21 października dowództwo lotnictwa morskiego Stanów Zjednoczonych ujawniło formalne oznaczenie następców obecnie eksploatowanych samolotów dowodzenia i łączności E-6B Mercury, które powstaną na bazie C-130J Super Hercules.

Dotychczas kryjące się pod oznaczeniem E-XX maszyny będą nosić oznaczenie E-130J. Nadal nie wiadomo jaka będzie ich nazwa własna. Zgodnie z ujawnionymi szczegółami, formalny kontrakt produkcyjny ma zostać zawarty w 2025 roku. Dotychczas Departament Obrony zawarł dwie mniejsze umowy – pierwsza z nich (o wartości 46 mln USD) dotyczy przygotowania systemu łączności ultra niskiej częstotliwości (VLF) do montażu (Collins Aerospace), a druga (62,2 mln USD) obejmuje prace projektowe pozwalające na dostosowanie C-130J Super Hercules do nowej roli (Lockheed Martin).

E-130J mają zastąpić obecnie używane samoloty Boeing E-6B Mercury w roli latających punktów dowodzenia i łączności niezbędnych w utrzymaniu systemu odstraszania nuklearnego. Podstawową misją floty maszyn tego typu jest kierowanie walką z wykorzystaniem broni nuklearnej – w ramach swoich zadań mają kierować atakami z wykorzystaniem naziemnych pocisków balistycznych Minuteman, a także (dzięki terminalom VLF) stanowić element retransmisji danych pomiędzy punktami dowodzenia oraz okrętami podwodnymi uzbrojonymi w pociski balistyczne Trident.

Docelowe zapotrzebowanie lotnictwa morskiego opiewa na około osiemnaście egzemplarzy. Co ciekawe jest to powrót US Navy do rodziny C-130 Hercules w powyższym celu. W pierwszej połowie lat 60. XX wieku lotnictwo morskie Stanów Zjednoczonych zamówiło dwanaście C-130H, które przystosowano do roli retlansatorów TACAMO dla systemu dowodzenia floty podwodnej. Pierwsze z nich wdrożono do służby w 1963 roku. Były one wykorzystywane do 1993 roku, po czym skierowane na składowisko AMARG. Dwa z nich przebudowano do standardowej wersji i sprzedano Holandii w 2006 roku.