15 grudnia tajwańskie media opublikowały informacje o planach zakupu amerykańskich 155 mm haubicoarmat M109A7 Paladin dla Wojsk Lądowych Sił Zbrojnych Republiki Chińskiej.

W ramach tzw. Projektu Ruiting rząd w Tajpei miałby planować zakup nie mniej niż 40 samobieżnych haubicoarmat M109A7 Paladin, produkowanych przez koncern BAE Systems. Plany nie są nowe, bowiem jeszcze w 2020 r. Tajwan starał się o zgodę Departamentu Stanu na zakup partii uzbrojenia artyleryjskiego. W 2021 r. Departament Stanu zgody udzielił, a dotyczyła ona potencjalnej sprzedaży 40 haubicoarmat M109A6 Paladin wraz z 20 pojazdami amunicyjnymi M992A2, ośmioma wozami zabezpieczenia technicznego M88A2 Hercules, pojedynczym terminalem AFATDS, pięcioma 12, 7 mm wkm M2, 1698 modułami PGK przeznaczonymi do pocisków artyleryjskich kalibru 155 mm, noktowizorami AN/VVS-2, modułowymi ładunkami miotającymi M232A1, usługami serwisowymi, szkoleniowymi, logistycznymi, częściami zamiennymi itp. Całość wyceniono wówczas na maksymalnie 750 mln USD. Umowy dotychczas nie zawarto (także ze względu na przyznanie priorytetu programowi zakupu wieloprowadnicowych wyrzutni rakietowych M142 HIMARS systemu GMLRS/ATACMS), możliwe, że ówczesne warunki sprzedaży są już nieaktualne. Ponadto obecnie w produkcji jest  nowsza wersja M109, tj. M109A7. Z tego też powodu tajwańskie wojska lądowe, za zgodą resortu obrony narodowej, rozpoczęły proces zakupu tej właśnie wersji. Środki na zakup mają pochodzić z budżetu na 2026 r. Dotychczas władze Tajwanu skierowany zapytanie ofertowe LOR w tej sprawie do amerykańskiej administracji. Najnowsze M109A7 miałyby zastąpić stare M109A2 (zakupione w 1982 r.) i M109A5 (w użyciu od 1998 r.), przynajmniej częściowo – tajwańska artyleria dysponuje bowiem 225 starymi haubicoarmatami, zatem 40 to zdecydowanie zbyt mało, by je zastąpić. Na razie powstają plany zorganizowania przyszłej współpracy między pododdziałami uzbrojonymi w M109A2/A5 i wyposażonymi w wersję A7. Pod względem balistycznym nie ma między nimi różnic – wszystkie mają działa z lufami długości 39 kalibrów (A2 M185, A5 i A7 ‒ M284) Ujednolicenie środków łączności i kierowania ogniem ma ułatwić wzajemną wymianę informacji o celach.

Wersja M109A7 to głęboko zmodernizowana odmiana M109A6, z nowym podwoziem (wykorzystano w nim zespoły stosowane w tzw. rodzinie pojazdów Bradley BFV, jak powerpack i elementy układu jezdnego), nową pokładową siecią energetyczną (wykorzystano doświadczenia z prac nad XM1203 NLOS z rodziny FCS MGV), elektrycznymi napędami wieży i innymi modyfikacjami. Dzięki temu zredukowano koszty eksploatacji przy wzroście skuteczności działa. Równolegle opracowano zunifikowaną wersję opancerzonego wozu amunicyjnego M992 ‒ M992A3.