Francuska wojna w Indochinach 1945-1954 cz.3

W grudniu 1953 r. głównodowodzący siłami Unii Francuskiej w Indochinach – generał Navarre – uznał, że bitwy w północno-zachodnim Wietnamie nie uda się uniknąć. Na jej miejsce wybrał okupowaną przez Francuzów dolinę Điện Biên Phủ, zamienioną w twierdzę, która miała przynieść siłom północnowietnamskim klęskę i stanowić początek ofensywy wojsk Unii Francuskiej w północnym Wietnamie. Generał Giáp nie zamierzał jednak realizować planu Navarre’a.

Generał Navarre w pierwszych dniach grudnia 1953 r. miał jeszcze możliwość przeprowadzenia pełnej ewakuacji sił z Điện Biên Phủ, ale ostatecznie odrzucił ten pomysł decyzją z 3 grudnia 1953 r. Wówczas to w rozkazie potwierdził, że bitwy w północno-zachodnim Wietnamie nie uda się uniknąć. Całkowicie odrzucił pomysł wycofania się z Điện Biên Phủ i przesunięcia obrony na wschód, na Równinę Dzbanów, gdzie znajdowały się trzy względnie łatwe do obrony lotniska. W rozkazie Navarre stwierdził, że Điện Biên Phủ musi zostać utrzymane za wszelką cenę, co – jak przyznał po latach premier Francji Joseph Laniel – było niezgodne z realizowaną wówczas strategią unikania otwartych starć z dużymi siłami Việt Minhu. Po latach Navarre przekonywał, że ewakuacja z Điện Biên Phủ nie była już wówczas możliwa, za to niekorzystna z powodu „prestiżu Francji”, a także w wymiarze strategicznym.

W doniesienia wywiadu francuskiego o koncentracji kilku wrogich dywizji Navarre nie wierzył. Jak przekonuje francuski pisarz Jules Roy: Navarre ufał tylko sobie, reprezentował głęboki sceptycyzm wobec wszystkich informacji, które do niego docierały, ale nie pochodziły z jego źródeł. Był szczególnie nieufny wobec Tonkinu, bowiem coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że tam też Cogny buduje swoje własne imperium i rozgrywa sprawy dla własnego interesu. Co więcej, Navarre lekceważył takie czynniki jak zmienność pogody i uznawał, że to lotnictwo – zarówno uderzeniowe (bliskie wsparcie), jak i transportowe – zapewni obronę przed Việt Minhem, który nie będzie miał ani artylerii, ani obrony przeciwlotniczej. Navarre zakładał, że atak na Điện Biên Phủ nastąpi najprawdopodobniej siłami 316. Dywizji Piechoty (inni oficerowie przyjmowali, że to zbyt optymistyczne założenie, a obóz może zostać zaatakowany większymi siłami). W takim optymizmie generała Navarre’a wzmacniać mogły wcześniejsze sukcesy, a więc udana obrona pod Nà Sản i Muong Khoua. Nie bez znaczenia były też zapewne wydarzenia z 26 listopada 1953 r., kiedy to zmasowany atak samolotów F8F Bearcat z wykorzystaniem bomb konwencjonalnych i napalmu poważnie osłabił potencjał bojowy 316. Dywizji Piechoty.

Navarre sądził, że koncentracja sił w północno-zachodnim Wietnamie to pozoracja szturmu na Điện Biên Phủ, a w praktyce przygotowywanie ataku na Laos, o którym Navarre często mówił. Wątek Laosu warto w tym miejscu nieco rozwinąć, bowiem było to państwo sojusznicze wobec Paryża. Już 23 listopada konsul Hanoi Paul Sturm przyznawał w depeszy do Departamentu Stanu w Waszyngtonie, że francuskie dowództwo obawiało się, iż ruchy 316. Dywizji Piechoty stanowią przygotowania nie do ataku na Điện Biên Phủ lub Lai Châu, lecz do ataku na Laos. Rola tego państwa wzrosła wyraźnie po 22 listopada 1953 r., kiedy to Paryż podpisał porozumienie, na mocy którego uznawał niepodległość Laosu w ramach Unii Francuskiej (Union Française). Francja zobowiązywała się bronić Laosu oraz jego stolicy Louangphrabang, co jednak było trudne z powodów czysto wojskowych, nie istniało tam bowiem nawet lotnisko. Tym samym Navarre chciał, aby Điện Biên Phủ było kluczem do obrony nie tylko północnego Wietnamu, ale również środkowego Laosu. Liczył, że laotańskie siły w krótkim czasie ustanowią lądowe szlaki tranzytowe na linii od Điện Biên Phủ do Louangphrabang.

Czytaj więcej w numerach Wojsko i Technika Historia:

– Francuska wojna w Indochinach 1945 – 1954 cz.1
– Francuska wojna w Indochinach 1945 – 1954 cz.2
– Francuska wojna w Indochinach 1945 – 1954 cz.3