28 września przedstawiciele międzynarodowego koncernu MBDA potwierdzili wykonanie pierwszego strzelania rakietowego z wykorzystaniem najnowszej odmiany słynnego francuskiego kierowanego pocisku przeciwokrętowego Exocet.

To niezwykle istotne z punktu widzenia zdolności ofensywnych wydarzenie miało miejsce 20 września na wodach Morza Śródziemnego u wybrzeży wyspy Île du Levant, gdzie znajduje się poligon rakietowy należący do francuskiej Dyrekcji Generalnej ds. Uzbrojenia (DGA) i nadano mu kryptonim Opération Taennchel. W dniu tym z pokładu fregaty Alsace (D656) typu FREMM DA (Frégate Européenne Multimissions de Défense Aérienne – odmiana wyspecjalizowana do zwalczania środków napadu powietrznego) wystrzelono najnowszą odmianę kierowanego pocisku przeciwokrętowego Exocet –MM40 B3C (Mer-Mer 40 Block 3C).

Wersja ta opracowana została przede wszystkim z myślą o wykorzystaniu w środowisku mocno wysyconym systemami walki elektronicznej, stąd też najwięcej uwagi przyłożono do modyfikacji układu naprowadzania. Ostatecznie w nosowej części pocisku zainstalowano radiolokacyjny, pracujący w górnym przedziale pasma J (10-20 Ghz), układ naprowadzania wyprodukowany przez koncern Thales. Według słów przedstawicieli MBDA jego implementacja znacząco zwiększy odporność Exoceta na oddziaływanie systemów WE. Dodatkowo nieznacznie zmodyfikowano (względem oryginalnego z systemu Block 3) oprogramowanie przeznaczone do planowania uderzenia rakietowego. Obecnie jest ono w stanie w pełni automatycznie zasugerować dowódcy optymalny schemat ataku z wykorzystaniem zadanej liczby pocisków, uwzględniając przy tym położenie platformy startowej oraz celu oraz obecność w pobliżu naturalnych bądź sztucznych przeszkód terenowych. Oprogramowanie to umożliwia także zsynchronizowanie ataku kilku pocisków na jeden okręt w tym samym przedziale czasowym (podobne rozwiązanie dostępne jest m.in. w szwedzkim systemie Saab RBS-15 Mk3). Co najważniejsze, najnowsza odmiana jest w pełni kompatybilna z odmianą Block 3, przez co ułatwione jest ich integracja z istniejącymi już platformami.

Najnowsza generacja Exoceta legitymuje się zasięgiem przekraczającym 110 Mm. W trakcie lotu porusza się w wysoką prędkością poddźwiękową (Ma=0,93) na niewielkiej wysokości. Napęd stanowi silnik turboodrzutowy Microturbo TRI-40, do którego powietrze zasysane jest przez cztery wloty, rozmieszczone tak, by umożliwić optymalną pracę silnika nawet w trakcie wykonywania gwałtownych manewrów uchyleniowych.

W rejon celu pocisk przemieszcza się wykorzystując zapisaną w pamięci trasę lotu, a także pokładowy odbiornik GPS oraz inercjalny układ naprowadzania. W ostatniej fazie lotu aktywowany jest wspomniany już wcześniej układ radiolokacyjny, który umożliwia precyzyjny wybór atakowanego celu. Wraz z przyspieszaczem rakietowym, na stały materiał pędny, pocisk ma długość 6 m i średnicę 34,8 cm podczas gdy rozpiętość, rozkładanych po opuszczeniu kontenera transportowo–startowego, skrzydeł to 1,38 m. Masa głowicy pozostała bez zmian i wynosi 165 kg. Pod tym względem Exocet plasuje się do pocisków średniej „klasy wagowej”, nieco mniejszą masą głowicy charakteryzuje się np. norweski NSM (120 kg) czy też izraelski Gabriel Mk 5 (150 kg), podczas gdy głowica szwedzkiego RBS-15 waży już ok. 200 kg. Masa startowa pocisku to 780 kg.

Francuskie pociski z rodziny Exocet (w odmianach od najstarszej MM38 do najnowszej MM40) znajdują się obecnie na uzbrojeniu sił zbrojnych 29 państw. Pociski z tej rodziny zostały także wykorzystane w dwóch lokalnych konfliktach (wojnie iracko–irańskiej oraz wojnie o Falklandy-Malwiny) skutkując zatopieniem dwóch brytyjskich jednostek: niszczyciela HMS Sheffield typu 42 i statku Atlantic Conveyor. W trakcie drugiego z wymienionych konfliktów, obie te jednostki trafione zostały dwoma pociskami AM39 każdy (co warto wspomnieć zatonęły nie w wyniku detonacji głowicy, ale wznieconego pożaru). Pociski Exocet przyczyniły się także do uszkodzenia dwóch innych okrętów tj. brytyjskiego niszczyciela HMS Glamorgan typu County (w trakcie wojny o Falklandy-Malwiny) oraz amerykańskiej fregaty USS Stark FFG 31 typu Oliver Hazard Perry (w trakcie wojny iracko-irańskiej). Wersja B3C do uzbrojenia Marine nationale oficjalnie weszła w grudniu ubiegłego roku. Do chwili obecnej zamówiono 55 pocisków w tej odmianie, a także 45 pakietów modernizacyjnych do już eksploatowanych pocisków w wersji Block 3.