Sowieccy partyzanci byli największym problemem ,,Republiki Łokockiej” przez cały okres jej funkcjonowania, mimo że jej zbrojne ramię – początkowo tzw. ,,milicja ludowa”, a następnie RONA – wyjątkowo dobrze radziło sobie w walce z partyzantami.

Przez cały okres trwania II wojny światowej Niemcy pojmali blisko 5,7 mln czerwonoarmistów, z których aż 3,3 mln zginęło w niemieckiej niewoli. Dodatkowo na okupowanych przez Niemców terenach ZSRS życie straciło około 6 milionów cywili! Mimo to blisko milion obywateli Związku Sowieckiego podjęło kolaborację z Niemcami przeciwko Sowietom, a znaczną część z nich stanowili tak znienawidzeni przez nazistowską propagandę Rosjanie. Przy Wehrmachcie i Waffen-SS przez cały okres trwania wojny powstało kilkaset większych i mniejszych rosyjskich kolaboracyjnych formacji wojskowych.

Rosyjska Narodowa Armia Ludowa

Kolejna rosyjska kolaboracyjna formacja wojskowa po stronie Niemiec, utworzona z inicjatywy rosyjskich „białych” emigrantów 13 marca 1942 r., to Rosyjska Narodowa Armia Ludowa (RNNA). Inicjatorem tego projektu ze strony niemieckiej był wywiad wojskowy Abwehra, a ze strony rosyjskiej – grupa współpracujących z nią rosyjskich emigrantów, takich jak: syn generała „białych” i ochotnik walczący po stronie frankistów w wojnie domowej w Hiszpanii, płk Igor Konstantinowicz Sacharow, carski oficer i weteran „białych”, płk Konstantin Grigorewicz Kromadi oraz przywódca Wszechrosyjskiej Partii Faszystowskiej w Niemczech, Siergiej Iwanow.
Niemiecki wywiad zabiegał o sformowanie antykomunistycznej rosyjskiej formacji na froncie wschodnim u dowództwa Wehrmachtu, widząc w tym dużą szansę na pokonanie Sowietów. Udało się to dopiero po zatrzymaniu niemieckiej ofensywy pod Moskwą na przełomie 1941/42 r., gdy okazało się, że pokonanie Sowietów będzie trudniejsze niż się tego spodziewano. Po otrzymaniu niemieckiej zgody na sformowanie własnego ochotniczego oddziału wojskowego przy Wehrmachcie rosyjscy „biali” emigranci przedstawili Niemcom pewne warunki. Jednostka ta miała być tylko i wyłącznie rosyjską formacją narodową złożoną z żołnierzy i oficerów pochodzenia rosyjskiego, noszących rosyjskie umundurowanie i używających rosyjskiego uzbrojenia i wyposażenia. Miała być także wykorzystywana tylko i wyłącznie do walki z Sowietami, a wzięci do niewoli czerwonoarmiści mieli być włączani w jej szeregi. Początkowo planowano stworzyć jednostkę wielkości dywizji, a z czasem – wraz z jej rozwojem liczebnym i organizacyjnym – miała się stać antysowiecką, rosyjską armią narodowowyzwoleńczą sprzymierzoną z Wehrmachtem, którą miał dowodzić przywódca rosyjskiego rządu antykomunistycznego, będącego sojusznikiem III Rzeszy. Skierowanie tych jednostek do walki miało w założeniu spowodować masowe dezercje żołnierzy i oficerów Armii Czerwonej, co pociągnęłoby za sobą załamanie jej obrony i upadek sowieckiego reżimu, a w konsekwencji stworzenie „nowej Rosji”.
Wymienione wyżej warunki i dalsze plany rosyjskich emigrantów były wyjątkowo ambitne i śmiałe. Mimo że formalnie powstanie RNNA zostało zaakceptowane przez dowódcę Grupy Armii „Środek” feldmarszałka Günthera von Kluge, to mało prawdopodobna wydaje się całkowita akceptacja przez Niemców rosyjskich żądań, które zapewne zostały zignorowane. Niemieckie dowództwo zamierzało wykorzystać Rosyjską Narodową Armię Wyzwoleńczą do zadań dywersyjno-sabotażowych za linią frontu na sowieckich tyłach w ramach samodzielnych plutonów czy kompanii oraz do prowadzenia operacji przeciwpartyzanckich w ramach samodzielnych batalionów, jednak nie interesowało ich stworzenie jednolitej rosyjskiej armii sojuszniczej do walki z Armią Czerwoną, gdyż uważali to za zagrożenie dla planów nazistowskiego kierownictwa III Rzeszy względem podbitej Rosji. Kierownictwo nowo powstałej formacji zostało podporządkowane niemieckiemu Abwehrkommando 203 i zakwaterowane w znanym ośrodku zakładów torfowych w Osintorf w pobliżu Orszy, na terenie dzisiejszej wschodniej Białorusi.
Odpowiedzialnym za RNNA od strony niemieckiej był oficer Abwehry, ppłk von Hetting-Seeburg. Formacja otrzymała formalną niemiecką nazwę Abwehr Abteilung 203 Versuchverband „Graukopf”, czyli 203 Ochotniczy Oddział Do Zwalczania Partyzantki (lub też Russische Batalion z.b.V) oraz propagandową rosyjską nazwę Rosyjska Narodowa Amia Wyzwoleńcza (potocznie zwana też Brygadą Osintorfską); początkowo liczyła 100-150 żołnierzy. Z zachodniej Europy zostali ściągnięci inni przebywający na okupowanych przez Niemców terenach znani rosyjscy „biali” emigranci, tacy jak: Aleksander Woroncow-Daszkow, Grigorij Lamsdorf, Igor Jung, Siegiej von der Pahlen i Wiktor Ressler, którzy weszli w skład kierownictwa tej formacji. Dowódcą wojskowym RNNA został płk Sacharow, który przyjął pseudonim „Lewin” (faktycznie był on zastępcą dowódcy RNNA), dowódcą politycznym natomiast (faktycznie – dowódcą RNNA) płk Kromiadi, pseudonim „Sanin”, ogólny nadzór nad nią sprawował zaś Iwanow, używający pseudonimu „Graukopf”. Dodatkowo dołączył do nich niemiecki oddział łącznikowy pod dowództwem ppor. Müller-Burchardta, składający się z 20 żołnierzy.
Po ustaleniu ostatecznego kształtu kierownictwa formacji rozpoczęto werbunek antykomunistycznych ochotników wśród wziętych do niewoli czerwonoarmistów z obozów jenieckich w Borysowie, Orszy, Smoleńsku, Rosławlu, Wiaźmie i Witebsku. Co ciekawe, w krótkim czasie zgłosiło się tylu kandydatów, że rozpoczęto wśród nich selekcję, odrzucając chorych i będących w złym stanie fizycznym jeńców. Przyjęci ochotnicy zostali wyposażeni w sowieckie umundurowanie ze zdobytych magazynów wojskowych Armii Czerwonej, które zmodyfikowano przenosząc zachowane sowieckie oznaczenia stopni wojskowych z patek na naramienniki, natomiast na czapkach dołączono trójkolorową kokardę w kolorze rosyjskiej flagi narodowej.