F-16, to dziś podstawowy myśliwiec FAP. Dążąc do jego modernizacji i przedłużenia resursu w związku z ograniczeniami finansowymi kilkanaście egzemplarzy w ostatnim czasie sprzedano Rumunii.

Pierwszymi odrzutowcami portugalskiego lotnictwa wojskowego były zakupione we wrześniu 1952 r. dwa de Havilland DH.115 Vampire T.55. Po wdrożeniu do eksploatacji w bazie BA2 wykorzystano je do przeszkalania pilotów na samoloty myśliwskie z nowym rodzajem napędu. Brytyjski producent nie został jednak dostawcą odrzutowych myśliwców dla lotnictwa portugalskiego, ponieważ kilka miesięcy później wdrożono do użytku pierwsze amerykańskie samoloty myśliwskie F-84G. Vampire wykorzystywano sporadycznie i w 1962 r. przekazano je Katandze. Następnie na ziemi zniszczyły je szwedzkie myśliwce SAAB J-29, wchodzące w skład sił pokojowych ONZ.

Pierwsze odrzutowe samoloty myśliwskie Republic F-84G Thunderjet dotarły do Portugalii ze Stanów Zjednoczonych w styczniu 1953 r. Otrzymała je 20 eskadra w Ota, która cztery miesiące później została w pełni wyposażona w 25 myśliwców tego typu. W następnym roku kolejne 25 F-84G otrzymała 21 eskadra; obie jednostki utworzyły w 1958 r. Grupo Operacional 201. Dalsze dostawy F-84G zrealizowano w latach 1956-58. Łącznie na stan portugalskiego lotnictwa trafiło 75 takich myśliwców, pochodzących z Niemiec, Belgii, Stanów Zjednoczonych, Francji, Holandii i Włoch.

W latach 1953-1979 FAP wykorzystywały 35 samolotów szkolnych Lockheed T-33 Shooting Star w różnych wersjach, pochodzących z różnych źródeł. Na zdjęciu eks-belgijski T-33A, jeden z ostatnich jaki trafił do FAP.

Między marcem 1961 a grudniem 1962 r. 25 F-84G otrzymała 304 eskadra stacjonująca w bazie BA9 w Angoli. Były to pierwsze portugalskie samoloty służące w afrykańskich posiadłościach, rozpoczynające lotniczy aspekt wojny kolonialnej. W połowie lat 60. wciąż eksploatowane w Portugalii Thunderjety przesunięto do Esquadra de Instrução Complementar de Aviões de Caça (EICPAC). Była ona jednym z ostatnich państw, które wycofało F-84G – pozostawały one w służbie do 1974 r.

W 1953 r. do eskadry szkolnej samolotów odrzutowych (Esquadra de Instrução de Aviões de Jacto) trafiło 15 Lockheedów T-33A. Jednostka miała wspomóc szkolenie i konwersję pilotów na odrzutowce. Wkrótce została przekształcona w Esquadrilha de Voo Sem Visibilidade – eskadrę do szkolenia w lotach bez widoczności.

W 1955 r. w oparciu o T-33A utworzono odrębną, 22 eskadrę. Cztery lata później uległa ona przekształceniu w Esquadra de Instrução Complementar de Pilotagem (EICP), a jej zadaniem była konwersja pilotów z tłokowych samolotów szkolnych T-6 Texan na odrzutowce. W 1957 r. jednostkę przebazowano do BA3 w Tancos, w następnym roku zmieniła nazwę na Esquadra de Instrução Complementar de Pilotagem de Aviões de Caça (EICPAC) – tym razem otrzymała ona zadanie szkolenia podstawowego pilotów myśliwskich. W październiku 1959 r. jej stan uzupełniło kolejnych pięć T-33, tym razem były to używane wcześniej w Kanadzie Canadair T-33AN. W 1960 r. jednostka otrzymała dwa egzemplarze RT-33A, służące do rozpoznania fotograficznego. W 1961 r. pięć T-33AN skierowano do Bazy Lotniczej nr 5 (BA5) w Monte Real gdzie wykorzystywano je do szkolenia pilotów F-86F Sabre. Partia kolejnych 10 T-33 trafiła do Portugalii w 1968 r., a ostatnie samoloty tego typu w 1979 r. Łącznie w FAP wykorzystywano 35 egzemplarzy różnych wersji T-33, ostatnie z nich wycofano ze służby w 1992 r.

Wdrożenie do służby F-84G pozwoliło Portugalii na uzyskanie standardów NATO i umożliwiło wykonywanie zadań we współdziałaniu z państwami sojuszniczymi. W 1955 r. w oparciu o pięć Thunderjetów utworzono zespół akrobacyjny „Dragões”, który po trzech latach zastąpił zespół „São Jorge”, wykonujący program w tym samym składzie; zespół rozwiązano w 1960 r.

O ile pod koniec lat 50. portugalskie lotnictwo dysponowało liczną flotą w miarę nowoczesnych myśliwców, to kilka lat później możliwości operacyjne F-84G były już mocno ograniczone. Pilnie poszukiwano maszyn, mogących zastąpić zużyte odrzutowce. 25 sierpnia 1958 r. w bazie BA2 w Ota wylądował pierwszy F-86F Sabre dostarczony przez Stany Zjednoczone. Wkrótce potem w myśliwce tego typu wyposażono 50 eskadrę, którą przemianowano na 51 i przeniesiono pod koniec 1959 r. do nowo otwartej BA5 w Monte Real. W 1960 r. następne F-86F zasiliły 52 eskadrę; łącznie FAP dysponowały wówczas 50 maszynami tego typu. W latach 1958 i 1960 do jednostek trafiło kolejnych 15 F-86F – były to eks-norweskie myśliwce dostarczone przez Stany Zjednoczone.
W październiku 1959 r. w ramach poszukiwania następcy dla T-6 Texan, w bazie BA1 w Sintrze przeprowadzono próby brytyjskiego odrzutowego samolotu szkolnego Hunting Jet Provost T.2. Maszyna wykonywała loty z naniesionymi portugalskimi znakami rozpoznawczymi. Testy zakończyły się opinią negatywną i samolot powrócił do producenta. Obok maszyn odrzutowych w 1959 r. w skład portugalskiego lotnictwa weszło dodatkowych sześć samolotów Beech C-45 Expeditor (wcześniej w 1952 r. do jednostek trafiło siedem maszyn tego typu oraz kilka AT-11 Kansan [D-18S] przekazanych przez lotnictwo marynarki).

Afrykańskie kolonie: przygotowania do wojny i eskalacja konfliktu

W maju 1954 r. do Portugalii trafiła pierwsza partia 18 samolotów Lockheed PV-2 Harpoon, przekazana przez Stany Zjednoczone w ramach MAP (Mutual Assistance Program). Wkrótce potem w zakładach OGMA otrzymały one dodatkowe wyposażenie do zwalczania okrętów podwodnych (ZOP). W październiku 1956 r. w BA6 utworzono kolejną jednostkę wyposażoną w PV-2C – 62 eskadrę. W jej skład początkowo weszło 9 maszyn, a rok później kilka dodatkowych egzemplarzy z których część przeznaczono na części zamienne. Do lotnictwa wojskowego Portugalii trafiło łącznie 34 PV-2, choć pierwotnie miały być one wykorzystywane do zadań patrolowych, to eskalacja konfliktu w Afryce spowodowała, że skierowano je do zupełnie innych zadań.