Ponieważ Litwa, Łotwa i Estonia nie dysponują własnymi samolotami myśliwskimi do dozorowania przestrzeni powietrznej (Air Policing), zadanie to spoczywa na myśliwcach należących do innych państw NATO, w ramach misji sojuszniczej.

W okresie 6 lipca do 15 września 2021 r. cztery samoloty F-16 wraz z ok. 80 osobami personelu Sił Powietrznych Turcji operowały z 22. Bazy Lotnictwa Taktycznego w Malborku. Była to część misji NATO Enhancement Baltic Air Policing, które to rozszerzenie wprowadzono w 2014 r., w ramach reakcji Sojuszu Północnoatlantyckiego na aneksję Krymu i destabilizację Ukrainy przez Federację Rosyjską.

W 1958 r. powołano Grupę Planistyczną, w składzie: RFN, Belgia i Holandia, państwa te postanowiły bowiem połączyć wysiłki w tworzeniu wspólnego systemu obrony powietrznej Sojuszu Północnoatlantyckiego. Pierwsza część nowego systemu była gotowa w 1962 r., był to zalążek NATO Air Defence Ground Environment (NADGE). Do 1972 r. system NADGE został zmodernizowany do postaci NATINADS (NATO Integrated Air Defence System), w który włączono 84 posterunki radiolokacyjne, spięte stanowiskami dowodzenia i kierowania Control Reporting Center (CRC). Zostały one rozmieszczone w Norwegii, Danii, RFN, Belgii, Holandii, Francji, we Włoszech, Grecji i w Turcji. Były to posterunki ze stacjami radiolokacyjnymi dalekiego zasięgu uzupełnionymi stacjami poprawiającymi kontrolę przestrzeni powietrznej na małych wysokościach, a także posterunki z wysuniętymi punktami naprowadzania lotnictwa myśliwskiego. Wielka Brytania stworzyła oddzielny system, ale kompatybilny ze standardami NADGE, a później NATINADS. W latach 80. zintegrowano moduły Airborne Early Warning oraz Ground Environment Integration Segment, tworząc jednolity system AEGIS, zmodernizowane zaplecze techniczne systemu NATINADS, w którym obraz sytuacji powietrznej mógł być integrowany z informacji pochodzącymi ze stacji naziemnych z informacjami z samolotów dozoru radiolokacyjnego AWACS.

Rozmieszczenie tureckiego, lotniczego kontyngentu wojskowego w Polsce podkreśla solidarność i spójność między członkami NATO oraz zbiorowe zaangażowanie w odstraszanie i obronę.

Tworzenie zintegrowanego systemu obrony powietrznej NATO było konsekwencją podjętej w 1955 r. decyzji, że przestrzeń powietrzna państw Sojuszu Północnoatlantyckiego będzie broniona wspólnie. Wystawienie sił i środków do połączonej obrony przestrzeni powietrznej NATO pozwalało na optymalizację wysiłku i elastyczniejsze wykorzystanie posiadanego potencjału. Jednocześnie wiązało się z tym podjęcie wspólnych skoordynowanych misji dozoru powietrznego NATO Air Policing. Są to działania nie pozwalające przeciwnikowi na szpiegostwo powietrzne w czasie pokoju, a także pokazujące potencjał bojowy, możliwości oraz determinację do obrony suwerenności. Wpływają one także na podniesienie poziomu bezpieczeństwa latania poprzez pomoc cywilnym samolotom w sytuacjach awaryjnych, pozwalając na doprowadzenie ich do najbliższego lotniska. Zwiększa to także dyscyplinę wśród pilotów, bowiem mają oni świadomość, że żadne naruszenie zasad poruszania się w przestrzeni powietrznej nie ujdzie uwadze, a sprawca zostanie zidentyfikowany i odpowiednio ukarany. A takie naruszenia mogą stwarzać zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu lotniczego. W związku z tym misje Air Policing przypominają nieco działania organów porządkowych.

W misje NATO Air Policing zaangażowane są nie tylko samoloty myśliwskie, ale też system obserwacji przestrzeni powietrznej Air Surveillance and Control System (ASACS), system dowodzenia obroną powietrzną Air Command and Control (Air C2) oraz właśnie myśliwskie pary dyżurne pełniące służbę w ramach Quick Reaction Alert (Interceptor), w skrócie QRA(I). Poderwanie w powietrze par dyżurnych w ramach Air Policing odbywa się w odpowiedzi na naruszenia przestrzeni powietrznej przez samoloty wojskowe lub cywilne, a w trakcie przechwycenia naruszyciela stosuje się zasady wynikające z międzynarodowych konwencji. Od czasu podjęcia wspólnych działań dozoru przestrzeni powietrznej Sojuszu Północnoatlantyckiego, zintegrowany system obrony powietrznej NATO został przekształcony w obecny NATO Integrated Air and Missile Defence System (NATINAMDS), uwzględniający dodatkowo obronę przeciwrakietową.

Naczelny Dowódca Sił NATO w Europie, Supreme Allied Commander Europe (SACEUR), ponosi ogólną odpowiedzialność za prowadzenie misji NATO Air Policing. Natomiast szczegółowe planowanie oraz nadzór nad nimi, to zadanie dowództwa komponentu powietrznego Allied Air Command (AIRCOM), z siedzibą w Ramstein w Niemczech. Dowództwo to zarządza misjami dozoru powietrznego 24 godziny na dobę, przez 7 dni w tygodniu, za pośrednictwem dwóch Combined Air Operations Centres: CAOC Torrejon w Hiszpanii, które odpowiada za przestrzeń powietrzną NATO na południe od Alp oraz CAOC Uedem w Niemczech, które odpowiada za przestrzeń powietrzną NATO na północ od Alp.