Czołg M48 wszedł do służby w przełomowym dla US Army momencie. A może i w momencie przełomowym dla losów świata, kiedy zimna wojna wkroczyła w najbardziej „atomowy” okres. Był symbolem swoich czasów. Na zdjęciu: kawaleryjska tradycja była obecna wśród czołgistów, ale czasy zmieniły się bardzo...

Wprowadzenie do uzbrojenia czołgu M48 Patton, pojazdu który do czasu jego wymiany na M60 w latach 60. i 70. XX wieku był podstawowym wozem bojowym US Army, zbiegło się w czasie z rewolucyjnymi zmianami w koncepcji i doktrynie użycia wojsk lądowych tak w Stanach Zjednoczonych, jak i w innych krajach NATO. Ponadto M48 Patton miały swoje liczne epizody bojowe.

W wyniku demobilizacji po zakończeniu II wojny światowej w US Army pozostawiono tylko kilka dywizji. 1 czerwca 1946 r. aktywne były tylko: 1. Dywizja Kawalerii w Japonii (w większości zwykła piechota zachowująca jedynie tradycyjną nazwę), 1. Dywizja Piechoty w Niemczech – obie w roli sił okupacyjnych, 2. DPanc w Fort Hood w Teksasie, 2. DP w Fort Lewis w stanie Waszyngton, 3. DP w Niemczech, 5. DP w Fort Cambell w Kentucky, 6. DP i 7. DP w Korei Południowej, 9. DP w Niemczech, 11. DPD (powietrzno-desantowa) w Japonii, 24. DP i 25. DP w Japonii, 42. DP w Austrii, 82. DPD w Fort Bragg w Północnej Karolinie, 86. DP na Filipinach, 88. DP we Włoszech. Razem 1dywizja pancerna, 2 powietrzno-desantowe, 12 piechoty i 1 kawalerii (faktycznie piechoty). W czasie II wojny światowej US Army wystawiła 65 dywizji piechoty, 5 powietrznodesantowych, 16 pancernych i jedną górską (10. DPG).

W dywizji piechoty typu Pentomic był wielki batalion pancerny, złożony z aż pięciu kompanii czołgów po 17 wozów w każdej. Wraz z plutonem rozpoznawczym (2 czołgi i 5 transporterów opancerzonych M59) i 5 czołgami w dowództwie batalionu, dawało to imponującą liczbę 92 wozów bojowych.

Demobilizacja personelu w tych wszystkich formacjach sprawiła, że w pozostawionych dywizjach nastąpiła niewiarygodna rotacja personelu. Zwolniono powołanych rezerwistów, a jednocześnie z rozwiązanych jednostek przyjęto kadrę zawodową i żołnierzy służby nadterminowej, którzy zdecydowali się pozostać w wojsku, i którzy zostali przyjęci do dalszej służby.

Jednocześnie tworzono system rezerw i ośrodków szkolenia. Na potrzeby administracyjne, w zakresie utrzymania ośrodków rekrutacji, ewidencjonowania i zarządzania zasobami ludzkimi i materiałowymi, przygotowania mobilizacji, szkolenia i utrzymania rezerw, na terenie USA sformowano sześć dowództw armii. 1. Armia obejmowała stany północno wschodnie, 2. Armia – środkowo wschodnie, 3. Armia – południowo wschodnie, 4. Armia – środkowo północne, 5. Armia – środkowo południowe i 6. Armia – zachodnie. Dlatego właśnie dowództwo administracyjno-logistyczne do zarządzania wojskami w Niemczech otrzymało oznaczenie 7. Armia, a później w Korei Południowej – 8. Armia.

Rozkład amerykańskiej armii lądowej która w zasadzie kompletnie straciła zdolność bojową na lata 1945-1950 (do wybuchu wojny koreańskiej, kiedy przyszło szybkie otrzeźwienie), nikogo nie niepokoił. Przecież była bomba atomowa! Wszyscy widzieli skutki użycia jej w Hiroszimie i Nagasaki. W ogóle w latach 1945-1950 US Army nie potrafiła się odnaleźć. Nie bardzo było wiadomo, jaka ma być teraz jej rola w momencie, kiedy to atakami jądrowymi miano powstrzymać każdego przeciwnika.

W tym czasie zmiany organizacyjne w US Army wynikały wyłącznie z doświadczeń II wojny światowej. Zlikwidowano jednostki artylerii przeciwpancernej, i to zarówno samobieżnej jak i holowanej, wprowadzając na ich miejsce pododdziały pancerne uznając, że do walki z nieprzyjacielskimi czołgami najlepiej nadaje się własny czołg. I tak, kiedy w czasie wojny każda dywizja piechoty miała przydzielony batalion pancerny i dywizjon przeciwpancerny, które formalnie samodzielne były „podpinane” do konkretnej dywizji praktycznie na stałe, tak w 1947 r. batalion czołgów stał się organiczną częścią amerykańskiej dywizji piechoty. Dodatkowo każdy pułk piechoty w miejsce dotychczasowej kompanii przeciwpancernej zyskał kompanię czołgów jako ruchomy pułkowy odwód przeciwpancerny. W ten sposób w dywizji piechoty znalazło się aż siedem kompanii czołgów, w tym jeden batalion z czterema kompaniami (jedna to kompania czołgów ciężkich, jak wówczas nazywano M26 Pershing i M46 Patton) oraz po jednej kompanii w każdym pułku. Głównym wyposażeniem tych kompanii nadal były czołgi M4 Sherman, etatowo tylko jedna miała mieć M26 lub M46. Także 1. DKaw zorganizowano według etatów dywizji piechoty.

Zmiany zaszły też w etatach dywizji pancernej. Jak wiadomo, chwilowo została jedna, 2. DPanc w Fort Hood w Teksasie, ale ją właśnie tak zreorganizowano. Zamiast dwóch dowództw grup bojowych (Combat Command) i jednego rezerwowego dowództwa z mniejszą obsadą, powstały teraz trzy równorzędne dowództwa Combat Command o identycznych etatach. Liczbę istniejących samodzielnie batalionów czołgów zwiększono z trzech do czterech, przy czym w każdym batalionie były teraz cztery kompanie: trzy czołgów średnich M4 Sherman i jedna czołgów ciężkich, M26 lub M46. Liczba batalionów piechoty zmechanizowanej pozostała na niezmienionym poziomie, nadal były trzy. I wciąż, aż do 1952 r., były wyposażone w półgąsienicowe transportery opancerzone M3 Half Track. Dopiero wtedy zaczęto piechotę zmechanizowaną dywizji pancernych wyposażać w transportery M75, używane równolegle z czołgami M47.