8 października gen. bryg. Theodore D. Martin, zastępca dowódcy/szef sztabu US Army TRADOC (United State Army Training and Doctrine Command, pol. Dowództwo Szkolenia i Doktryn Wojsk Lądowych Stanów Zjednoczonych) napisał na swoim służbowym koncie na portalu społecznościowym twitter.com, że „nie obchodzą go automaty ładowania” (w reakcji na animację przedstawiającą sposób działania różnych sowieckich/rosyjskich czołgowych automatów ładowania).

Jest on przeciwny tego typu urządzeniom, ponieważ jego zdaniem są one awaryjne, uniemożliwiają odseparowanie amunicji od załogi (co w razie pożaru magazynu amunicyjnego łatwo może doprowadzić do ciężkich obrażeń lub nawet śmierci załogi), a ponadto nie są w stanie zastąpić żołnierza podczas prowadzenia codziennych prac konserwacyjnych przy czołgu lub też rannego kolegi, którego może zastąpić żywy ładowniczy (a także, jak zażartował gen. Martin, ładowniczy głosuje i płaci podatki). W odpowiedzi na pytania o możliwe rozwiązanie problemu rosnącej masy amunicji (wiele wskazuje na to, że obecne armaty kalibrów 120 i 125 mm zostaną zastąpione w czołgach nowej generacji armatami kal. 130 bądź 140 mm, do których stosowana będzie znacznie cięższa i większa amunicja) zasugerował stosowanie rozdzielnego ładowania amunicji (jak np. w brytyjskich czołgach Challenger 2) lub wykorzystanie „mechanicznego wspomagania ładowniczego”, czyli egzoszkieletu. Pomóc miałaby także intensyfikacja szkolenia. Pogląd tak wysoko postawionego oficera, służącego w dowództwie odpowiedzialnym m.in. za opracowywanie doktryny użycia US Army (która ma niebagatelny wpływ na ostateczne wymagania stawiane przed producentami wyposażenia i uzbrojenia) może mieć istotny wpływ na rozwój amerykańskiej broni pancernej w najbliższych latach.

Niewykluczone, że na opinię generała Martina wpływ miała niedawna porażka testów automatu ładowania do 155 mm armatohaubicy samobieżnej M1299 (https://zbiam.pl/dzialo-m1299-bez-automatu-ladowania/), choć przypuszczalnie jednak otrzyma ono tego rodzaju urządzenie, z tym, że o innej konstrukcji i mniejszej pojemności magazynu amunicyjnego. Krytyka redukcji liczebności załogi w czołgach nie jest w US Army niczym nowym, dość wspomnieć serię artykułów polemicznych publikowanych na stronie akademii wojskowej West Point na początku ub. r. (patrz WiT 3/2019). Jedna ze stron podnosiła wówczas podobne argumenty do użytych przez gen. Martina (był to oficer mający za sobą służbę m.in. w Iraku), druga zaś (oficer mający doświadczenia zebrane podczas służby m.in. na terenie Polski) krytykowała zachowawcze podejście oponenta, obalając np. argument o tym, jakoby trzyosobowa załoga nie była w stanie poradzić sobie z codziennymi pracami przy wozie bojowym, wskazując przykład trzyosobowej załogi bwp M2 Bradley. Nietrudno przy tym zauważyć trend rozpowszechniania się czołgowych automatów ładowania poza US Army – w ciągu ostatnich kilku dekad takie urządzenia otrzymały czołgi Leclerc (Francja), K2 (Republika Korei), Typ 10 (Japonia), Harimau (Indonezja/Turcja, czołg lekki), nie mówiąc o wozach produkcji sowieckiej czy rosyjskiej (T-90 i  T-14, ale też tak wiekowych, jak T-64, T-72, T-80) i czołgach opracowanych na ich bazie (np. PT-91, T-84) bądź też wykorzystujących podobne uzbrojenie (chińskie czołgi podstawowe). Także w ramach modernizacji czołgu M1 Abrams istnieje możliwość zastosowania automatu ładowania – najczęściej wskazuje się rozwiązania firmy Meggit.
Odnośnie proponowanych przez gen. Martina rozwiązań problemu rosnącej masy amunicji, amunicja rozdzielnego ładowania musiałaby spowodować spadek szybkostrzelności praktycznej działa. Z kolei egzoszkielet jest urządzeniem bardziej skomplikowanych od automatu ładowania, więc niekoniecznie byłby mniej awaryjny. Z pewnością jednak największych trudności nastręczyłoby ręczne ładowanie amunicji, gdyby US Army zdecydowała się zastąpić czołg M1 Abrams wozem z wieżą bezzałogową, np. z powodu konieczności ograniczenia jego masy…