29 sierpnia w należącej do koncernu General Dynamics stoczni Bath Iron Works (BIW) w Bath w stanie Maine odbyła się uroczystość położenia stępki niszczyciela typu Arleigh Burke Flight III, dla którego wybrano imię William Charette (DDG 130).

Budowany okręt jest już 80 (a biorąc pod uwagę kolejność położenia stępki to 81) niszczycielem należącym do rodziny jednostek Arleigh Burke stanowiącej najdłuższą serię okrętów w powojennej historii US Navy. Co warto wspomnieć, ich budowa realizowana jest, z krótką przerwą od 1988 roku. William Charette jest także szóstym z kolei przedstawicielem najnowszej odmiany tych jednostek oznaczonej jako Flight III. Stosowne zamówienie na budowę DDG 130 stocznia Bath Iron Works otrzymała 27 września 2018 roku.

Imię wybrano na cześć żołnierza korpusu medycznego US Navy, który za swoje zasługi w trakcie wojny koreańskiej odznaczony został przez prezydenta Dwighta Davida Eisenhowera najwyższym wojskowym odznaczeniem w Stanach Zjednoczonych tj. Medalem Honoru. Uroczystość odbyła się 12 stycznia 1954 roku. Nie można pominąć faktu, że Charette jest jednym z pięciu żołnierzy nie będących oficerami, którzy dostąpili tego zaszczytu. Co więcej cała piątka służyła w korpusie medycznym a William jest jedynym, który odznaczenie otrzymał za życia a nie pośmiertnie. Przeszedł on w stan spoczynku 1 kwietnia 1977 roku, po przesłużeniu 26 lat w stopniu master Chief hospital corpsman (odpowiednik st. chor. szt. w Wojsku Polskim). Zmarł natomiast w wieku 79 lat w dniu 18 marca 2012 roku.

Niszczyciele Arleigh Burke Flight III, mimo zewnętrznych podobieństw do swoich starszych braci w wersjach Flight IIA znacząco się różnią, a najważniejszą zmianą jest instalacja nowego systemu radiolokacyjnego. Obecny na wszystkich okrętach od prototypowego DDG 51, system AN/SPY-1D, zmodernizowany następnie do wersji AN/SPY-1D(V) i instalowany na jednostkach tego typu począwszy od USS Pinckney (DDG 91) Flight IIA, został w tym przypadku zastąpiony przez znacznie nowocześniejszy system Raytheon AN/SPY-6(V)1. Oba te systemy radarowe pracują w tym samym zakresie pasma elektromagnetycznego tj. E/F (2-4 GHz), jednak konstrukcja ich anten jest zdecydowanie inna. Najważniejszą cechą nowego systemu jest fakt, że każda z czterech anten składa się z 37 modułów tzw. RMA (radar modular assemblies) o wymiarach 61 x 61 x 61 cm. A każdy RMA to właściwie samodzielny system radarowy, co oznacza że w przypadku uszkodzeń kolejnych modułów cały system działać będzie w dalszym ciągu ale z mniejszą czułością. Taka konstrukcja ułatwia także naprawę i serwis takiego radaru. Uzupełnieniem AN/SPY-6(V)1, pokrywającym tzw. górne pasmo radarowe, jest pracujący w paśmie I (8-10 GHz) radar AN/SPQ-9B, którego obrotowa antena o charakterystycznym trójkątnym przekroju zainstalowana jest na maszcie głównym. Docelowo planowane jest zastąpienia SPQ-9 innym radarem pracującym w tym paśmie, ale wyposażonym w anteny ścianowe. Poza nowymi systemami radiolokacyjnymi okręty w wersji Flight III otrzymają także najnowszą odmianę systemu dowodzenia walką Aegis Baseline 10.

Stocznia Bath Iron Works jest jednym z dwóch zakładów zajmujących się budową amerykańskich niszczycieli i dotychczas zbudowała 40 jednostek tej klasy, podczas gdy siedem kolejnych znajduje się w różnej fazie budowy lub prób morskich, budowa dwóch kolejnych została zatwierdzona i po jednym ogłoszona i autoryzowana. Daje to łącznie 51 okrętów. Drugim zaangażowanym w ten program zakładem jest stocznia Huntington Ingalls Industries (HII) w Pascagouli.