4 stycznia w Porcie Wojennym Gdynia odbyła się uroczystość pożegnania fregaty rakietowej ORP Gen. T. Kościuszko (273) typu Oliver Hazard Perry, która dołączyła do NATO-wskiego zespołu SNMG-1.

O godzinie 11:25 rzucono ostatnie cumy i fregata rozpoczęła swoją kampanię w ramach pierwszej grupy morskich sił szybkiego reagowania NATO - SNMG-1 (Standing NATO Maritime Group 1). Decyzję o wykorzystaniu Polskiego Komponentu Wojskowego (PKW Kościuszko) w postaci wspomnianej fregaty w ramach SNMG-1 w okresie od stycznia do 30 czerwca 2023 roku, wydał prezydent RP Andrzej Duda, a stosowny dokument podpisano 22 grudnia ubiegłego roku.

Okrętem flagowym NATO-wskiego zespołu jest holenderska fregata Tromp (F 803) typu De Zeven Provinciën (na pokładzie której zaokrętowana jest dowódca SNMG-1, kadm. Jeannete Morang z Koninklijke Marine). W grupie jest także duńska fregata Esbern Snare (F 342) typu Absalon, a także francuska fregata Chevalier Paul (D 621) typu Forbin.

Dwa pierwsze okręty odwiedziły Gdynię w okresie 2-5 grudnia ubiegłego roku. Polski okręt wraz z zespołem realizować zadania będzie na wodach Morza Bałtyckiego, Morza Północnego, Morza Norweskiego, Morza Śródziemnego, a także wschodniej części Oceanu Atlantyckiego. W okolicach Półwyspu Helskiego na pokładzie ORP Gen. T. Kościuszko wylądował, przydzielony na okręt na czas realizacji zadań w ramach SNMG-1, śmigłowiec ZOP SH-2G Super Seasprite ze składu 43. Oksywskiej Bazy Lotnictwa Morskiego im. kmdr. por. Edwarda Stanisława Szystowskiego.

Będzie to pierwsze współdziałanie ORP Gen. T. Kościuszko w ramach SNMG-1, dotychczas bowiem okręt operował w ramach drugiego zespołu NATO (SNMG-2). Cała obsada PKW Kościuszko liczy 230 osób.

ORP Gen. T. Kościuszko (273) to przekazana Polsce 28 czerwca 2002 roku eks-amerykańska fregata USS Wadsworth (FFG 9) typu Oliver Hazard Perry, z tzw. krótkim kadłubem (określana jako Flight I). Okręty te powstały w ramach zainicjowanego przez adm. Elmo Zumwalta (dowódcy US Navy w okresie od 14 kwietnia 1970 do 1 lipca 1974 roku) programu rozwoju floty znanego jako Project 60 (lub High-Low). Jednym z celów tego programu było zniwelowanie dysproporcji ilościowej, a także jakościowej pomiędzy US Navy a WMF ZSRR, co miano osiągnąć poprzez równoległą konstrukcję okrętów zaawansowanych technicznie, a przez to i drogich (jak niszczyciele rakietowe typu Spruance), oraz znacznie tańszych i prostszych konstrukcyjnie jednostek, do których należeć miały fregaty rakietowe typu PF 109 (późniejsze Oliver Hazard Perry), a także lotniskowce eskortowe typu SCS (Sea Control Ship). O ile fregat zbudowano aż 71, czyniąc z nich najliczniejszą powojenną serię okrętów na świecie (obecnie tytuł ten dzierżą niszczyciele rakietowe typu Arleigh Burke - więcej w „Wojsku i Technice” 11/2022 i 12/2022), tak w przypadku SCS zdecydowano się całkowicie zarzucić tą koncepcję.