Hellcaty z VF(N)-41 grzeja silniki na pokladzie USS Independence; pazdziernik 1944 r.

Chociaż pokładowe myśliwce nocne dowiodły swej przydatności, nie stały się przez to mniej kłopotliwe. Postanowiono więc przydzielić im osobny okręt. Wybór padł na lotniskowiec lekki USS Independence, który wziął na pokład nowoutworzoną grupę lotniczą, złożoną z dwóch dywizjonów: VF(N)-41 (16 Hellcatów F6F-5N i pięć standardowych F6F-5) oraz VT(N)-41 (dziewięć torpedowo-bombowych TBM-1D Avenger, wykorzystywanych do działań zaczepnych). Ponadto liczba dywizjonów nocnych Hellcatów stacjonujących na lotniskowcach floty wzrosła do trzech. Po tym, jak w połowie 1944 r. rozwiązano dywizjony nocne Corsairów, w sierpniu dołączył VF(N)-78, którego pododdziały rozpoczęły służbę na pokładach Enterprise’a, Intrepida i Lexingtona (potem także Horneta i Hancocka).

Filipiny i Formoza (USN)

Pod koniec miesiąca zespół lotniskowców szybkich przeszedł pod komendę adm. Halseya, dowódcy Trzeciej Floty, zmieniając oznaczenie na TF 38. Trzy dni później (29 sierpnia 1944 r.) wyruszył z atolu Enewetak na „rozpoznanie bojem” rejonu Filipin – miejsca kolejnej planowanej operacji desantowej. 1 września grupy lotnicze TG 38.4 (zespołu wyznaczonego do wsparcia pomocniczej operacji zajęcia wysp Palau) przeprowadziły naloty na Iwo Jimę i Chichi-jimę. Nad ranem tego dnia Lt. Anthony Benjes z VF(N)-77 zestrzelił japońską łódź latającą H8K Emily.
Kolejne zwycięstwa dywizjony nocne zdobyły 12 września, w rejonie Filipin. Rankiem, 200 mil na północny wschód od Leyte, Ens. Robert Klock i Ens. George Obenour z VF(N)-41 wspólnymi siłami zestrzelili dwusilnikowy bombowiec dalekiego zasięgu G4M Betty. W ciągu dnia Lt. William Miller i Lt. Donald Matheson z VF(N)-78 pokonali, u południowych brzegów Leyte, bombowiec P1Y Frances. Po zmroku Lt. William Henry z VF(N)-41 (dowódca dywizjonu) i jego skrzydłowy Ens. Jack Berkheimer przegonili znad floty i po krótkim pościgu dopadli nad Leyte rozpoznawczego Ki 46 Dinah. Nazajutrz Lt.(jg) Jackson Conner, pilot pododdziału VF(N)-76 z Bunker Hilla, eskortując ratowniczy wodnosamolot OS2U Kingfisher, nad zatoką Albay na Luzonie zestrzelił G4M Betty. Inny bombowiec tego typu strącili wspólnymi siłami trzej piloci VF(N)-41.
Te pojedyncze sukcesy, w większości odniesione za dnia, bladły w porównaniu z dokonaniami pozostałych dywizjonów myśliwskich TF 38. Ich piloci 12 września zgłosili zestrzelenie, nad Cebu i Negros, 80 japońskich samolotów i kolejne 85 rankiem następnego dnia. W istocie zapotrzebowanie na Hellcaty do działań dziennych było tak duże, że wkrótce VF(N)-41 wymienił większość swoich F6F-5N na standardowe F6F-5, a w kilku samolotach zdemontowano radar. Wszystkie sukcesy odniesione przez ten dywizjon do końca miesiąca (po jednym myśliwcu A6M Zeke i Ki-61 Tony, samolot transportowy Ki-57 Topsy, wodnosamolot E-13A Jake oraz trzy D3A Val) zostały wywalczone za dnia i na standardowych F6F. W pozostałych trzech dywizjonach nocnych jedyne zwycięstwo zdobyte z pomocą radaru odniósł Lt.(jg) John Dear, pilot VF(N)-76 z pododdziału Horneta – przed świtem 22 września zestrzelił on w pobliżu przylądka San Ildefonso na Luzonie samolot torpedowy, przypuszczalnie B6N Jill.
Niedługo później, po zawinięciu TF 38 do atolu Ulithi, rozczłonkowane VF(N)-76, -77 i -78 rozwiązano, wcielając ich personel i samoloty w skład dywizjonów dziennych (do tego czasu VF(N)-76 zgłosił 37 zestrzeleń, VF(N)-77 osiem, a VF(N)-78 dwa). W ten sposób myśliwce nocne znalazły się na stanie większości dywizjonów dziennych Hellcatów stacjonujących na lotniskowcach floty. Jedynym pokładowym dywizjonem nocnym, który ostał się po tej reorganizacji, był VF(N)-41 na USS Independence.
12 października TF 38 wziął na cel Formozę. Wieczorem przeciwnik podjął próbę rewanżu, wysyłając przeciwko okrętom uzbrojone w torpedy G4M Betty. Atak nastąpił w chwili, gdy samoloty VF(N)-41 lądowały na zakończenie patrolu. Lt. William Henry wspominał: Dostaliśmy namiar i w chwili, gdy przelatywałem nad jednym z naszych niszczycieli, złapałem cel na swoim radarze. Znajdowaliśmy się na wysokości ok. 150 metrów. Chmury wisiały nisko i mżył deszcz. Zbliżyłem się na odległość ok. 200 m i zobaczyłem Betty. Otworzyłem ogień. Bombowiec zapalił się u podstawy obu skrzydeł, uderzył w wodę i eksplodował. Kontroler zawrócił nas i momentalnie namierzyłem kolejny cel. Przechwyciliśmy dwa Betty. Zestrzeliłem jednego, a mój skrzydłowy, Ens. Jim Barnett, drugiego. W powstałym zamieszaniu przepadło dwóch pilotów VF(N)-41. Ens. George Obenour, wyczerpawszy paliwo, wodował w pobliżu okrętów, ale utonął, zanim go odnaleziono. Ens. Joseph Moore znikł bez śladu.
Tej samej nocy, przed świtem 13 października, nad Formozę wyruszyły cztery pary samolotów z grupy lotniczej USS Independence, każda złożona z Hellcata i Avengera. Ich zadaniem było nękanie przeciwnika w południowej części wyspy. Ens. Jack Berkheimer właśnie przymierzał się do ostrzelania trzech zakotwiczonych przy brzegu łodzi latających H8K Emily, gdy kolejna przeleciała obok z włączonymi światłami pozycyjnymi. Berkheimer dogonił ją i momentalnie zestrzelił, a po chwili jeszcze jedną. Także Ens. Robert Klock po powrocie znad Formozy zgłosił zestrzelenie Emily. Kolejną łódź latającą tego typu, tym razem śledzącą okręty TF 38, zestrzelił nocą 14/15 października dowódca VF(N)-41, Lt. William Henry.
W dniach 23-26 października doszło do wielkiej bitwy o zatokę Leyte. Tym większego znaczenia nabrało przechwytywanie maszyn rozpoznawczych, które próbowały śledzić ruchy amerykańskiej floty. Nocą 23/24 października Ens. Jack Berkheimer zestrzelił po jednej łodzi latającej H8K Emily i H6K Mavis. Rankiem Ens. Wallace Miller zestrzelił wodnosamolot E13A Jake, następnie, wspólnie z Lt. Erwinem Beckerem, bombowiec typu P1Y Frances.
TF 38 robił również użytek z F6F-5N oraz ich pilotów pozostałych po trzech rozwiązanych dywizjonach nocnych. Następnej nocy zwiadowczego Mavisa zestrzelił Cdr. James Gray, były dowódca VF(N)-78, który nadal rezydował na pokładzie Enterprise’a. W tym czasie Gray miał pod swoją komendą VF-20 – dywizjon dzienny Hellcatów, który krótko wcześniej stracił swojego dowódcę. Nocą 26/27 października kolejnego Mavisa zestrzelił Ens. Irvin Lee z VF(N)-41. Wieczorem 29 października dywizjon przysłużył się flocie jeszcze bardziej. Doprowadził nad macierzyste lotniskowce samoloty, które, wracając znad Luzonu, pogubiły się w deszczu i zapadających ciemnościach. Gdyby nie piloci nocnych Hellcatów, wyszkoleni do radzenia sobie w takich okolicznościach, kilkadziesiąt maszyn z pokładowych grup lotniczych skończyłoby w morzu.
Wojska MacArthura na Leyte i flota inwazyjna u brzegów wyspy wciąż znajdowały się pod silną presją japońskiego lotnictwa. Z tego względu TF 38, mimo strat ponoszonych w atakach kamikadze, raz za razem wracał ku brzegom Filipin, by przeprowadzić prewencyjne naloty na lotniska Luzonu. Przy okazji piloci VF(N)-41 zdobywali kolejne zwycięstwa. W południe 5 listopada Lt.(jg) Robert Fegraeus i Ens. Joe Allen zestrzelili D4Y Judy, a dzień później nad ranem Lt. William Henry i Ens. James Barnett zestrzelili nad Clark Field po jednym Ki-57 Topsy.
Kolejną serię nalotów na Luzon samoloty TF 38 przeprowadziły 19 listopada. Dla VF(N)-41 był to szczególnie produktywny dzień. Jeszcze przed świtem Lt. William Henry zestrzelił „szpiegującą” H8K Emily. W tym czasie jego piloci operowali nad Luzonem. Krótko przed wschodem słońca Ens. Jack Berkheimer wypatrzył na lotnisku Lipa startującego Ki-43 Oscar i w chwili, gdy japoński myśliwiec wzniósł się na wysokość 100 m, jedną serią posłał go na ziemię. W tym samym czasie Ens. Floyd Fisher dopadł nad Clark Field dwa transportowe Ki-57 Topsy. Nawet nie musiał używać radaru, gdyż japońskie załogi lekkomyślnie włączyły światła pozycyjne. Co ciekawe, dwie bomby głębinowe Mk 54, w które był uzbrojony jego Hellcat, Fisher zrzucił na zabudowania lotniska dopiero po tym, jak zestrzelił oba Topsy. Wieczorem Ens. Wallace Miller zestrzelił dwa z pięciu G4M Betty zmierzających w kierunku okrętów zespołu.