13 kwietnia Departament Obrony Stanów Zjednoczonych poinformował o podpisaniu umowy z korporacją Lockheed Martin w sprawie przystosowania konstrukcji średniego samolotu transportowego C-130J-30 Super Hercules do roli maszyn dowodzenia i łączności E-XX.

Kwietniowa umowa ma wartość 62,2 mln USD i ma zostać zrealizowana do czerwca 2026 roku. Specjaliści Lockheed Martin mają przeprowadzić prace projektowe pozwalające dostosowanie maszyn do nowej roli – wewnątrz kabiny ładunkowej ma znaleźć się wyposażenie obejmujące systemy łączności VLF (dostarczone przez Collins Aerospace) oraz stanowiska robocze dla personelu Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych. Zgodnie z planami, pierwszy E-XX (być może oznaczony jako EC-130J) ma być gotowy do próby w 2026 roku. Co należy podkreślić, jest to pierwsza umowa wykonawcza mająca na celu przygotowanie samolotów do nowej roli.

E-XX mają zastąpić obecnie używane samoloty Boeing E-6B Mercury w roli latających punktów dowodzenia i łączności niezbędnych w utrzymaniu systemu odstraszania nuklearnego. Podstawową misją floty maszyn tego typu jest kierowanie walką z wykorzystaniem broni nuklearnej – w ramach swoich zadań mają kierować atakami z wykorzystaniem naziemnych pocisków balistycznych Minuteman, a także (dzięki terminalom VLF) stanowić element retransmisji danych pomiędzy punktami dowodzenia oraz okrętami podwodnymi uzbrojonymi w pociski balistyczne Trident.

Docelowe zapotrzebowanie lotnictwa morskiego opiewa na około osiemnaście egzemplarzy. Co ciekawe jest to powrót US Navy do rodziny C-130 Hercules w powyższym celu. W pierwszej połowie lat 60. XX wieku lotnictwo morskie Stanów Zjednoczonych zamówiło dwanaście C-130H, które przystosowano do roli retlansatorów TACAMO dla systemu dowodzenia floty podwodnej. Pierwsze z nich wdrożono do służby w 1963 roku. Były one wykorzystywane do 1993 roku, po czym skierowane na składowisko AMARG. Dwa z nich przebudowano do standardowej wersji i sprzedano Holandii w 2006 roku.