17 lipca US Army opublikowała zapytanie ofertowe (Request for Proposal) dotyczące wstępnej fazy projektowania cyfrowego w programie OMFV (Optionally Manned Fighting Vehicle, pol. opcjonalnie załogowy wóz bojowy, patrz WiT 1/2020), czyli następcy rodziny bwp/bwr M2/M3 Bradley.

Etap ten ma na celu uzyskanie informacji o możliwościach poszczególnych oferentów, a wnioski wyciągnięte z porównania złożonych projektów posłużą do wydania docelowego RfP, co nastąpi pod koniec tego roku.

Oferenci mają 40 dni na złożenie projektów. Według gen. dyw. Briana Cummingsa, oficera wykonawczego Armii Amerykańskiej ds. lądowych systemów bojowych, szeroka komunikacja na linii przemysł-wojsko pozwoli na uniknięcie potknięć, które doprowadziły do zamknięcia programu OMFV na początku 2020 r. z powodu zgłoszenia się na czas tylko jednego oferenta (GDLS; projekt proponowany przez firmę nie spełniał ponadto wymagań US Army) i wymusiły ponowne uruchomienie programu kilka tygodni później. Prowadzi to do opóźnień w bardzo napiętym planie pozyskania następcy leciwego i coraz trudniejszego w modernizacji Bradleya.

Ostateczne RfP w fazie projektowania cyfrowego ma doprowadzić do przyznania do pięciu kontraktów w czerwcu 2021 r., które dotyczyć będą dostawy dojrzałego projektu cyfrowego. Samo projektowanie i prototypowanie cyfrowe ma ułatwić prowadzenie badań i przyspieszyć prace nad pojazdem, co ma pozwolić na skrócenie czasu między złożeniem zamówienia na budowę prototypu a dostawą pojazdu – prototyp bowiem będzie wstępnie przebadany jako model cyfrowy.

Wymagania nie zmieniły się zbytnio, sądząc z opublikowanych informacji. Nowością jest nacisk na zaledwie dwuosobową załogę (celowniczy zostanie zastąpiony przez komputer korzystający z algorytmów z elementami sztucznej inteligencji), co ma pozwolić na redukcję gabarytów przedziału bojowego, a tym samym i całego pojazdu, a zatem obniżenie jego masy. Tryb bezzałogowy, obecny także w nazwie programu, ma być celem osiągniętym w nieco dalszej przyszłości – jeżeli uda się go osiągnąć wraz z wprowadzeniem pojazdu do służby (co jest aktualnie planowane na 2028 r.), to będzie to duży sukces US Army i przemysłu, a jeżeli nie, to amerykańscy wojskowi nie zamierzają z tego powodu prowadzić do dalszych opóźnień. Ponadto warto nadmienić, że jeden z członków desantu będzie miał dostęp do interfejsu pojazdu, tak, że będzie mógł wspierać załogę w prowadzeniu walki – po opuszczeniu wozu przez desant dwuosobowa załoga zostanie jednak pozostawiona sama sobie. Dwuosobowa załoga jest też krytykowana z powodu… małej liczebności – wg niektórych komentatorów, dwóch żołnierzy może nie poradzić sobie z codzienną obsługą techniczną OMFV. OMFV  będzie też mógł być cięższy, niż pierwotnie zakładano (być może jest to ukłon w stronę spółki Raytheon Rheinmetall Land Systems, której KF41 Lynx miał być wg niektórych oficerów US Army zbyt ciężki), dzięki czemu łatwiejsze będzie zabieranie odpowiednio licznego desantu przy wciąż solidnym opancerzeniu. Uzbrojenie ma stanowić opracowywana obecnie 50 mm armata XM913 (https://zbiam.pl/kamien-milowy-w-rozwoju-alas-mc/), zapewne uzupełniona o ppk i być może amunicję krążącą. Wcześniej podkreślana jako priorytet wysoka mobilność strategiczna została zepchnięta na dalszy plan z powodu możliwego zwiększenia dopuszczalnej masy pojazdu. Samo podejście do poszczególnych wymagań ma być też znacznie bardziej elastyczne, niż dotąd, co widać np. na przykładzie bezzałogowego trybu działania pojazdu - niektóre wymogi mogą zostać zrealizowane dopiero po wprowadzeniu pojazdu do produkcji, a być może będą mogły być nawet całkiem zarzucone bądź zastąpione innymi, nieznanymi dziś rozwiązaniami, opracowanymi w międzyczasie.

Ciekawostką jest to, że US Army zastrzegła sobie możliwość powołania własnego zespołu projektowego, niezależnego od tradycyjnych oferentów związanych z przemysłem zbrojeniowym. Niezależność od nich ma pozwolić na równą i swobodną konkurencję zespołu US Army oraz oferentów przemysłowych.