7 lipca tajwańska agencja informacyjna CNA podała oficjalną informację o podniesieniu, 28 czerwca, bandery na zbudowanej dla Sił Morskich Republiki Chińskiej korwety rakietowej Fu Jiang (PGG 620) typu Tuo Jiang.

Fu Jiang jest trzecim okrętem z serii mającej liczyć docelowo 12 okrętów, ale drugim zbudowanym według znacznie zmodyfikowanych planów. Począwszy bowiem od Ta Jiang (PGG 619) zdecydowano się na zwiększenie możliwości bojowych (głównie obronnych), co przełożyło się na zwiększenie wymiarów oraz konfigurację układu napędowego. W tej wersji zbudowanych ma został łącznie sześć okrętów. Kolejne mają powstawać wg projektu znanego (póki co nieoficjalnie) jako Flight II.

Oryginalny projekt najnowszej generacji jednostek uderzeniowych Tajwanu powstał w wyniku kooperacji pomiędzy Naval Shipbuilding Development Center (NSDC) i Ship Ocean Industries R&D Center (SOIC), prowadzonej w ramach programu rozwojowego znanego jako Hsun Hai. Prace oficjalnie rozpoczęto 12 kwietnia 2010 roku, kiedy to stosowne dokumenty podpisane zostały przez ówczesnego ministra obrony Tajwanu. Założeniem programu było zaprojektowanie i zbudowanie w kraju nowoczesnych jednostek uderzeniowych o ograniczonej skutecznej powierzchni odbicia radiolokacyjnego (SPO), których wyporność oscylowałaby w granicach 900 - 1000 ton. Już dzień po oficjalnej inauguracji programu w jednej z sal Muzeum Wojskowego w Tajpej zaprezentowano wstępną wizję artystyczną nowych okrętów uderzeniowych dla ROCN, nazwanych wówczas eufemistycznie jako Taiwan Coastal Patrol Vessel - Hsun Hai.

W ich projekcie inżynierowie zdecydowali się na wykorzystanie układu katamaranu zoptymalizowanego do uzyskiwania wysokich prędkości, znanego pod akronimem WPC (Wave Piercing Catamaran). Nieco ponad rok później 18 kwietnia 2011 przedstawiciel MW Tajwanu poinformował opinię publiczną, że budowa prototypowej jednostki nowej generacji, której wyporność zdecydowano się ograniczyć do 500 ton rozpocznie się już na początku 2012 roku. Niedługo później ówczesny minister obrony Tajwanu Lin Yu-Pao poinformował Yuan Legislacyjny o zakończeniu fazy projektowej, wnioskując jednocześnie o przydzielenie odpowiednich funduszy na budowę prototypu oraz jednostek seryjnych. W tym samym roku wspomniany już Yuan Legislacyjny zatwierdził budżet w wysokości 24,98 mld dolarów tajwańskich (853,4 mln USD). Po raz pierwszy zmodyfikowany projekt najnowszych korwet zaprezentowano w postaci modelu podczas salonu Taipei Aerospace & Defence Technology Exhibition (TADTE) jaki odbywał się w 2013 roku w stolicy Tajwanu. Podczas tej samej wystawy do publicznej wiadomości podano że prototypowa jednostka znajduje się już w budowie w zakładach należących do konsorcjum Lung-Teh Shipbuilding Co.

Wykonany ze stopów aluminium kadłub legitymuje się wymiarami 65,0 x 14,8 x 2,1 m (jednostka prototypowa jest mniejsza 60,4 x 14,0 x 2,3 m), a wyporność pełna wynosi 685 ton (vs 502 tony PGG 618). Cechą charakterystyczną tajwańskiego projektu jest sporej wielkości nadbudówka, zajmująca środkową część kadłuba, na dachu której w specjalnej niecce osłoniętej przed sygnałami sondującymi systemów radiolokacyjnych przeciwnika rozmieszczono wyrzutnie pocisków rakietowych. O ile na prototypowej jednostce były to jedynie pociski ofensywnych systemów Hsiung Feng II (8 kontenerów transportowo – startowych) oraz nowszych Hsiung Feng III (8 kontenerów), tak począwszy od PGG 619, dołożono tam 16 kolejnych kontenerów z pociskami przeznaczonymi do zwalczania środków napadu powietrznego typu TC-2N Sea Sword II (redukując do czterech wyrzutni liczbę pocisków Hsiung Feng III). Do zwalczania celów powietrznych w bezpośredniej bliskości okrętu pozostawiono system artyleryjski Mk15 Phalanx Block 1B. Głównym systemem artyleryjskim jest natomiast zainstalowana na dziobie 76 mm/62 armata Leonardo w wieży o ograniczonej SPO. Okręty co prawda nie mają hangaru, jednak wielkość i wytrzymałość lądowiska została tak dobrana, by możliwa była współpraca z wiropłatami o masie maksymalnej do 10 ton (S-70C Bluehawk lub MD500 Defender). Układ napędowy Począwszy od PGG 619 został znacząco zmodyfikowany i składa się obecnie z czterech silników wysokoprężnych  MTU20V4000M93L o łącznej mocy 17200 kW (na prototypowym okręcie siłownia była o połowę słabsza) napędzające cztery pędniki wodnostrumieniowe typu MJP CSU 850. Taka konfiguracja, a także wybrany kształt kadłuba (WPC), umożliwia osiąganie prędkości 38 węzłów (na prototypowym PGG 618 prędkość była wyższa o 6 węzłów). Zasięg wynosi 1800 Mm. Wyposażenie elektroniczne zmodernizowanych jednostek składa się z trójwspółrzędnego, pracującego w paśmie I/J (8-10 GHz) radaru dozoru ogólnego typu CS/MPQ-90 Sea Bee Eye podczas gdy kierowanie ogniem wspiera system STIR 1.2 EO Mk2. Za wykrywanie sygnałów sondujących stacji radiolokacyjnych odpowiada system walki elektronicznej typu CS/SWR-6. Załoga liczy 53 osoby.

Warto wspomnieć, że w dniu podniesienia bandery na Fu Jiang, odbyło się również wodowanie kolejnej jednostki tego typu, której nadano nazwę Wu Jiang (PGG 623). Łącznie w stoczni należącej do koncernu Lungteh Shipbuilding Co. Ltd w Su'ao w powiecie Yilan w różnych fazach budowy znajduje się dziewięć jednostek tego typu.