W momencie wybuch wojny z Niemcami 3 września 1939 r. łodzie latające Breguet Bre.521 Bizerte były najliczniejszymi maszynami w eskadrach dalekiego rozpoznania francuskiego lotnictwa morskiego i po czerwcu 1940 r. pozostały w wyposażeniu jednostek podległych rządowi Vichy.

Lotnictwo francuskiej marynarki miało na początku wojny dużo samolotów, ale wiele z nich było przestarzałe. W czerwcu 1940 r. większość lotników morskich opowiedziała się po stronie marszałka Philipe Pétaina, który zdecydował się na zawarcie rozejmu z Niemcami i Włochami.

Przed wybuchem II wojny światowej lotnictwo francuskiej marynarki wojennej (Aeronavale) składało się z dwóch komponentów – eskadr rozmieszczonych w bazach na wybrzeżach, w kraju jak i terytoriach zamorskich oraz lotnictwa pokładowego. Francuzi 3 września 1939 r. mieli około 370 samolotów operujących z lotnisk na lądzie, wodnosamolotów pływakowych i latających łodzi; ponad 300 było w jednostkach operacyjnych.
Większość sił lotnictwa morskiego rozmieszczona była przed 1 sierpnia 1939 r., kiedy rozpoczęła się mobilizacja, nad Morzem Śródziemnym. W bazach w południowej Francji stacjonowały cztery eskadry dalekiego rozpoznania (E1, E3, E5 i E7), dwie bombowe (B1 i B3), jedna torpedowa (T1) oraz dwie eskadry działające nad wodami przybrzeżnymi (3S1, 3S2) Trzecia taka eskadra (4S1) bazowała w Tunezji. Natomiast nad Atlantykiem operowały cztery eskadry dalekiego rozpoznania (E2, E4, E6 i E8), po jednej bombowej (B2) i torpedowej (T2) oraz dwie patrolujące akweny przybrzeżne (1S1 i 2S1). Sekcje wodnosamolotów stacjonowały na Antylach (5S2) i Tahiti (5S1) w Polinezji Francuskiej.

Dalekie rozpoznanie

W drugiej połowie lat trzydziestych ubiegłego wieku do francuskiego lotnictwa morskiego trafiło kilka typów dużych latających łodzi, przeznaczonych do długich lotów rozpoznawczych. Najliczniejszymi były trzysilnikowe latające łodzie Breguet Bre.521 Bizerte, które były wojskową wersją łodzi Breguet Bre.530 Saigon. Ta zaś wywodziła się od łodzi latającej Breguet S.8/2., czyli licencyjnej wersji brytyjskiej łodzi Short S.8 Calcutta, którą zbudowano w ilości czterech egzemplarzy. Breguet Bre.521 miała długość kadłuba 20,48 m i rozpiętość płata 35,13 m (powierzchnia nośna 170 m²). Masa startowa wynosiła 16 000 kg i była ona wyposażona w trzy silniki Gnome et Rhône 14Kirs, o mocy 900 KM każdy. Zapewniały one prędkość 255 km/h. Breguet Bre.521 osiągała pułap 6000 m, jej zasięg zaś wynosił 2100 km. Uzbrojenie składało się z pięciu karabinów maszynowych Darne 7,5 mm. Bizerte mogła przenosić 300 kg bomb. Załoga liczyła osiem osób.
Łódź latająca Bre.521 Bizerte weszła do służby w 1935 r. i została zbudowana w liczbie 37 sztuk. W przededniu II wojny światowej w maszyny te były wyposażone cztery eskadry: E1 w Port-Lyautey (obecnie Al-Kunajtira) w Maroku, E2 w normandzkim Cherbourgu oraz E3 i E5 w Berre w Prowansji.
W 1936 r. do eskadry E4 stacjonującej w Berre zostały przekazane trzy latające łodzie Latécoère 302, którym nadano imiona: no.1021 „Guilbaud”, no.1022 „Mouneyrés” i no.1023 „Cavalier-de Cuverville”. Metalowe górnopłaty wywodziły się od cywilnego samolotu pocztowego Latécoère 300 Croix de Sud. Miały one długość 26,15 m, rozpiętość 44,0 m (powierzchnia nośna 255,66 m²) i wysokość 7,98 m. Ich masa startowa wynosiła 23 997 kg. Samoloty wyposażono w cztery silniki rzędowe Hispano-Suiza 12Ydrs2, zamontowane w tandemach ze śmigłami pchającymi i ciągnącymi. Każdy z nich miał moc 930 KM. Samoloty osiągały prędkość maksymalną 215 km/h, a prędkość przelotowa wynosiła 185 km/h. Maksymalna wysokość lotu Latécoère 302 sięgała 5800 m. Paliwa w zbiornikach wystarczało im na pokonanie odległości 3250 km. Maksymalny czas lotu wynosił 20 godzin. Latécoère 302 był uzbrojony w pięć karabinów maszynowych Darne 7,5 mm oraz cztery 75-kilogramowe bomby głębinowe. Jego załoga liczyła osiem osób.
W 1937 r. francuskie lotnictwo morskie dostało trzysilnikowe latające łodzie Loire 70 o długości 19,5 m i rozpiętości 30,0 m oraz masie startowej 11 500 kg. Siedem z ośmiu wyprodukowanych maszyn wyposażono w silniki Gnome-Rhône 9Kfr, o mocy 740 KM każdy. Zapewniały one Loire 70 prędkość maksymalną 235 km/h. Samolot mógł wznieść się tylko na wysokość 4000 m, ale za to jego zasięg sięgał 3000 km. Maszyna została uzbrojona w sześć karabinów maszynowych Darne 7,5 mm i mogła przenosić 600 kg bomb lub cztery 75-kilogramowe bomby głębinowe. W załodze było siedem osób. Latem 1939 r. sześć łodzi latających Loire 70 miała eskadra E7 stacjonująca w bazie Karouba, koło Bizerty w Tunezji.