Na MSPO 2024 spółka Airbus, prócz śmigłowca H145M, wystawiła lekki bezzałogowy system powietrzny Flexrotor pionowego startu i lądowania.

Pokazany na MSPO 2024 Flexrotor to aparat pionowego startu i lądowania, zaprojektowany głównie z myślą o operowaniu z pokładu okrętów, nawet bardzo małych. Choć oczywiście może działać także z lądu, i nie potrzebuje do tego żadnej naziemnej infrastruktury czy wyrzutni. Wystarczy ustawić Flexrotora na płaskim podłożu. Flexrotor startuje jak śmigłowiec dzięki dwułopatowemu wirnikowi o średnicy 1,85 m (dostępny jest też o średnicy 2,2 m zalecany do działania w warunkach górskich lub gorącym klimacie), którego pierścień umieszczono pomiędzy dziobem a płatem. Na końcu długich prostokątnych skrzydeł (z mechanizacją) są zamontowane „połówkowe”, jednopiórowe miniaturowe śmigiełka, które pomagają przejść z lotu pionowego do poziomego i vice versa przy starcie i lądowaniu. Gdyż zasadniczym trybem lotu jest lot postępowy, w którym wirnik pracuje jak śmigło ciągnące. Kadłub Flexrotora ma okrągły przekrój. W części dziobowej zainstalowano głowicę optoelektroniczną o swobodzie obrotu wokół osi wzdłużnej kadłuba. Tuż za płatem w kadłubie umieszczono silnik spalinowy, dwusuwowy o pojemności 28 cm³. Bardzo oryginalna jest konstrukcja ogona. Otóż do startu i lądowania ogon rozkłada się na cztery długie wsporniki – nóżki, które rozchylają się na boki pod kątem ok. 60–70°. Po starcie te ćwiartki składają się w tylną część belki ogonowej. A dwa ze wsporników, zaopatrzone w przymocowane prostopadle płytowe stery ogonowe, stają się podczas lotu postępowego nasadą usterzenia motylkowego o dodatnim wzniosie.

Na MSPO 2024 Airbus podał następujące dane taktyczno-techniczne: maks. masa startowa 25 kg (55 funtów), prędkość maks. lotu 140 km/h (77 w.), prędkość przelotowa (ekonomiczna) 85 km/h (46 w.), udźwig (de facto masa optoelektroniki) 8 kg (wg innych danych 7,7 kg/17 funtów), zasięg 900 km (500 mli morskich), długotrwałość lotu (rekordowa) 32 h, paliwo benzyna lub olej napędowy (możliwa opcja). Gwoli uzupełnienia – rozpiętość 3 m (9,8 stopy), długość (ze złożonym ogonem) 2 m (6,6 stopy), pułap zawisu (bez wpływu ziemi, ze złożonym ogonem) 1300 m (4300 stóp), długotrwałość lotu z dzienną kamerą cyfrową jako wyposażeniem misyjnym > 30 h. Zasięg lotu przy prędkości ekonomicznej nawet 2000 km (1100 mil morskich). Natomiast wartość 900 km odnosi się do prędkości maksymalnej. Przy czym zasięg łączności radiowej ogranicza promień działania Flexrotora do 120 km (66 mil morskich). Transmisja obrazu z pokładowej optoelektroniki odbywa się via łącze Ethernet z prędkością 5 Mbps. Według producenta Flexrotor może standardowo przebywać w powietrzu przez 14 h (parametr ten spada wraz ze wzrostem wysokości n.p.m. miejsca startu), a podłączenie innego niż standardowe wyposażania zadaniowego ma odbywać się na zasadzie „plug and play” [sic!]. Do przewozu Flexrotora na polu walki wystarczy jeden pojazd (zapewne terenowa półciężarówka) – skrzynia transportowa aparatu mierzy 205×57×38 cm. Przygotowanie Flexrotora do lotu zajmuje 10 minut. Wyposażenie zadaniowe jest wymienne, przewidziano możliwość przenoszenia głowic optoelektronicznych serii Alticam 09 spółki Hood Technologies – są stabilizowane w czterech płaszczyznach, zamontowane rotacyjnie, dwa warianty wyposażenia: dzienna kolorowa kamera cyfrowa (zoom 140×; autotraker, VMTI, ATR, laserowy wskaźnik celu) lub termowizyjna MWIR plus kanał dzienny (zoom 13× MWIR i 40× kanał dzienny, laserowy wskaźnik celu w opcji). Głowice Alticam 09 mieszczą się w limicie masy 7,7 kg.