21 lipca koncern Raytheon Missiles & Defence przekazał US Navy pierwszą antenę ścianową stacji radiolokacyjnej nowej generacji AN/SPY-6(V)1. Ma ona trafić na pokład niszczyciela rakietowego Jack H. Lucas (DDG 125) typu Arleigh Burke pierwszego przedstawiciela trzeciej serii produkcyjnej - Flight III. 

Wspomniany system radiolokacyjny wcześniej znany był pod akronimem AMDR (Air and Missile Defense Radar) a jego historia sięga września 2010 roku, kiedy to US Navy zawarła wstępne umowy, na opracowanie nowego systemu radiolokacyjnego pracującego w paśmie E/F, z trzema koncernami: Northrop Grumman, Lockheed Martin oraz Raytheon. Do realizacji zamówienia wybrana została ostatnia z wymienionych firm, która 10 października 2013 roku otrzymała umowę o wartości 385,74 mln USD na opracowanie oraz integrację tego systemu. Radar ten powstał ze względu na potrzebę wykrywania i śledzenia znacznie mniejszych i szybszych celów niż zapewniał to system AN/SPY-1, w tym także nowoczesnych bezzałogowców. AN/SPY-6 ma się także legitymować znacznie większą odpornością na zakłócenia zarówno te emitowane przez systemy walki elektronicznej przeciwnika jak i te naturalne.

AN/SPY-6(V)1 to trójwspółrzędny system radiolokacyjny, który wykorzystuje dwa rodzaje radarów. Podstawowy pracuje w paśmie E/F (2-4 GHz) i składa się z czterech anten ścianowych o wymiarach 4,27 x 4,27 m zainstalowanych identycznie jak w przypadku AN/SPY-1 na ścianach nadbudówki. Dodatkowym jest, pracujący w paśmie I/J, radar AN/SPQ-9B, którego obrotowa antena o przekroju trójkątnym umieszczona będzie wysoko na maszcie głównym. (docelowo SPQ zastąpiony ma zostać radarem ze ścianowymi antenami). Każda z anten ścianowch w odmianie (V)1, czyli przeznaczonych m.in. dla niszczycieli rakietowych typu Arleigh Burke, składa się z 37 modułowych zespołów radarowych (RMA), czyli de facto z 37 mniejszych radarów, o rozmiarach 61 cm x 61 cm x 61 cm. Wykorzystanie tego typu modułów zapewnia pełną skalowalność radaru, umożliwiając niemalże dowolne kształtowanie anteny i optymalny dobór jej wielkości do wyporności nosiciela. W konstrukcji modułów nadawczo – odbiorczych tworzących poszczególne RMA wykorzystano technologię azotku galu, dzięki czemu AN/SPY-6 legitymuje się czułością większą o 15dBi w porównaniu do AN/SPY-1D(V).

Rodzina SPY-6 składać się będzie docelowo z czterech odmian różniących się de facto ilością wykorzystanych modułów RMA oraz rodzajem anteny (ścianowa lub obrotowa). Odmiana (V)2, znana też jako Enterprise Air Surveillance Radar, składać się będzie z zaledwie 9 RMA, a sama antena będzie obrotowa. Jej pierwszym nosicielem ma zostać, znajdujący się obecnie w budowie, okręt desantowy Bougainville (LHA 8) typu America Flight I, który ma podnieść banderę w 2024 roku. Wersja (V)3 , podobnie jak poprzednia znana pod oznaczeniem Enterprise Air Surveillance Radar, zaprojektowana została m.in. dla lotniskowców typu Ford oraz fregat FFG(X) i w odróżnieniu od pozostałych wersji jej zespół antenowy składa się z trzech anten ścianowych. Każda z nich zbudowana jest z 9 RMA. Ostatnią wersją jest (V)4, którą zaprojektowano w celu modernizacji niszczycieli rakietowych typu Arleigh Burke Flight IIA. Składa się z czterech anten ścianowych o 24 RMA każda.