14 stycznia premier Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej Rishi Sunak zapowiedział, że Wielka Brytania przekaże ciężkie uzbrojenie Siłom Zbrojnym Ukrainy, w tym czołgi podstawowe Challenger 2.

Zapowiedź pojawiła się kilka dni po deklaracji dołączenia Wielkiej Brytanii do międzynarodowego wysiłku, którego podjęcie zgłosiły rządy kilku państw (w tym Polski, która jest jednym z pierwszych ‒ na razie deklaratywnych ‒ inicjatorów „składki” z Leopardami 2), a który miałby na celu wyposażenie Sił Zbrojnych Ukrainy w czołgi zachodnich typów. Dotychczas bowiem Ukraina otrzymywała jedynie czołgi konstrukcji sowieckiej, choć nierzadko zmodernizowane już po upadku ZSRS (wg różnych źródeł od 300 do 500 wozów rodzin T-55 i T-72, w tym Polska przekazała od 240 do ponad 300 wozów T-72M/M1/M1R/PT-91). Wielka  Brytania miałaby dostarczyć 14 (choć pojawiały się również liczby 10 i 12) czołgów Challenger 2, przy czym cztery mogłyby zostać dostarczone „natychmiast”. W nadchodzącym tygodniu Londyn ma przygotować więcej informacji na temat kolejnych dostaw. Wśród oficjalnych zapowiedzi, obok ogólnych uwag na temat kontynuacji dostaw, znalazła się również zapowiedź przekazania 155 mm haubicoarmat samobieżnych AS90. Dział tych Ukraina miałaby otrzymać aż 30. Przy okazji brytyjski premier zapowiedział, że Ben Wallace, sekretarz obrony Wielkiej Brytanii, uda się w nadchodzącym tygodniu do Estonii i Niemiec, aby prowadzić rozmowy oraz konsultacje na temat zapewnienia jak najbardziej efektywnego wsparcia dla Ukrainy. W tym samym czasie sekretarz spraw zagranicznych James Cleverly udać się ma w tym samym celu do Kanady i Stanów Zjednoczonych Ameryki.

Warto odnotować, że tego samego dnia w internetowym wydaniu brytyjskiego dziennika „Mirror” pojawiła się informacja o planach przekazaniu części z najstarszych śmigłowców Apache Longbow (licencyjne AH-64D Block 1, lokalne oznaczenie WAH-64, Apache AH Mk 1 lub Apache AH1, wyprodukowane w latach 1998-2004), używanych przez Siły Zbrojne Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. Miałyby to być cztery wiropłaty, jednak ich dostawa miałaby wymagać czasu. Jest to związane głównie ze skomplikowanych procesem szkolenia, który nawet w przypadku doświadczonych pilotów śmigłowców bojowych (np. rodziny Mi-24) musiałby zająć kilka miesięcy. Ponadto przekazanie czterech śmigłowców byłoby raczej gestem politycznym, aniżeli krokiem ku znaczącemu wzmocnieniu Sił Zbrojnych Ukrainy, zaś sama dostawa wymaga zgody administracji Stanów Zjednoczonych. Brytyjskie deklaracje padły niemal równo rok po tym, jak Londyn zapowiedział rychłe rozpoczęcie dostaw broni przeciwpancernej dla Sił Zbrojnych Ukrainy, rozpoczynając tym samym prawdziwy strumień dostaw dla Kijowa na nieco ponad miesiąc przed rozpoczęciem rosyjskiej inwazji.

O ile przekazanie śmigłowców, wciąż dość nowoczesnych, czy dział samobieżnych (poniekąd znanych Ukraińcom, bowiem wieża polskiego Kraba to zmodyfikowana wieża AS90) nie budzi większych kontrowersji, o tyle 10÷14 czołgów Challenger 2 wydaje się być raczej gestem o znaczeniu polityczno-symbolicznym. Są to bowiem czołgi, których charakterystyki trakcyjne już w momencie wejścia do służby w połowie lat 90. były uznawane za dalekie od optymalnych, a to ze względu na relatywnie słaby silnik Perkins Condor CV12 o mocy 890 kW/1200 KM, szczególnie w stosunku do masy wozu, wynoszącej 62,5 t (dla porównania, pierwsze wersje Leoparda 2, Leclerca i M1 Abrams miały silniki o mocy 1103 kW/1500 KM przy masie wynoszącej około 55 ton). Działo L30A1 kalibru 120 mm, jakkolwiek bardzo celne dzięki bruzdowanemu przewodowi lufy, nie może wykorzystywać amunicji typowej dla większości czołgów używanych przez armie NATO (standard wprowadzony wraz z Leopardem 2 i armatą Rh-120 L/44 ‒ teoretycznie zunifikowana amunicja stosowana jest także w czołgach: M1A1 Abrams i nowszych wersjach, C1 Ariete, Leclerc, M60T, Altay i K2, a także w kilku czołgach produkowanych i używanych poza państwami NATO). W przypadku brytyjskiego działa jest to ponadto amunicja rozdzielnego ładowania. Kompania brytyjskich czołgów na pewno nie zmieni sytuacji militarnej Ukrainy (choć ze względu na redukcje związane z programem modernizacji do standardu Challenger 3 Wielka Brytania teoretycznie mogłaby docelowo przekazać Ukrainie nawet niemal 80 czołgów), ale może mieć wpływ na morale sił zbrojnych i narodu ukraińskiego ‒ Challengery 2 mogą prawdopodobnie stać się pierwszymi czołgami typu zachodniego, które trafią na Ukrainę. Będzie to też zapewne środek wspomagający podjęcie decyzji przez władze Republiki Federalnej Niemiec, jeśli nie o wysłaniu własnych Leopardów 2 (a może także starszych Leopardów 1), to przynajmniej o zgodzie na przekazanie ich przez państwa trzecie (na razie zainteresowanie tym wyraziły Hiszpania, Finlandia, Dania i Polska, a także nieujawnione piąte państwo). Ciekawostką jest, że rosyjska propaganda poinformowała już w piątek 13 stycznia o zniszczeniu w walkach na Ukrainie pięciu czołgów Challenger 2 (spośród czterech, które dopiero mają trafić na Ukrainę w nieokreślonej przyszłości ‒ rosyjskiemu wojsku skuteczności można zatem tylko zazdrościć!).