Hel na niemieckim zdjęciu lotniczym z września 1939 r.

Ponad trzydziestokilometrowy odcinek półwyspu miał znaczenie strategiczne dla państwa polskiego. Jego ukształtowanie pozwalało na osłonę i ochronę portów w Pucku oraz mającej powstać w przyszłości bazy morskiej w Gdyni. Według opinii francuskich i polskich specjalistów w pierwszym etapie fortyfikowania półwyspu powinno zwrócić się uwagę na budowę stanowisk ogniowych ckm-ów oraz schronów dla piechoty. Plan został zatwierdzony na początku 1921 r.

Na 6 baterii nadbrzeżnych 4 ulokowano na terenie półwyspu, dodatkowo planowano wybudować kilka betonowych blokhauzów z bronią maszynową. Celem tych konstrukcji było uniemożliwienie przeciwnikowi ruchu wzdłuż lądu. Dodatkową przeszkodą dla przeciwnika miały być konstrukcje przeciwpiechotne. Dwa blokhauzy umiejscowiono w okolicach Jastarni. Pierwszy został wybudowany na wschód od Jastarni Gdańskiej, drugi natomiast znalazł się po stronie zachodniej niedaleko Góry Lubek. Jednym z głównych punktów planu było wybudowanie drogi utwardzonej idącej wzdłuż linii kolejowej. Na tych postanowieniach zakończył się pierwszy plan ufortyfikowania wybrzeża.
Wiosną po podpisaniu pokoju z Rosją sowiecką został zawarty traktat ryski, który spowodował zmianę w planach obronnych Polski. Głównym wrogiem przestał być wschodni sąsiad, a zagrożenie zaczęło narastać ze strony Niemiec. Uważano, że mogą oni dążyć do połączenia swojego terytorium z Prusami Wschodnimi, które były oddzielone korytarzem pomorskim. Najwyżsi dowódcy uznali, że inwestowanie w fortyfikacje, które miały bronić wybrzeża, jest bezcelowe. Obronę natomiast trzeba prowadzić od strony lądu i oprzeć ją na linii Kościerzyna-Tczew. Jednak dynamiczny rozwój wąskiego pasa Wybrzeża, a także powstanie nowego portu w Gdyni spowodowały zarzucenie nowej koncepcji i powrót do starego planu. W latach 1924-1928 zarówno Kierownictwo Marynarki Wojennej (KMW), jak i Ministerstwo Spraw Wojskowych opracowywały plany obrony wybrzeża. Plany różniły się umiejscowieniem skupisk ufortyfikowanych baterii artylerii oraz towarzyszących im baterii przeciwdesantowych i przeciwlotniczych, rozrzuconych wzdłuż półwyspu. Wiosną 1929 r. szef Sztabu Generalnego WP generał dywizji Tadeusz Piskor wysunął koncepcję wykorzystania Helu równolegle z Gdynią jako bazę marynarki i postulował specjalnie przystosować do tego celu Półwysep Helski. Pomysł ten uzyskał akceptację najwyższych władz wojskowych. W okresie 1932-1933 wybudowano pierwsze fortyfikacje, które zapewniały obronę przeciwlotniczą dla portów w Gdyni i Helu oraz obronę przeciwdesantową cypla od strony otwartego morza. 1933 był rokiem, w którym przy KMW utworzono Dowództwo Obrony Wybrzeża Morskiego. Zadaniem tego dowództwa było nadzorowanie obrony przeciwdesantowej i lądowej. Pierwszeństwo w budżecie przyznawano budowlom zapewniającym podstawy działania bazy floty w Helu, składom oraz baterii artylerii nadbrzeżnej.