21 kwietnia 10th Army Air and Missile Defense Command opublikowało zdjęcia pierwszych transporterów Stryker w wersji przeciwlotniczej najkrótszego zasięgu M-SHORAD, jakie przerzucono do Republiki Federalnej Niemiec.

Transportery Stryker w wersji Mobile Short Range Air Defense (M-SHORAD) w pierwszej kolejności przydzielono 5. Batalionowi 4. Pułku Artylerii Obrony Powietrznej US Army (5th Battalion, 4th Air Defense Artillery Regiment, czyli tzw. 5-4 ADA), podporządkowanym 10. Dowództwu Obrony Powietrzno-Rakietowej US Army (10th Army Air and Missile Defense Command). Zarazem 5-4 ADA to pierwszy oddział US Army, który uzbrojono w wozy M-SHORAD.

Do końca września europejski kontynent US Army odbierze 32 takie wozy.

Nośnikiem M-SHORAD jest transporter opancerzony Stryker A1. Jest to wóz o wzmocnionej ochronie przeciwminowej dzięki przekonstruowanej spodniej części kadłuba (tzw. DVH – Double-V Hull). Ma wzmocnione zawieszenie o nośności zwiększonej z 55 000 do 63 000 funtów (~28,5 t) oraz 450-konny silnik. Zmiany objęły także wyposażenie elektroniczne wozu. Wariant A1 wyposażono w tzw. Vehicular Integration for C4ISR/EW Interoperability (VICTORY), czyli wetronikę umożliwiającą przesył danych (komunikację) między poszczególnymi stanowiskami (terminalami) załogi wozu. Dostarczany przez spółkę Curtiss-Wright system VICTORY, dzięki wspólnej szynie danych, umożliwia integrację dodatkowej elektroniki – systemów dowodzenia/rozpoznania (C4ISR) lub walki (radio)elektronicznej (EW). Innymi słowy, VICTORY pod względem funkcjonalności to taki amerykański odpowiednik cyfrowej platformy komunikacji FONET Grupy WB. Aby zapewnić zwiększone zapotrzebowanie na energię elektryczną nowo przyłączanych systemów elektronicznych, wariant A1 wyposażono też w 910-amperowy alternator.

Zbliżenie na Strykera M-SHORAD, jak widać wóz nie ma jeszcze założonego uzbrojenia strzeleckiego.

Strykera M-SHORAD wyposażono w nowy system wieżowy, na którym zamontowano uzbrojenie. Jest to tzw. RIwP (Reconfigurable Integrated-weapons Platform), czyli modułowy (rekonfigurowalny) zdalnie sterowany system wieżowy z lawetowanym uzbrojeniem. RIwP dostarcza spółka Moog jako poddostawca Leonardo DRS. W skład RIwP wchodzi poczwórna wyrzutnia pocisków FIM-92J Stinger z zapalnikami zbliżeniowymi, dzięki którym zwiększa się prawdopodobieństwo zniszczenia niewielkich celów, jak miniBSP. Kolejnym systemem jest podwójna prowadnicowa wyrzutnia pocisków AGM-114L Hellfire Longbow. AGM-114L od lat nie jest już produkowany, a obecnie używane pociski pochodzą z zapasów Pentagonu. Dlatego też, także z powodu wieku, docelowo zastąpią je pociski AGM-179 JAGM. Użycie AGM-114L na M-SHORAD wynika z ich aktywnego radiolokacyjnego układu naprowadzania zakresu milimetrowego. Dzięki temu AGM-114L może samonaprowadzić się na słabo lub niemanewrujący cel powietrzny, jak BSP, śmigłowiec czy pocisk moździerzowy. AGM-114L może też służyć jako broń przeciwpancerna do samoobrony wozu. Pozostałe uzbrojenie jest strzeleckie i tworzy je 30 mm armata napędowa M230LF i 7,62 mm km M240. M230LF to wersja działka M230 Chain Gun ze śmigłowców AH-64, ale zasilana nabojami połączonymi w rozsypną taśmę. M230LF to broń o dość marnej balistyce (prędkość wylotowa pocisku ok. 850 m/s) na amunicję 30×113 mm, dlatego do M230 nie ma dostępnej amunicji rdzeniowej z odrzucanym sabotem, a tylko naboje M789 HEDP (kumulacyjno-odłamkowe). Zatem M230LF jako broń przeciwlotnicza ma ograniczone zastosowanie (na dystansie poniżej 1000 m powinna móc zwalczać miniBSP, amunicję krążącą), natomiast jest na pewno użyteczna do samoobrony przeciw celom naziemnym – pojazdy lekko i nieopancerzone, piechota – podobnie jak km M240.

Wyposażenie elektroniczne M-SHORAD składa się z głowicy optoelektronicznej (podstawowy przyrząd celowniczy) L3Harris Wescam MX-GCS. Jest to przyrząd stabilizowany, zabezpieczony przed małokalibrowymi pociskami i odłamkami, dysponujący trzema niezależnymi kanałami: chłodzona kamera termowizyjna średniego zakresu podczerwieni (MWIR), cyfrowa kamera dzienna i dalmierz laserowy. MX-GCS wyposażono w układ śledzenia celów (autoraker). Miejsce i sposób montażu oraz konstrukcja MX-GCS sprawiają, że urządzenie to ma pole widzenia w zakresie 360°. Uzupełniają je cztery stacje radiolokacyjne RPS-42 Multi-Mission Hemispheric Radar (MHR), dostarczane przez amerykańską filię izraelskiej spółki RADA. Stacje MHR zamontowano nieruchomo na kadłubie, każda obserwuje „ćwiartkę” przestrzeni powietrznej wokół wozu. MHR to nowoczesny cyfrowy półprzewodniowy radar z aktywną anteną (AESA), pracujący w paśmie S. Wśród zalet MHR można wymienić działanie także podczas jazdy, pasywne chłodzenie, możliwość wykrywania też celów lądowych. Producent deklaruje, że MHR może wykryć pocisk moździerzowy z 5–6 km (w zależności od kalibru), śmigłowiec transportowy z 23 km, nanoBSP z 5 km, pojazd lądowy z 25 km. Stacje MHR na tym wozie nie mają anten układu „swój–obcy”. Pojazd ma tylko jedną taką płaską antenę, zamontowaną na podstawie wieży, zatem takowa identyfikacja odbywa się tuż przed strzelaniem, a nie w czasie przeszukiwania przestrzeni powietrznej stacjami MHR.

M-SHORAD zaprojektowano jako wóz przeciwlotniczy, chroniący „siły manewrowe”, czyli pododdziały brygadowych zespołów bojowych (w pierwszej kolejności Stryker Combat Team). Zatem M-SHORAD ma działać samodzielnie bez wsparcia zautomatyzowanych (sieciocentrycznych) systemów dowodzenia i z minimalnym (o ile w ogóle) wykorzystaniem informacji o sytuacji radiolokacyjnej z zewnętrznych źródeł wykrywania. (AMM)

Fotografie: US Army/Capt. Jordan Allen, 10th Army Air and Missile Defense Command.