W 2016 r. do jednostek trafiły pierwsze wozy rozpoznania technicznego Rosomak-WRT, łącznie dostarczono 33 takie pojazdy.

W poprzednim numerze „Wojska i Techniki” przybliżyliśmy Czytelnikom zagadnienia związane z organizacją systemu wsparcia eksploatacji pojazdów rodziny KTO Rosomak w Polsce. Na przestrzeni lat w Rosomak S.A. wyszkolono setki techników personelu obsługowego różnych poziomów, zorganizowano stacjonarne zaplecze serwisowe, powstał też mobilny system serwisowo-naprawczy, zdolny do wykonywania czynności obsługowych podczas eksploatacji sprzętu w terenie, w tym podczas szkoleń sojuszniczych za granicą, a także misji ekspedycyjnych o charakterze bojowym i konfliktów zbrojnych. Na poziom gotowości bojowej oddziałów i pododdziałów przekłada się również inny aspekt związany z systemem wsparcia eksploatacji nowoczesnego sprzętu – zabezpieczenie techniczne w warunkach bojowych. W tej sferze zakłady z Siemianowic Śląskich zbudują wkrótce taki system zabezpieczenia technicznego i będą mogły dostarczyć Siłom Zbrojnym RP trzy, wzajemnie uzupełniające się, pojazdy ratowniczo-ewakuacyjne.

Po raz pierwszy wyspecjalizowany wóz pomocy technicznej na bazie KTO Rosomak – Rosomak-WZT – został wymieniony wśród pojazdów planowanych do zakupu jeszcze w 2003 r., przy okazji podpisania bazowej umowy na dostawę z ówczesnymi Wojskowymi Zakładami Mechanicznymi 15 kwietnia 2003 r. Wówczas wspominano o zamiarze pozyskania 34 takich pojazdów. Kolejny raz przypomniano sobie o nim w 2008 r., przy okazji przyjęcia kolejnego, skorygowanego planu zakupu wersji specjalistycznych Rosomaków, związanego z zamiarem rozszerzenia zamówienia na KTO powyżej 690, o których mówiły zapisy umowy bazowej. Wiązało się to też ze zwiększeniem docelowej liczby Rosomaków wszystkich wersji w batalionie zmotoryzowanym z 75 do 88. Tym razem w planie znalazło się miejsce dla dwóch, wzajemnie uzupełniających się wersji – rozpoznania technicznego (KTO-WRT) i pomocy technicznej (KTO-WPT), w liczbie (odpowiednio) 25 i 13, a zakończenie ich dostaw miało nastąpić w 2012 r. Obydwa miały powstać z wykorzystaniem transporterów wersji bazowej i wpisywały się w szerszą koncepcję pojazdów wsparcia dla pododdziałów wyposażonych w KTO. Rosomak-WRT miał realizować: obserwację i techniczne rozpoznanie pola walki na rzecz kompanii zmotoryzowanych, ewakuować drobne uzbrojenie i sprzęt z pola walki, udzielać pomocy technicznej uszkodzonym bądź unieruchomionym pojazdom i udzielać pierwszej pomocy medycznej członkom załóg KTO. Rosomak-WPT miał mieć bardziej rozbudowane wyposażenie, m.in.dysponować żurawiem hydraulicznym o udźwigu umożliwiającym zdjęcie wieży czy wymianę power-packa i umożliwiać przeprowadzanie poważniejszych napraw nawet bezpośrednio na polu walki.

Ciężki Kołowy Pojazd Ewakuacji i Ratownictwa Technicznego Hardun jest przeznaczony do ewakuacji z pola walki uszkodzonych bądź ugrzęźniętych KTO, holowania pojazdów, ratownictwa i pomocy technicznej, a także rozładunku kontenerów. W latach 2019–2020 do jednostek trafiło 26 wozów tego typu.

Z wozami wykorzystującymi jako bazę podwozie Rosomaka miał współpracować jeszcze jeden pojazd pomocy technicznej, tym razem nie na podwoziu KTO, ale samochodu ciężarowego klasy ciężkiej w układzie napędowym 8×8 – Ciężki Kołowy Pojazd Ewakuacji i Ratownictwa Technicznego. Jego zasadniczymi zadaniami miały być: ewakuacja z pola walki uszkodzonych bądź ugrzęźniętych KTO, holowanie pojazdów, ratownictwo i pomoc techniczna oraz rozładunek kontenerów o masie nieprzekraczającej udźwigu żurawia.

Konieczność dysponowania tak rozbudowanym parkiem pojazdów technicznego zabezpieczenia działań wynika z faktu, że jak dotąd nie powstał pojedynczy pojazd, który spełniłby wszystkie zadania stawiane takim konstrukcjom zarówno pod względem technicznym, jak i taktycznym.

Zgodnie z koncepcją gestora sprzętu, Służby Czołgowo-Samochodowej, KTO-WRT miały wchodzić w skład patroli rozpoznania kompanii piechoty zmotoryzowanej, zaś KTO-WPT i CKPEiRT występować na szczeblu plutonu remontowego kompanii logistycznej batalionu zmotoryzowanego. Ogółem w batalionie miały być: cztery KTO-WRT, jeden KTO-WPT i jeden CKPEiRT. Dodatkowe trzy KTO-WPT i trzy CKPEiRT przewidziano na szczeblu kompanii remontowej brygady zmechanizowanej, co dawało łącznie: sześć KTO-WPT, 12 KTO-WRT i sześć CKPEiRT w brygadzie z trzema batalionami zmotoryzowanymi na KTO bądź pięć KTO-WPT, osiem KTO-WRT i pięć CKPEiRT w brygadzie z dwoma batalionami. Taka struktura miała obowiązywać w 12. i 17. brygadach zmechanizowanych (po trzy bataliony na KTO, sześć WPT/12 WRT i sześć CKPEiRT) oraz w 21. Brygadzie Strzelców Podhalańskich (dwa bataliony na KTO, pięć WPT/osiem WRT i pięć CKPEiRT). Planowany system polowego wsparcia technicznego, którego trzonem miała być triada nowych pojazdów ratowniczo-ewakuacyjnych, miał być zgodny z NATO-wską normą STANAG 2399 Battlefield Recovery/Evacuation Operations.

Rosomak-WRT

W pierwszej kolejności przystąpiono do realizacji projektu, jak się wydawało, najmniej skomplikowanego z zaplanowanych pojazdów ratowniczo-ewakuacyjnych, a zarazem zaplanowanego do zakupu w największej liczbie – KTO-WRT. Umowę na opracowanie projektu pojazdu na podstawie założeń taktyczno-technicznych (ZTT) gestora, jego zatwierdzenie, wykonanie prototypu i przeprowadzenie badań kwalifikacyjnych, Wojskowe Zakłady Mechaniczne S.A. zawarły z Departamentem Polityki Zbrojeniowej MON 28 września 2009 r. Prototyp ukończono w sierpniu 2011 r., a wiosną 2012 r. – z wynikiem pozytywnym – zakończono jego badania kwalifikacyjne i zamknięto oraz rozliczono pracę rozwojową. To jednak nie oznaczało bynajmniej „krótkiej ścieżki” do zamówienia, ponieważ komisja nadzorująca badania kwalifikacyjne sformułowała liczne „uwagi i zalecenia", dotyczące sposobu zabudowy wyposażenia pojazdu oraz rozmieszczenia osprzętu ruchomego. Po wielomiesięcznych uzgodnieniach i zatwierdzeniu skorygowanych wymagań taktyczno-technicznych do KTO-WRT, w kwietniu 2014 r. ukończono przekonstruowany prototyp pojazdu.