F-16CM podczas lotu treningowego. Samoloty przenosza cwiczebne wersje pociskow przeciwradiolokacyjnych AGM-88 HARM.
Na podwieszeniach podkadlubowych widac zasobniki walki radioelektronicznej AN/ALQ-184.

Wild Weasel (dzika łasica), to ogólna nazwa samolotów Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, których zadaniem jest obezwładnienie naziemnej obrony przeciwlotniczej przeciwnika. Samoloty tego typu wykorzystują promieniowanie mikrofalowe wrogiego źródła promieniowania elektromagnetycznego (na przykład radiolokacyjnej stacji kierowania ogniem przeciwlotniczego zestawu rakietowego) do zlokalizowania go, namierzenia i wskazania dla uzbrojenia. Po wystrzeleniu przeciwradiolokacyjnego pocisku kierowanego samodzielnie kieruje się on na źródło promieniowania i niszczy je.

W okresie II wojny światowej naziemne stacje radiolokacyjne stały się bardzo ważnym środkiem walki mającym istotny wpływ na wynik wojny. W odpowiedzi na wzrost możliwości niemieckich radarów wczesnego ostrzegania, wstępnego wykrywania i naprowadzania lotnictwa myśliwskiego na cele powietrzne oraz kierowania ogniem artylerii przeciwlotniczej alianci wprowadzili pierwsze urządzenia zagłuszające Carpet i Mandrel, które były montowane w samolotach bombowych. Jednocześnie opracowano system Window – zakłócania stacji radiolokacyjnych za pomocą zrzucanych z bombowców pasków folii aluminiowej.
Następnym krokiem było namierzanie promieniowania stacji radiolokacyjnych i ich fizyczne niszczenie. Brytyjczycy rozpoczęli program „Abdullah”, w ramach którego specjalne odbiorniki namierzające montowano w samolotach myśliwsko-bombowych Hawker Typhoon. Amerykanie rozpoczęli własny program pod kryptonimem „Ferret” (fretka). Urządzenia wykrywające promieniowanie mikrofalowe montowano w zmodyfikowanych czterosilnikowych bombowcach B-17, B-24 i B-29. Nie przenosiły one uzbrojenia, natomiast namierzały i wskazywały cele współdziałającym z nimi dwusilnikowym bombowcom lub samolotom myśliwsko-bombowym. Były to zespoły tzw. tropicieli-zabójców (hunter-killer).
Podczas wojny koreańskiej amerykańskie lotnictwo zetknęło się z sowieckimi radarami wstępnego wykrywania oraz radiolokacyjnymi stacjami artyleryjskimi kierowania ogniem baterii armat przeciwlotniczych. Ich wykrywaniem i niszczeniem zajmowały się bombowce B-26B wyposażone w system namierzania APA-24. Przywrócono także zespoły tropicieli-zabójców: nieuzbrojone samoloty bombowe TB-25J współdziałały z bombowcami B-26B, a pod koniec wojny był to tandem RB-26C i WB-26C. Po wojnie w Korei Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych nie poświęciły zbyt wiele uwagi na analizę doświadczeń związanych z obezwładnieniem naziemnej obrony przeciwlotniczej przeciwnika. Większe zainteresowanie tym zagadnieniem wykazało amerykańskie lotnictwo morskie, z którego inicjatywy rozpoczęto program budowy przeciwradiolokacyjnego pocisku kierowanego AGM-45 Shrike.
W latach 50. nastąpił bardzo szybki rozwój sowieckich radarów wszystkich klas i przeciwlotniczych zestawów rakietowych. W 1956 r. do służby weszły stacje radiolokacyjne P-12, a w roku następnym po raz pierwszy pokazano publicznie pociski kierowane W-750 przeciwlotniczych zestawów rakietowych SA-75. Pociski naprowadzała radiolokacyjna stacja kierowania ogniem RSNA-75, na cele wstępnie wykryte i wskazane przez radar P-12 (odległościomierz), współpracujący z wysokościomierzem PRW-11. W 1959 r. pięć zestawów SA-75 dostarczono Chińskiej Republice Ludowej (ChRL). Jeden z nich, 7 października 1959 r., zestrzelił nad chińskim terytorium tajwański, wysokościowy samolot rozpoznawczy RB-57D. 1 maja 1960 r. taki sam los spotkał amerykański, wysokościowy samolot rozpoznawczy U-2C, strącony przez SA-75 nad terytorium ZSRR. 27 października 1962 r. amerykański U-2F został zestrzelony nad terytorium Kuby przez zestaw SA-75, który miał sowiecką obsługę. Były to sygnały wyraźnie wskazujące na wzrost możliwości środków przeciwlotniczych.
W kwietniu 1965 r. pierwsze zestawy rakietowe SA-75 znalazły się w Demokratycznej Republice Wietnamu (DRW), co potwierdziły zdjęcia wykonane przez samoloty rozpoznawcze RF-8A amerykańskiego lotnictwa morskiego. 24 lipca 1965 r. myśliwiec USAF F-4C Phantom II został zestrzelony przez SA-75 w rejonie Hanoi. Otworzył on listę +200 odrzutowych samolotów bojowych Stanów Zjednoczonych zniszczonych przez zestawy SA-75 (i ich wersje rozwojowe) w konflikcie wietnamskim.

Wild Weasel I

Na początku sierpnia 1965 r. Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych powołały do życia specjalny zespół operacyjny z generałem brygady Kennethem C. Dempsterem na czele, którego zadaniem było stworzenie skutecznego systemu wykrywania, namierzania i zwalczania stanowisk bojowych przeciwlotniczych zestawów rakietowych, który można by było zainstalować w samolotach myśliwsko-bombowych. Technologie były dostępne praktycznie od ręki. USAF miały nawet za sobą pierwsze doświadczenia z tym związane. W 1964 r. w ćwiczeniach „Goldfire” brały udział samoloty F-100F, które miały zabudowany system QRC-235-1. Z jego pomocą załogi ćwiczyły wykrywanie i namierzanie radiolokacyjnych stacji kierowania ogniem zestawów rakietowych Hawk. Wiosną 1965 r. z propozycją instalacji w samolotach myśliwsko-bombowych stacji ostrzegającej przed opromieniowaniem radiolokacyjnym i wskazującej kierunek zagrożenia (dalej: stacja ostrzegawcza) wystąpiła firma Bendix Corporation. 3 sierpnia 1965 r. podobną propozycję złożyła firma Applied Technology Inc. (ATI), która zaproponowała USAF stację Vector IV, wstępnie opracowaną dla strategicznych samolotów bombowych B-52. Przy jej konstrukcji firma ATI wykorzystała doświadczenie, które zdobyła opracowując System XII – stację ostrzegającą przed opromieniowaniem radiolokacyjnym, zaprojektowaną specjalnie dla wysokościowych samolotów rozpoznawczych U-2.