Moździerz na współczesnym polu walki nadal pozostaje ważnym elementem systemu ognia artyleryjskiego, m.in. w bezpośrednim wsparciu spieszonych pododdziałów. Jednak konstruktorzy współczesnych moździerzy, zachowując ich zasadnicze cechy (możliwość prowadzenia ognia stromotorowego, relatywnie prosta konstrukcja, umiarkowana masa, znaczna szybkostrzelność), doskonalą je poprzez zwiększenie mobilności, implementację systemów kierowania ogniem, czy też wprowadzanie coraz skuteczniejszej amunicji, w tym korygowanej i kierowanej. Moździerz, w porównaniu z innymi rodzajami artylerii lufowej, jest zazwyczaj tańszy w zakupie i eksploatacji. Oczywiście donośność moździerzy jest znacząco mniejsza niż w przypadku haubicy czy działa strzelającego pociskami o porównywalnej masie, ale wynika to ze stromotorowej trajektorii lotu jego pocisków, przy jeszcze większych kątach podniesienia, niż przy strzelaniu z haubic (armatohaubic) tzw. górną grupą kątów. Z drugiej strony zdolność do strzelania „ponad wzgórzem“ daje moździerzom znaczną przewagę taktyczną nad innymi działami w wyżynnym czy górskim terenie, na obszarach leśnych, a także w terenie zurbanizowanym.
Swoje rozwiązanie moździerza samobieżnego proponuje także przemysł Kazachstanu. Biorąc pod uwagę zastosowane w nim rozwiązania, jest oczywiste, że chodzi o pracę wykonywaną na własne potrzeby, ale mogącą zainteresować także sąsiadów środkowoazjatyckiej republiki lub państwa dysponujące ograniczonymi środkami na modernizację sił zbrojnych.
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu