Sikorsky Aircraft jest jednym ze światowych liderów przemysłu śmigłowcowego, który wyznacza trendy w rozwoju tej kategorii statków powietrznych. Wśród najnowszych osiągnięć jest S-97 Raider (na zdjęciu: podczas oblotu 22 maja 2015 r.).

Utalentowany konstruktor, pilot i wizjoner Igor Sikorski rozpoczął swoją lotniczą karierę w Rosji przed I wojną światową. Po przyjeździe do Stanów Zjednoczonych dzięki swojemu uporowi, talentowi i ciężkiej pracy oraz pomocy przyjaciół i innych rosyjskich imigrantów w 1923 r. założył firmę, która początkowo budowała samoloty i łodzie latające, a od 1939 r. śmigłowce. W krótkim czasie firma Sikorsky stała się jednym ze światowych liderów przemysłu śmigłowcowego, a nazwisko Sikorski niemalże synonimem śmigłowca w układzie jednowirnikowym ze śmigłem ogonowym.

Od listopada 2015 r. firma Sikorsky Aircraft Corporation jest własnością koncernu Lockheed Martin. Główne zakłady produkcyjne wraz z heliportem i biurami zarządu znajdują się w Stratford w Connecticut. Inne fabryki, ośrodki obsługowe, logistyczne, badawczo-rozwojowe i prób w locie (bez spółek zależnych) zlokalizowane są w Bridgeport i Shelton w Connecticut, West Palm Beach na Florydzie, Fort Worth w Teksasie oraz Huntsville i Troy w Alabamie. Wyniki finansowe firmy wliczane są do skonsolidowanych wyników koncernu i nie są wykazywane oddzielnie. Z raportu finansowego Lockheeda Martina za 2020 rok wynika jedynie, że wartość sprzedaży netto firmy Sikorsky stanowiła w tymże roku 9% całkowitej sprzedaży netto całego koncernu.

Sławę Sikorskiemu przyniósł pierwszy w świecie samolot czterosilnikowy S-21 Russkij Witiaź (początkowo w wersji dwusilnikowej nazywany Le Grand i Bolszoj Bałtijskij), oblatany 13 maja 1913 r. Jego rozwinięciem były bombowce ciężkie Ilja Muromiec.

Działalność w Rosji

Igor Iwanowicz Sikorski urodził się 25 maja 1889 r. w Kijowie na Ukrainie w ówczesnym Imperium Rosyjskim. Pod wpływem powieści Juliusza Verne’a i prac Leonarda da Vinci bardzo wcześnie zainteresował się techniką i zaczął budować modele machin latających. W 1906 r. zrezygnował z nauki w Akademii Marynarki Wojennej w Sankt Petersburgu i w 1907 r. wstąpił na Politechnikę Kijowską. W latach 1906 i 1909 dwukrotnie wyjeżdżał do Francji, gdzie poznał m.in. jednego z pionierów światowego lotnictwa Louisa Blériota i miał okazję obserwować loty samolotów konstrukcji Blériota, Farmana i braci Wright. Po powrocie do Rosji latem 1909 r. zbudował swój pierwszy śmigłowiec H-1, a w następnym roku ulepszony H-2. Żaden z nich nie był jednak w stanie oderwać się od ziemi, podobnie jak pierwszy zbudowany samolot S-1. Kolejny samolot S-2, napędzany silnikiem Anzani o mocy 25 hp ze śmigłem ciągnącym, został oblatany przez Sikorskiego 3 czerwca 1910 r.

Pierwszym udanym samolotem był dwumiejscowy S-5, oblatany 17 maja 1911 r. Dzięki niemu Sikorski opanował sztukę pilotażu i uzyskał oficjalną licencję pilota rosyjskiego aeroklubu, afiliowanego przy Międzynarodowej Federacji Lotniczej (Fédération Aéronautique Internationale, FAI). Oblatany w listopadzie tego samego roku trzymiejscowy S-6 zdobył główną nagrodę na wystawie lotniczej w Moskwie, zorganizowanej pod auspicjami rosyjskiej armii w lutym 1912 r. Zmodyfikowany S-6-B powtórzył ten sukces na sierpniowej wystawie lotniczej w Sankt Petersburgu. Wkrótce Sikorski został głównym konstruktorem wydziału lotniczego Rosyjsko-Bałtyckiej Fabryki Wagonów (Russko-Bałtijskij wagonnyj zawod, RBWZ) w Sankt Petersburgu. Nie wszystkie zbudowane przez niego samoloty okazały się udane, ale kilka typów trafiło do produkcji: pięciomiejscowy dwupłat rozpoznawczy i szkolny S-10 z 1913 r. (16 egz.), jednomiejscowy jednopłat szkolny S-12 także z 1913 r. (12 egz.) i dwumiejscowy dwupłat rozpoznawczy i eskortowy S-16 z 1915 r. (27 egz.).

Sławę Sikorskiemu przyniósł pierwszy w świecie samolot czterosilnikowy S-21 Russkij Witiaź (początkowo w wersji dwusilnikowej nazywany Le Grand i Bolszoj Bałtijskij), oblatany 13 maja 1913 r. Miał zakryte kabiny dla trzech członków załogi i siedmiu pasażerów, którzy mieli do dyspozycji rozkładane stoliki i elektryczne oświetlenie, a podczas lotu mogli wychodzić na odkryty balkon w nosie kadłuba. Kolejny czterosilnikowy samolot pasażerski S-22, oblatany 11 października 1913 r., zapoczątkował całą serię maszyn aż do S-27, lepiej znanych pod nazwą Ilja Muromiec. Podczas I wojny światowej samoloty tego typu w kilku wersjach służyły w rosyjskim lotnictwie jako maszyny rozpoznawcze dalekiego zasięgu i bombowce ciężkie. Do 1917 r. zbudowano około 85 egz.
Po wybuchu rewolucji bolszewickiej w Rosji w 1917 r. Sikorski stał się „wrogiem ludu” z powodu swojej „służby dla cara”. W lutym 1918 r. udało mu się wyjechać do Wielkiej Brytanii, skąd następnie przybył do Francji. Sikorski zaproponował francuskim władzom wojskowym budowę ulepszonego bombowca Avion Atlas na bazie Ilji Muromca. Francuzi zamówili wstępnie pięć maszyn, ale ich zainteresowanie wygasło wraz z końcem I wojny światowej. W związku z brakiem perspektyw Sikorski opuścił Francję i 30 marca na pokładzie liniowca Lorraine przybył do Nowego Jorku.

Początki kariery w USA

Wraz z grupą rosyjskich imigrantów Sikorski założył w Wantagh na Long Island firmę Hannevig-Sikorsky Aircraft Company, która jednak wkrótce zbankrutowała. We wrześniu 1919 r. Sikorski na własną rękę ukończył projekt czterosilnikowego bombowca Avion Atlas, teraz nazwanego Sikorsky Battleplane (I.S.27), który przedłożył w dowództwie US Army Air Service (USAAS) w Waszyngtonie. Stamtąd skierowano go do siedziby Engineering Division w bazie McCook Field w Dayton w Ohio. 10 listopada Sikorski dostał zlecenie opracowania projektów dwóch typów trzysilnikowych bombowców nocnych. Za swoją pracę otrzymał 1500 dolarów wynagrodzenia, ale USAAS nie zamówiło budowy żadnego samolotu.

Rozczarowany postawą wojska Sikorski po powrocie do Nowego Jorku postanowił skupić się na opracowaniu czterosilnikowego samolotu pasażerskiego S-28, licząc na rychły rozwój cywilnej komunikacji lotniczej. Niestety ze względu na brak wsparcia finansowego próba założenia kolejnej firmy nie powiodła się. Przez kilka lat Sikorski pracował więc jako wykładowca w Instytucie Rosyjskim w Nowym Jorku, gdzie – mimo braku formalnego wykształcenia w tych kierunkach – wykładał matematykę i astronomię. Został także członkiem rosyjskiego towarzystwa naukowego Nauka Society, w którym poznał swoją przyszłą żonę. Nie porzucił jednak planów budowy samolotów.

Wreszcie 5 marca 1923 r., dzięki wsparciu finansowemu rosyjskich imigrantów, w tym głównie kompozytora Siergieja Rachmaninowa, Sikorski założył firmę Sikorsky Aero Engineering Corporation z siedzibą na farmie drobiu niedaleko Hempstead na Long Island. Z pomocą rodziny, przyjaciół z kręgu rosyjskiej imigracji i okolicznych entuzjastów – łącznie około 15 osób – przystąpił do budowy 14-miejscowego dwusilnikowego samolotu pasażerskiego S-29-A (A jak America). Przed końcem roku Sikorski wynajął miejsce w hangarze przy pobliskim lotnisku Roosevelt Field, gdzie dokończono budowę samolotu. S-29-A został oblatany przez Sikorskiego 4 maja 1924 r. Z powodu awarii silnika lot zakończył się przymusowym lądowaniem i poważnym uszkodzeniem. Na szczęście żadna z obecnych na pokładzie osób nie odniosła obrażeń. Naprawiony samolot z mocniejszymi silnikami został oblatany 25 września tego samego roku. S-29-A okazał się sukcesem i wkrótce rozpoczął loty komercyjne. W 1926 r. samolot kupił znany pilot pokazowy i wyścigowy Roscoe Turner, który w 1928 r. odsprzedał go Howardowi Hughesowi na potrzeby filmu „Hell’s Angels”. Niestety nie udało się znaleźć innych nabywców i S-29-A pozostał w jednym egzemplarzu.