Ta 154 A-0, W.Nr. 120005, TQ+XE został oblatany 30 czerwca 1944 r. z silnikami Junkers Jumo 211 N.

Latem 1940 r. Wielka Brytania przystąpiła do strategicznego bombardowania terytorium Niemiec. Naloty zmusiły dowództwo Luftwaffe do podjęcia środków zaradczych. Rozpoczęto rozbudowę i rozwój nocnego lotnictwa myśliwskiego oraz systematycznie wzmacniano artylerię przeciwlotniczą. Początkowo brytyjskie naloty na niemieckie miasta nie powodowały dużych strat. Brało w nich udział zazwyczaj od kilkudziesięciu do 200-300 bombowców, wiele z nich nie docierało w ogóle do celu, inne zrzucały bomby na dość przypadkowe obiekty.

Sytuacja zaczęła się szybko zmieniać z końcem 1941 r. Wprowadzenie przez RAF ulepszonych urządzeń nawigacyjnych oraz zastosowanie na szeroką skalę samolotów de Havilland Mosquito, które, jako maszyny Pathfinder, służyły do dokładnego oznaczania celów dla bombowców ciężkich Królewskich Sił Powietrznych, radykalnie podniosło efektywność nalotów. Wiosną 1942 r. Bomber Command RAF rozpoczęło nocną ofensywę na Niemcy, której punktem kulminacyjnym była operacja „Millenium” przeprowadzona w nocy z 30 na 31 maja 1942 r., kiedy 1046 samolotów bombowych wzięło udział w nalocie na Kolonię (Köln). Był to pierwszy „rajd 1000 bombowców”. Niemiecka obrona przeciwlotnicza okazała się bezsilna w obliczu zmasowanego nalotu tak dużej ilości samolotów bombowych nieprzyjaciela. Napastnicy stracili zaledwie 3,8% bombowców użytych w operacji. Podobnie było dwa dni później, podczas nalotu 800 samolotów bombowych na Essen w nocy z 2 na 3 czerwca 1942 r., gdy Brytyjczycy stracili tylko 37 bombowców.

Drewniany model Ta 154 przeznaczony do badania w tunelu aerodynamicznym.

W tej sytuacji dowództwo Luftwaffe podjęło decyzję o zwiększeniu produkcji samolotów Junkers Ju 88 w wersji nocnego myśliwca w stosunku do wersji bombowych i rozpoznawczych oraz o przekazaniu firmom Heinkel i Focke-Wulf błyskawicznego zamówienia (Eilaufträge) na zaprojektowanie i zbudowanie nowego nocnego samolotu myśliwskiego. Generalfeldmarschall Erhard Milch, Generalluftzeugmeister der Luftwaffe1, który pozostawał pod ogromnym wrażeniem Mosquito zażądał stworzenia jego niemieckiego odpowiednika, który miał mieć jeszcze lepsze osiągi. Brytyjski, dwusilnikowy samolot wielozadaniowy Mosquito o konstrukcji niemal całkowicie drewnianej stworzony został jako szybki samolot bombowy lub rozpoznawczy. Już podczas pierwszego lotu, 25 listopada 1940 r., okazało się, że posiada on doskonałe osiągi i pomimo wielkości jest wyjątkowo zwrotny, co pozwalało produkować go również w wersji dziennego i nocnego myśliwca.

Pierwsze bombowce Mosquito, które pojawiły się na froncie w maju 1942 r., całkowicie zaskoczyły niemiecką obronę. Samolot, nie dość, że operował na wysokościach pomiędzy 8000 a 9000 m to jeszcze dysponował prędkością przelotową 424 km/h, a maksymalną 604 km/h, którą zapewniały mu doskonałe silniki rzędowe Rolls-Royce Merlin 21 o mocy 1460 KM każdy. Samolot wyposażony w dodatkowe zbiorniki paliwa był w stanie dotrzeć z ładunkiem 2000 kg bomb aż do Berlina. W toku dalszego rozwoju, dzięki zastosowaniu jednostek napędowych o większej mocy, udało się jeszcze zwiększyć prędkość maksymalną i pułap osiągany przez Mosquito. Najszybsza, rozpoznawcza wersja PR Mk VIII posiadała prędkość maksymalną 697 km/h, a najwyższym pułapem, 13 097 m, mógł poszczycić się nocny myśliwiec NF Mk XV.

Podczas odprawy 18 sierpnia 1942 r. Generalluftzeugmeister GFM Erhard Milch uznał, że należy znaleźć zastosowanie dla silników Junkers Jumo 211 F, którymi niemiecka Luftwaffe dysponowała w dużej ilości. Kilka tygodni później, 11 września, podczas jednej z kolejnych odpraw stwierdzono, że należy w szerszym zakresie stosować sklejkę Homogenholz w procesie budowy płatowców, natomiast 16 września została sprecyzowana koncepcja własnego szybkiego bombowca o drewnianej konstrukcji, napędzanego dwoma silnikami Jumo 211, który miał być odpowiednikiem brytyjskiego Mosquito. W odpowiedzi na zapotrzebowanie ze strony RLM najszybciej zareagowała firma Focke-Wulf, która przedstawiła do oceny projekt nieuzbrojonego, dwusilnikowego, szybkiego samolotu bombowego o mieszanej konstrukcji wyposażonego w silniki rzędowe Jumo 211 F, który oznaczono jako Entwurf 1 (projekt 1).

Głównym konstruktorem firmy Focke-Wulf był od 1934 r. Kurt Tank2. Pod jego kierownictwem powstały tak znane maszyny jak czterosilnikowy Focke-Wulf Fw 200 Condor, czy jednosilnikowy myśliwiec Focke-Wulf Fw 190. Tank przejął kierownictwo nad całością projektu. Kierownikiem zespołu rozwoju konstrukcji został główny inżynier Ludwig Mittelhuber. Bezpośrednimi pracami projektowymi zajął się główny inżynier Ernst Nipp. Za właściwości lotne przejął odpowiedzialność główny inżynier Gotthold Mathias, natomiast obliczeniami osiągów zajmował się inżynier dyplomowany Herbert Wolf.