16 listopada po raz pierwszy upubliczniono zdjęcia fregaty Oruçreis (F 245) typu Barbaros (MEKO 200 TN Track II-A) realizującej pierwszy etap prób stoczniowych, po zakończonych pracach w ramach MLU (mid-life upgrade).

Oruçreis jest pierwszym z czterech okrętów tworzących typ Barbaros (w służbie od 1997 roku), który poddany został tej zakrojonej na stosunkowo szeroką skalę modernizacji. Pozostałe jednostki to Barbaros (F 244), Salihreis (F 246) oraz Kemalreis (F 247). Stosowną umowę na jej realizację zawarto 3 kwietnia 2018 roku a jej koszt opiewał na kwotę ok. 300 mln USD (co daje kwotę ok. 75 mln USD na okręt). Sygnatariuszami tego dokumentu była turecka Prezydencja Przemysłu Obronnego SSB (Savunma Sanayii Başkanlığı) oraz spółka celowa utworzona przez koncerny Aselsan oraz Havelsan. Kontrakt wszedł w życie 9 września i od tego też dnia liczony jest czas jego realizacji. Warto podkreślić, że to największy program modernizacyjny w historii Tureckich Sił Morskich TDK (Türk Deniz Kuvvetleri). Wymagania co do zakresu prac uzgodniono ostatecznie na spotkaniu w dniach 5 i 6 lutego 2019 roku a krytyczną fazę przeglądu projektu (CDR) zakończono w 2020 roku. 10 stycznia 2020 roku SSB zaprezentowało także pierwsze wizualizację okrętów po zakończonej modernizacji.

Zgodnie z początkowo przyjętym harmonogramem  Oruçreis miał powrócić do służby w listopadzie 2022 roku, jednak wkrótce termin przesunięto na 2023 rok. F 245 do doku stoczni Marynarki Wojennej w Gölcük  wszedł w grudniu 2021 roku. Właściwy remont trwał 16 miesięcy z których pierwsze cztery poświęcono na demontaż wyposażenia i uzbrojenia podlegającego wymianie, w trakcie kolejnych czterech na pokładzie instalowano nowe elementy wyposażenia oraz przeprowadzono ich integrację a ostatnie osiem miesięcy poświęcono na testy poszczególnych elementów a także próby stoczniowe oraz morskie. Podobny zakres prac realizowany jest obecnie na pokładzie prototypowej fregaty Barbaros (F 244).

Jedną z najbardziej istotnych zmian, o której należy wspomnieć to wymiana systemu dowodzenia walką, oryginalnie zainstalowany system Thales STACOS Mod 3/Tacticos z 12 konsolami operatorskimi, zastąpiony został opracowanym przez koncern Havelsan system Genesis Advent z 20 konsolami operatorskimi. Z innych modyfikacji, o których warto wspomnieć to demontaż systemu obrony bezpośredniej Sea Guard z trzema, czterolufowymi, 25 mm armatami Oerlikon Contraves Sea Zenith i zastąpienie ich czterema systemami artyleryjskimi trzech różnych typów. Zainstalowaną na spardeku dziobowym armatę zastąpi docelowo dwulufowy, 35 mm system Aselsan Gökdeniz (który jeszcze nie trafił na pokład F 245), podczas gdy dwa instalowane dotychczas po obu stronach hangaru Sea Zenith’y zastąpione zostały dwoma zdalnie sterowanymi stanowiskami uzbrojenia Aselsan STOP kal. 25 mm. Dodatkowo na dachu hangaru posadowiony został 20 mm system Mk15 Phalanx Block 1B Baseline 2. Wraz z usunięciem systemu Sea Guard nie było konieczności pozostawienia współpracującego z nim systemu radiolokacyjnego AWS-06 Dolphin. Zmianami, których realizacja, w największym stopniu zmieniła sylwetkę modernizowanych jednostek była zabudowa całkowicie nowych masztów, na których umieszczono najważniejsze systemy zarówno obserwacji technicznej jak i walki elektronicznej. Na topie masztu głównego posadowiono antenę trójwspółrzędnego radaru SMART-S Mk2. Poniżej w charakterystycznej koronie (cecha wszystkich nowobudowanych tureckich okrętów) umieszczono anteny systemu walki elektronicznej Aselsan’s ARES-2N(V)2 oraz częściowo AREAS-2NC. Poniżej zainstalowane zostały trzy zespoły pracujących w podczerwieni czujników systemu Aselsan PIRI (ich rozmieszczenie na planie koła zapewnia 360° zakres obserwacji). Wzdłuż obu boków masztu zainstalowano z kolei pozostałe anteny systemu AREAS-2NC Na topie niewielkiego rufowego masztu zainstalowana została z kolei antena, pracującego w paśmie I (8-10 GHz), trójwspółrzędnego radaru Aselsan MAR-D. Zdemontowane zostały także anteny systemu kierowania ogniem STIR, które zastąpiły konstrukcje krajowej produkcji Aselsan Akrep AKR-D Block B2 (pracujące w pasmach I/J oraz K), które wykorzystywane będą do kierowania m.in. pocisków ESSM Block 1 i Block 2. Wyposażenie radiolokacyjne uzupełnia trudno wykrywalny radar (LPI) Aselsan Alper. Sporo zmian zaszło także w wyposażeniu hydrolokacyjnym. Oryginalnie instalowany sonar kadłubowy AN/SQS-56 został zastąpiony systemem nowej generacji, pracującym na średniej częstotliwości (1 – 10 kHz), aktywno-pasywnym sonarem Fersah (opracowanym wspólnie przez koncerny Aselsan oraz Armelsan). Holowaną pułapkę przeciwotorpedową AN/SLQ-25 Nixie zastąpił opracowany przez Aselsan’a system obrony przeciwtorpedowej Hizir. Na pokład trafi także sonar opuszczany przeznaczony do wykrywania nurków / dywersantów, podczas postoju okrętu na kotwicy lub w porcie typu Armelsan ARAS-2023. Głównym orężem ofensywnym będzie bateria 16 kierowanych pocisków przeciwokrętowych (kpp) Roketsan Atmaca Block 1 (ATMACA przyjęty do uzbrojenia/ZBiAM.pl), które zastąpiły wykorzystywane dotychczas kpp Boeing RGM-84 Harpoon (w ilości ośmiu kontenerów transportowo startowych Mk141). Ciekawym systemem uzbrojenia który trafi na pokłady modernizowanych jednostek będą dwie wyrzutnie Roketsan Yalman (dla czterech pocisków UMTAS, TEMREN lub ośmiu typu Cirit). Zainstalowane zostaną na spardeku dziobowym po obu stronach systemu Gökdeniz, które wykorzystane będą do zwalczania zagrożenia asymetrycznego. Wszystkie te prace spowodują wzrost wyporności o ok. 200 ton.

Co należy wspomnieć, obecne prace są już drugim etapem modernizacji tych okrętów. Pierwszy etap polegał na instalacji radaru Thales Smart-S Mk2 w miejscu BAE Systems AWS-9 (na wszystkich czterech okrętach) oraz zastąpieniu pojemnikowych wyrzutni Mk29 dla pocisków RIM-7 Sea Sparrow pojedynczym modułem VLS Mk41 mod.8 z wkładkami redukcyjnymi Mk25 dla 32 pocisków RIM-162 ESSM Block 1 i Block 2 (na dwóch pierwszych okrętach) i dwoma modułami VLS Mk41 mod.8 dla 64 pocisków (dwa ostatnie okręty).  Fregaty typu Barbaros legitymują się wypornością pełną 3350 ton (przed modernizacją) przy wymiarach 116,7 (F 244 i F 245) oraz 118,0 (F 246 i F 247) x 14,8 x 4,25 m. Napęd skonfigurowano w układzie CODOG z dwoma turbinami gazowymi GE LM 2500 o mocy łącznej 44130 kW oraz dwóch silników wysokoprężnych MTU 20V 1163 o mocy 19480 kW. Umożliwia to uzyskanie prędkości maksymalnej 32 węzłów na turbinach lub 22 węzłów przy wykorzystaniu  jedynie silników wysokoprężnych. Zapas paliwa umożliwia przebycie do 4100 Mm przy prędkości 18 węzłów. Załoga składa się z 24 oficerów i 156 podoficerów i marynarzy. Po zakończonym MLU, eksploatacja tych okrętów zostanie wydłużona co najmniej do 2040 roku. Będą to także najsilniejsze jednostki z rodziny MEKO 200.