26 sierpnia 1914 r., pojedynek Kaisera Wilhelma der Grosse z Highflyerem na obrazie Willego Stöwera.

Kaiser Wilhelm der Grosse był pierwszym niemieckim korsarskim krążownikiem pomocniczym utraconym podczas I wojny światowej. W trakcie swojego rejsu zdołał zatopić tylko trzy statki o łącznej pojemności 10 685 BRT. Jednak lepsze czasy dla niemieckich „pasażerów” w roli korsarzy miały dopiero nadejść, a sukces jednego z tych okrętów okazał się naprawdę imponujący.

Już z chwilą przystąpienia Niemiec do I wojny światowej (1 sierpnia 1914 r.) okręty tego kraju podjęły korsarskie działania na morskich liniach komunikacyjnych państw Ententy – przeciwnika Berlina w tym konflikcie. Główny ciężar tych działań przejęły jednostki podwodne, ale ich mały zasięg w ogóle nie pozwalał im operować na odległych akwenach południowego Atlantyku, Pacyfiku i Oceanu Indyjskiego. Tam korsarskie działania prowadziły okręty nawodne, wysłane na tamte obszary jeszcze przed wybuchem wojny lub w jej pierwszych dniach – eskadra krążowników dowodzona przez wadm. Maximiliana von Spee, a ponadto 4 krążowniki lekkie.
Ze względu na szczupłość tych sił dowództwo Kaiserliche Marine zdecydowało o użyciu do korsarskich działań krążowników pomocniczych. Były to przebudowane statki pasażerskie, rozwijające odpowiednio dużą prędkość, pozwalającą na doścignięcie każdego statku, jak i ewentualną ucieczkę przed okrętami przeciwnika. Do przebudowy wytypowano aż 20 „pasażerów”, przy czym w chwili wybuchu wojny nie wszystkie z nich znajdowały się w ojczyźnie, część przebywała w koloniach, czy wręcz na otwartym morzu.
2 sierpnia 1914 r. służbę rozpoczął „Hilfskreuzer D” – parowiec pasażerski Kaiser Wilhelm der Grosse (14 349 BRT) armatora Norddeutscher Lloyd z Bremy.
W wyniku przebudowy, dokonanej przez Zakład Techniczny armatora w Bremerhaven, ta nieco wysłużona (zwodowana w 1897 r.) jednostka została uzbrojona w 6 armat kal. 105 mm i 2 działka kal. 37 mm. „Stopiątki” umieszczono parami na burtach – 4 na dziobie i 2 na rufie. 4 sierpnia – w dniu wypowiedzenia wojny Niemcom przez Wielką Brytanię – Kai- ser Wilhelm der Grosse dowodzony przez kmdr. por. Maksa Reymanna wyruszył z Bremerhaven w rejs bojowy. Zaopatrzenie korsarza miały zapewnić niemieckie statki bazujące w koloniach lub
w portach państw neutralnych.
Okręt nie zostawszy wykryty przeszedł przez Morze Północne, opłynął Islandię od północy i znalazł się na północnym Atlantyku. Już 7 sierpnia około godziny 19:00 w odległości około 50 Mm na południowy zachód od Islandii krążownik napotkał swoją pierwszą ofiarę – brytyjski trawler rybacki Tubal Cain (wg innych publikacji Tubalcain, 227 BRT, wod. 1905 r., armator John E. Rush- worth – Rushworth Steam Fishing Co. z Grimsby), którego 14‑osobową załogę wzięto do niewoli, a statek około godz. 21:00 zatopiono ogniem artylerii (wg innej wersji materiałami wybuchowymi). Była to pierwsza jednostka posłana na dno przez nawodny okręt korsarski podczas tamtej wojny. Kaiser następnie udał się na południe i 5 dni później napotkał kolejny statek, ale okazało się, że był to frachtowiec Il Piemonte (5601 BRT) znajdujący się pod włoską, a więc wówczas neutralną banderą, dlatego jednostka została zwolniona. Reymann uznał, że Włosi powiadomią Brytyjczyków
o spotkaniu, dlatego postanowił szybko zmienić obszar działania na akwen znajdujący się jeszcze bardziej na południe, w rejonie należących do Hiszpanii Wysp Kanaryjskich.