w Wielkiej Brytanii.

ZOBACZ TAKŻE

Miecznik ‒ czy na pewno szybciej i bez powtórki Ślązaka?

Trzeba jednak odnotować, że to już drugie podejście Londynu do przetargu. Poprzedni został unieważniony w 2019 r. z powodów politycznych. Był on w pełni otwarty dla zagranicznych firm stoczniowych i dopuszczał nawet ich 100-procentowy udział w realizacji projektu. Początkowo przyjęto założenie, że okręty wsparcia nie są jednostkami bojowymi i dlatego udział zagranicznego przemysłu w ich budowie może być nieograniczony. Siłą rzeczy nie podobało się to związkom zawodowym i całemu sektorowi stoczniowemu. Doprowadziło do sporu politycznego, a w końcu brytyjskie Ministerstwo Obrony unieważniło przetarg. Jako uzasadnienie podano wówczas, że żadna z propozycji nie była satysfakcjonująca pod względem cenowym.

Formalnie ogłoszenie o przetargu opublikowało Defence Equipment and Support. To komórka Ministerstwa Obrony odpowiedzialna za zakupy i modernizację uzbrojenia oraz sprzętu wojskowego. W opublikowanej informacji czytamy, że oferenci mogą współpracować z zagranicznymi przedsiębiorstwami, ale muszą się oni zobowiązać, że ostateczny montaż i integracja jednostek zostaną zrealizowane w stoczni znajdującej się w Wielkiej Brytanii.

Procedura przetargowa będzie wyglądała w taki sposób, że firmy zainteresowane budową jednostek najpierw muszą zgłosić się do Defence Equipment and Support, aby otrzymać kwestionariusz wstępnej kwalifikacji. Po ich zebraniu nastąpi selekcja firm, które zostaną dopuszczone do udziału w przetargu i będą mogły złożyć ofertę. Brytyjskie Ministerstwo Obrony ogłosiło, że rozstrzygnięcie przetargu i podpisanie umowy spodziewane jest w ciągu dwóch lat od tego momentu.

Uruchomiony program koresponduje z wcześniej ogłoszonymi dokumentami rządowymi, przede wszystkim z wieloletnim planem modernizacji brytyjskich sił zbrojnych (Modernising Defence Programme) oraz Narodową Strategią Stoczniową (National Shipbuilding Strategy). Oba kładą szczególny nacisk na kwestie gospodarcze i socjalne, np. rozwój kompetencji krajowego przemysłu, tworzenie nowych miejsc pracy, budowę zdolności eksportowych i wewnętrznych łańcuchów dostaw.