Gerald R. Ford jest prototypem serii superlotniskowców nowej generacji.

Gerald R. Ford jest prototypem serii superlotniskowców nowej generacji, budowanych w celu najpierw uzupełnienia, a następnie zastąpienia w służbie eksploatowanych obecnie jednostek typu Nimitz.

Okręty lotnicze stały się na dobre częścią amerykańskiej strategii projekcji siły wraz z wejściem do służby pierwszego lotniskowca o napędzie jądrowym USS Enterprise (CVN 65), co nastąpiło 21 listopada 1961 r., a także kolejnych typu Nimitz (10 jednostek, w trzech podseriach, w służbie od 1975 r.). Dzięki zastosowaniu napędu nuklearnego okręty te odznaczają się bardzo wysoką autonomicznością. Najlepszym tego przykładem była wokół podróż wspomnianego już Enterprise’a zrealizowana w ramach operacji „Sea Orbit” lub oddelegowanie Theodore’a Roosevelta (CVN 71) do wsparcia działań podczas operacji „Enduring Freedom”. W jej trakcie okręt nieprzerwanie działał przez 159 dni. Są jednak zależne od dostaw prowiantu, paliwa lotniczego i uzbrojenia dla lotnictwa pokładowego

Historia

Superlotniskowce typu Nimitz są niezaprzeczalnie najpotężniejszymi okrętami na świecie, jednak zaprojektowano je prawie pół wieku temu i mimo poddawaniu kolejnym modernizacjom wyczerpano ich maksymalne możliwości w tym zakresie. Wpływ na to ma fakt, że ich podstawowe charakterystyki (HM&E – Hull Mechanical & Electrical) ze względów konstrukcyjnych nie uległy większym zmianom od początku lat 70., podobnie jak napęd złożony z 2 reaktorów jądrowych i 4 zespołów turbin parowych, których projekt wywodzi się z lat 60. Podobna sytuacja dotyczy jednego z najważniejszych systemów na każdym lotniskowcu typu CATOBAR, czyli katapult. Te wykorzystywane na wszystkich dotychczasowych amerykańskich okrętach lotniczych, mimo regularnie wprowadzanych usprawnień są de facto tymi samymi urządzeniami, które zainstalowano już na pierwszym superlotniskowcu, jeszcze z napędem konwencjonalnym – USS Forrestal (CV 59) – wcielonym w połowie lat 50.
Zdając sobie sprawę z ograniczonego potencjału modernizacyjnego Nimitzów, US Navy, już w połowie lat 90. – z myślą o budowie – zapoczątkowała program projektowania superlotniskowców nowej generacji. Początkowo program otrzymał oznaczenie CVX, by później stać się CVN(X)-1. W grudniu 2002 r. poinformowano o kolejnej zmianie oznaczenia, tym razem na CVN 21, co było podkreśleniem projektu okrętu opracowanego specjalnie z myślą o rozpoczynającym się XXI w. 16 stycznia 2007 r. US Navy ponownie zmieniła nazwę programu na ostateczną, znaną do dzisiaj, tj. CVN 78 lub Gerald R. Ford.
Początkowo ideą przyświecającą inżynierom było opracowanie nowej jednostki całkowicie od podstaw. Okręt taki miał otrzymać nowoczesne i innowacyjne rozwiązania, a część najważniejszych systemów miała wykorzystywać na szeroką skalę energię elektryczną w miejsce gorącej pary. Nowy okręt miałby także otrzymać pokład startowy o przeprojektowanej architekturze (aczkolwiek nadal skośny) i nowy układ napędowy. Zakładano wówczas, że pierwsza jednostka miałaby zostać zbudowana z budżetu na rok 2006 (FY2006), a do służby miałaby wejść już w 2013 r.