Fatalny dzień. Klęska amerykańskiego lotnictwa na Filipinach 8 grudnia 1941 r.
Z powodu różnych stref czasowych tutejsze dowództwo US Army Forces in the Far East, z Gen. Douglasem MacArthurem na czele, wiedziało jeszcze przed świtem 8 grudnia 1941 r. o nalocie na Pearl Harbor. Dodatkowo mgła zatrzymała na lotniskach Formozy japońskie samoloty, mające zaatakować bazy lotnicze w rejonie Manili krótko po wschodzie słońca. Mimo to tuż po południu tego dnia FEAF poniosły klęskę. Jak do tego doszło? Czy siły te, odpowiednio użyte, mogły opóźnić zwycięski pochód Japończyków w początkowym okresie wojny na Dalekim Wschodzie?
Prawie przez cały okres międzywojenny na Filipinach stacjonowała 4. Composite Group. 14 sierpnia 1919 r. utworzono 1. Group (Observation), a w jej skład od 10 marca 1920 r. weszły 2. (dotarł na Filipiny w grudniu 1919 r.) oraz 3. Aero Squadron (przybył na Filipiny 18 sierpnia 1919 r.). 14 marca 1921 r. zmieniono nazwę na 4. Group (Observation), dywizjony zaś przemianowano na 2. Squadron i 3. Squadron (Pursuit). 29 czerwca 1922 r. po raz kolejny zmieniono nazwę na 4. Group (Pursuit and Bombardment), krótko potem zaś – w lipcu tego roku – na 4. Group (Composite). 2 grudnia 1922 r. w skład Grupy wszedł reaktywowany 1 września tego roku 28. Squadron (Bombardment), który przybył z Mather Field w Kalifornii. 25 stycznia 1923 r. po raz ostatni zmieniono nazwę na 4. Composite Group, a podległe jednostki przemianowano na 2. Observation Squadron, 3. Pursuit Squadron i 28. Bombardment Squadron. W takim stanie 4. CG funkcjonowała do schyłku 1940 r. W tym czasie 2. OS wykorzystywał początkowo głównie samoloty typu Dayton-Wright DH-4 (1919-1925; była to budowana w USA wersja DH-4 z silnikiem Liberty VIII), później Douglas O-2 (1925-1931), Douglas World Cruiser O-5 (także 1925-1931), Thomas-Morse O-19 (1931-1938) oraz Douglas 0-46 (od 1938 r.), a także łodzie latające Loening OA-1 i COA-1 (1925-1931), Sikorsky C-6 (1931-1938), Douglas OA-3 (1931-1938) i OA-4 Dolphin (1938-1941) oraz Grumman OA-9 Goose (1938-1941); 3. PS najpierw również miał samoloty DH-4, później Thomas-Morse MB-3 (1923-1926), Boeing PW-9 (1926-1931), Boeing P-12 (1930-1937) i Boeing P-26 (od 1937 r.), a na stanie w latach 1931-1937 miał też rozpoznawcze O-2 i O-19; 28. BS używał także DH-4 (1922-1928), później doszły Martin NBS-1 (1924-1930: znane także jako MB-2), Keystone LB-5 (1929-1931; w tych latach na stanie miał też Loening OA-1), Keystone B-3 (1931-1937) i Martin B-10 (w latach 1937-1939 przybyło
17 B-10B z baz w March, Hamilton, Mitchel i Langley, gdzie były w użytkowaniu od 1934 r.).
Zagrożenie wojenne na Dalekim Wschodzie zmusiło amerykańską administrację do wzmocnienia sił lotniczych na Filipinach. 1 listopada 1940 r. (albo około tej daty) do 4. CG przydzielono 17. PS (do tej pory wchodził w skład 1. Pursuit Group; przybył z Selfridge Field w Michigan) i 20. PS (z 35. PG; z Hamilton Field w Kalifornii). Oba te dywizjony weszły w skład 4. Grupy 14 grudnia 1940 r. Przybyły one bez samolotów i początkowo wyposażono je w P-26A, których w sumie 34 dostarczono na Filipiny w latach 1937-1940 (z baz w Selfridge, Barksdale i Wheeler, gdzie były w użytkowaniu już od 1933 r. – ostatnie przybyły w listopadzie 1940 r.). Później dywizjony myśliwskie przezbrojono w Seversky P-35A, które docierały na Filipiny w okresie od grudnia 1940 r. do marca 1941 r. – przybyło ich tu łącznie 57. Ogółem Amerykanie przejęli jedynie 60 tych samolotów – była to druga partia eksportowych EP-1 Model 106 zamówionych przez Szwecję. Na Filipiny dotarły one z namalowanymi szwedzkimi znakami rozpoznawczymi i instrukcjami obsługi w tym języku oraz przyrządami pokładowymi wyskalowanymi metrycznie.
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
Pełna wersja artykułu
