20 grudnia tymczasowe konsorcjum Raggruppamento Temporaneo di Impresa, kierowana przez grupę stoczniową Fincantieri, podpisało umowę z OCCAR (Organisation Conjointe de Cooperation sur l’Armement, Organizacja Jednoczącej Współpracy w Dziedzinie Uzbrojenia) kontrakt na budowę drugiego okrętu wsparcia logistycznego dla Marynarki Wojennej Republiki Włoskiej.

Umowa zawiera opcję na trzecią jednostkę. Okręt wsparcia logistycznego (wł. Unità di supporto logistico, częściej używana jest klasyfikacja anglojęzyczna LSS – Logistic Support Ship) zostanie w całości zbudowany w stoczni Fincantieri w Castellammare di Stabia. Prototypowy Vulcano (A 5335) powstawał w łącznie trzech zakładach Fincantieri (część dziobową wyprodukowała stocznia Castellammare di Stabia, część rufową zakład w Riva Trigoso koło Genui, zaś scalanie obu megabloków kadłuba odbyło się w Muggiano koło La Spezii). Dostawę nowego LSS zaplanowano na 2025 rok.

Wartość kontraktu to ok. 410 mln EUR. Kwota ta obejmuje koszt systemu walki. Zamówienie dotyczy również zapewnienia wsparcia przez pierwszych dziesięć lat eksploatacji zaopatrzeniowca, z podziałem na logistykę i wsparcie eksploatacyjne (utrzymanie w ruchu), a także przekazanie włoskiej Marina Militare komponentów i urządzeń wyprodukowanych przez Fincantieri Mechanical Systems and Components Unit, w tym: linii wałów, układu sterowania, sterów, stabilizatorów przechyłów i innych podzespoły.

W ramach wieloletniego programu, mającego na celu rozwój zdolności obronnych Włoch na morzu (znanego jako „Ustawa morska”), Fincantieri buduje obecnie siedem wielozadaniowych morskich okrętów patrolowych PPA (Pattugliatore Polivalente d’Altura) oraz śmigłowcowiec desantowy Trieste, niebawem największą jednostkę Marina Militare. 12 marca tego roku prototypowy Vulcano podniósł włoską banderę, zaś jego projekt został zaadaptowano przez francuską Marine nationale w celu zdefiniowania programu FLOTLOG (Flotte logistique) i posłużył za bazę konstrukcyjną serii zaopatrzeniowców floty BRF (Bâtiment ravitailleur de force) typu Jacques Chevallier, budowanych we współpracy ze stocznią Castellammare di Stabia.

Oprócz zadań statutowych (zaopatrywanie okrętów na morzu), jednostki włoskie i francuskie będą mogły być wykorzystywane w sposób komplementarny do zastosowań niemilitarnych, takich jak niesienie pomocy humanitarnej oraz wsparcia w przypadku klęsk żywiołowych. LSS jest wyposażony w szpital i zaplecze sanitarne o powierzchni około 800 metrów kwadratowych, w skład którego wchodzą: dwie sale operacyjne, pracownia radiologii, gabinet stomatologiczny, gabinet ginekologiczny, dwie izby przyjęć, pracownia diagnostyki klinicznej, bank krwi, gabinet intensywnej terapii, gabinet tomografii komputerowej i gabinet leczenia oparzeń.

Okręt łączy możliwość transportu i transferu na inne jednostki będące w ruchu ładunków płynnych (olej napędowy, paliwo lotnicze, woda słodka) i stałych (części zamienne, żywności i amunicja) oraz wykonywania na morzu napraw i prac konserwacyjnych innych okrętów. System walki ograniczony jest do zdolności dowodzenia i kontroli (C2) w scenariuszach taktycznych, łączności i użycia nieśmiercionośnych, odstraszających systemów obronnych (akustycznych i świetlnych). LSS jest również przygotowany do instalacji bardziej złożonych systemów samoobrony, w tym uzbrojenia kinetycznego, jak też systemów walki elektronicznej.

Włoska wersja LSS ma 193 m długości, osiąga prędkość maksymalną ok. 20 węzłów, załogę stanowi 235 osób. Okręt może dostarczać wodę pitną na ląd dla ok. 6000 osób, elektrownia okrętowa ma zdolność zasilania w energię elektryczną o mocy 2500 kW odbiorników na lądzie. Jednostka ma też możliwość zaokrętowania do 28 modułów ISO, w tym mieszkalnych i służby zdrowia, jest przygotowana do udziału w operacjach podnoszenia obiektów z dna morskiego przy użyciu dwóch 30-tonowych żurawi oraz działania jako baza akcji ratowniczych i wspierania ich przy użyciu dwóch śmigłowców, dwóch hybrydowych łodzi motorowych i dwóch kutrów.