Zdjęcie lotniskowca Amagi, wykonane podczas nalotów 28 lipca 1945 r. Doskonale widoczne są uszkodzenia,
jakie okręt ten odniósł podczas nalotów 24 lipca.

1 lipca zespół Task Force 38 opuścił zatokę Leyte i wyruszył z misją zaatakowania japońskich wysp macierzystych. Celem były lotniska, bazy morskie i stocznie, okręty, ośrodki przemysłowe i żegluga przybrzeżna. Operacja, prowadzona wspólnie z Brytyjską Flotą Pacyfiku i wspomagana mobilnym zespołem zaopatrzeniowym, miała trwać do 15 sierpnia. Jednym z głównych punktów tournée TF 38 była wizyta samolotów pokładowych w Kure – kolebce Cesarskiej Marynarki Wojennej.

Wobec ciągłego i nieustannego postępu alianckich wojsk na Filipinach oraz przerwania szlaków komunikacyjnych z Singapurem japońskie dowództwo wydało rozkaz powrotu wszystkich większych jednostek wojennych do kraju. Portem docelowym była największa japońska baza w Kure. Od grudnia 1944 r. znajdowały się tam już pancerniki Yamato i Haruna (remontowane po uszkodzeniach odniesionych podczas bitew o Leyte). 20 grudnia nowym dowódcą Haruny został kmdr Matake Yoshimura (ze względu na „uziemienie” okrętów dowodzenie dostawali młodsi oficerowie). 10 lutego 1945 r. w związku z krytyczną sytuacją paliwową wyłączono go z Drugiej Floty (praktycznie pozostał w niej już tylko pancernik Yamato; ostatecznie rozwiązano ją w kwietniu po jego zatopieniu) i podporządkowano Dystryktowi Morskiemu Kure, jako jednostkę obrony przeciwlotniczej. 20 lutego do bazy dotarł krążownik ciężki Tone, naprawiany w stoczni w Maizuru. Zakotwiczono go w pobliżu Etajima w zatoce Eta, gdzie pełnił rolę jednostki szkoleniowej Akademii Marynarki Wojennej. Tego samego dnia powróciły z Singapuru hybrydowe pancerniki Ise i Hyuga, tworzące 4. Dywizjon lotniskowców (pancerniki częściowo przebudowane na okręty lotnicze) wraz z krążownikiem lekkim Oyodo. 1 marca dywizjon został rozwiązany, a obie jednostki przeszły w stan rezerwy I kategorii (najwyższej, tj. najmniej ingerującej w gotowość bojową). Dowódcą Ise mianowano kmdr. Kakuro Mutaguchi (wcześniejszy dowódca Oyodo), na Hyugę powołano zaś z rezerwy kadm. Kiyoshi Kusakawę.
20 kwietnia ze względu na brak paliwa wszystkie trzy pancerniki przeniesiono do rezerwy IV kategorii. Osiem dni później rozwiązano Drugą Flotę, a jednostki przydzielono do Specjalnych Sił Obrony Wybrzeża. Ise został przeholowany do małej zatoki w pobliżu cieśniny Ondo Seto, pomiędzy wyspami Kurahashi i Honsiu, gdzie pełnił rolę pływającej baterii przeciwlotniczej. Hyugę zakotwiczono jeszcze dalej na południe – za cieśniną Ondo Seto, w pobliżu małej wysepki Nasake Shima. Harunę ukryto przy wschodnim brzegu wyspy Eta Jima, naprzeciw bazy w Kure. Pod koniec czerwca 1945 r. z większych jednostek w Kure stacjonowały jeszcze dwa nowe lotniskowce typu Unryu – Amagi i Katsuragi, które zacumowano na stałe do wysepki Mitsugo, przeniesione do rezerwy lotniskowce Ryuho i Hosho (na wschodnim wybrzeżu Eta Jimy), uszkodzony krążownik ciężki Aoba, przebudowany na nosiciela miniaturowych okrętów podwodnych typu Kaiten krążownik lekki Kitakami, dwa stare krążowniki pancerne pełniące rolę jednostek szkoleniowych – Iwate i Izumo, a także okręt cel, eks-pancernik Settsu. W zatokach Okuno Uchi i Taino Uchi po wschodniej stronie wyspy Kurahashi Shima stały nieukończone kadłuby lotniskowca Aso i okrętu podwodnego I-404 typu Sen Toku.
Wszystkie jednostki poddano zabiegom maskującym: polegały one głównie na próbach wtopienia sylwetek okrętów w pobliskie wybrzeża. Na pokładach lotniskowców budowano drewniane barki, „sadzono” drzewa, układano „drogi”. Od burt do wybrzeża zakładano siatki maskujące, od strony wody na burtach wieszano bambusowe maty i zasłony ze słomianych lin. Pancernik Haruna otrzymał ciemnoszary kamuflaż upodabniający do otoczenia. Pomalowane w jasnoszare paski wieże artylerii głównej miały upodabniać się do tarasowych pół uprawnych. Ise i Hyugę pokryto plamistymi kamuflażami. Zielono-żółto-szare kolory korespondowały z porastającą zbocza gór roślinnością. Załogi zredukowano do minimalnych stanów, wygaszono większość kotłów, a okręty miały tylko minimalne zapasy paliwa koniecznego do podtrzymywania pracy niezbędnych mechanizmów (zasilanie wież artyleryjskich na pancernikach było sprawne tylko częściowo).

Rozterki wadm. McCaina

Atak na bazę morską w Kure w kręgach dowódczych US Navy budził wiele kontrowersji. Dowódca zespołu szybkich lotniskowców, wadm. John S. McCain z zespołu Task Force 38 – Trzeciej Floty adm. Williama F. Halseya – uważał, że japońskie okręty nie przedstawiają żadnej wartości bojowej, a naloty na silnie chronioną bazę schowaną w głębi Morza Wewnętrznego spowodują niepotrzebne straty wśród pilotów. Jednak za zniszczeniem niedobitków japońskiej floty przemawiało kilka ważnych powodów.