Prototypowy HMAS Hobart w dynamicznym zwrocie. Zdjęcie wykonane podczas prób morskich.

Trzeci kwartał bieżącego roku był dla Royal Australian Navy niezwykle ważnym okresem. 25 sierpnia próby na uwięzi zakończył prototypowy niszczyciel przeciwlotniczy Hobart, który nieco ponad dwa tygodnie później opuścił Adelaide, udając się na pierwszy etap prób zdawczo-odbiorczych. Zakończono je – z sukcesem – 24 września. Wydarzenie to było krokiem milowym w bez mała 16-letniej „epopei” programu, który kosztował rząd w Canberze prawie 9 mld AUD, stając się tym samym najdroższym, a także jednym z najbardziej skomplikowanych, w całej wojennomorskiej historii Związku Australijskiego.

Pierwsze plany wdrożenia do służby nowych, wyspecjalizowanych okrętów przeznaczonych do osłony przeciwlotniczej zespołów floty i konwojów, pojawiły się już w 1992 r., kiedy to zaproponowano zastąpienie trzech niszczycieli typu Perth (zmodyfikowany amerykański typ Charles F. Adams, w służbie w latach 1962–2001) i czterech z sześciu fregat typu Adelaide (zbudowane w Australii jednostki amerykańskiego typu O. H. Perry, w służbie od 1977 r.) przez, wówczas jeszcze nieokreśloną, liczbę nowych okrętów. Początkowo rozważano budowę sześciu fregat typu Anzac skonfigurowanych w wersji przeciwlotniczej. Propozycja ta została jednak odrzucona, głównie ze względu na ograniczoną wielkość tych platform, która uniemożliwiała montaż preferowanych systemów uzbrojenia i wyposażenia elektronicznego. W związku z faktem, że lata mijały, a pomysłu na następcę starzejących się Perthów nie znaleziono, w 1999 r. Royal Australian Navy (RAN) podjęła decyzję o zastosowaniu rozwiązania tymczasowego w postaci modernizacji czterech fregat typu Adelaide (trzy z nich służą do dzisiaj). Projekt ten, znany jako SEA 1390 lub FFG Upgrade Project, kosztował 1,46 mld AUD (pierwotnie planowano 1,0 mld AUD) i był opóźniony o cztery lata. W jego wyniku na całej czwórce zainstalowano ośmiokomorowy moduł wyrzutni pionowej Mk41 VLS, wyposażonej w czterokomorowe wkładki Mk25 do pocisków przeciwlotniczych Raytheon ESSM (razem 32 rakiety). Poza tym przeprowadzono modernizację wyrzutni Mk13, dostosowując ją do odpalania pocisków Raytheon SM-2 Block IIIA (zamiast dotychczasowych SM-1) i przeciwokrętowych Boeing RGM-84 Harpoon Block II. Zmodernizowano także systemy radiolokacyjne, w tym m.in. dozoru ogólnego AN/SPS-49(V)4 i kierowania ogniem Mk92. Natomiast system artyleryjski obrony bezpośredniej Phalanx doprowadzono do standardu Block 1B.
Poza wspomnianą modernizacją fregat, w 2000 r. zdecydowano się zainicjować realizację programu budowy całkowicie nowych okrętów przeznaczonych do zapewnienia osłony grup floty przed środkami napadu powietrznego. Program ten początkowo nosił oznaczenie SEA 1400, kilka lat później zmienione na SEA 4000, a od 2006 r. określany jest jako AWD (Air Warfare Destroyer). Poza zasadniczym przeznaczeniem okrętów, czyli osłoną przeciwlotniczą i przeciwrakietową dalekiego zasięgu zespołów floty i poważnie zmodernizowanych w ostatnim czasie sił desantowych na wodach przybrzeżnych oraz w strefie oceanicznej, ważny miał być też udział – jako okrętów dowodzenia – w misjach pokojowych i humanitarnych, których potrzebę potwierdziły minione lata. Jest to wynikiem obecnego i przewidywanego w przyszłości zaangażowania australijskich sił ekspedycyjnych w odległych zakątkach globu, z dala od rodzimych brzegów.