Samolot rozpoznawczy Focke Wulf Fw 189 Uhu cz.2

27 czerwca 1935 r. RLM wydało tajne wytyczne dotyczące taktycznego użycia opancerzonego samolotu (Panzerflugzeug). Miał to być samolot przeznaczony do bezpośredniego wsparcia wojsk na polu walki, który operowałby przy świetle dziennym pojedynczo lub w większych formacjach.

Samolot szturmowy Fw 189 C

Maszyna mogła być jedno- lub dwusilnikowa, wyposażona w silniki chłodzone powietrzem, które były zdecydowanie bardziej odporne na ostrzał z ziemi niż silniki chłodzone cieczą. W kabinie zapewniającej doskonałą widoczność miały znajdować się miejsca pilota i obserwatora. Uzbrojenie ofensywne miało składać się z dwóch stałych, strzelających do przodu ciężkich karabinów maszynowych kal. 13 mm z zapasem amunicji 1000 nabojów na lufę, a ładunek bombowy powinien wynosić 100 kg w różnych konfiguracjach. Uzbrojenie obronne obsługiwane przez obserwatora to ruchomy zdwojony lub pojedynczy ciężki karabin maszynowy kal. 13 mm, umieszczony na tylnym stanowisku strzeleckim. Samolot powinien mieć standardowe wyposażenie radiowe oraz możliwość zabierania na pokład ręcznej kamery. Bierną osłonę miały zapewniać płyty pancerne zabezpieczające silnik, chłodnicę, zbiorniki i załogę przed pociskami karabinowymi. Prędkość maksymalna powinna przekraczać 300 km/h, a prędkość lądowania nie powinna być wyższa aniżeli 80 km/h. W przypadku samolotów dwusilnikowych maszyna musiała zachować zdolność do bezpiecznego kontynuowania lotu i lądowania również na jednym silniku.
W związku z poszukiwaniem odpowiedniego samolotu, który mógłby wypełnić założone kryteria, RLM zwrócił się z wnioskiem do firmy Focke-Wulf, aby w ramach rozwoju samolotu bliskiego rozpoznania Fw 189 stworzyć jego wersję szturmową. Ponieważ zakłady Focke-Wulf nigdy wcześniej nie zajmowały się samolotami szturmowymi, było to nowe i trudne zadanie dla zespołu konstrukcyjnego. W celu jego realizacji stworzono kilka wariantów opancerzonej kabiny, które miały zostać przetestowane z wykorzystaniem prototypu Fw 189 V1 służącego w charakterze latającej atrapy nowego samolotu.
Podobne zadanie do wykonania ze strony RLM w ramach konkursu na samolot szturmowy dla Luftwaffe otrzymały również firmy Fieseler i Henschel. Zakłady Fieseler przedstawiły projekt dwusilnikowego samolotu Fi 168. Kształt skrzydeł samolotu przypominał prostokątne skrzydła stosowane w samolocie Fi 156 Storch ze slotami na prawie całej długości krawędzi natarcia. Pod skrzydłami umieszczono gondole z silnikami Argus As 410 A-0, których przedłużenie stanowiły belki ogonowe zakończone statecznikami pionowymi połączonymi ze sobą, podobnie jak w przypadku Fw 189, prostokątnym statecznikiem poziomym. Pod centropłatem, pomiędzy silnikami i belkami ogonowymi znajdowała się, umocowana na rusztowaniu z zastrzałów, wąska kabina załogi, mieszcząca pilota i obserwatora. Do belek ogonowych i kabiny umocowane było za pomocą zastrzałów stałe podwozie o szerokim rozstawie, na końcu obydwu belek znajdowało się kółko ogonowe. Niewielkie obciążenie powierzchni nośnych oraz szeroko rozstawione podwozie miało umożliwiać działania samolotu z niewielkich, trawiastych lotnisk polowych. Uzbrojenie strzeleckie samolotu ograniczało się do dwóch stałych karabinów maszynowych strzelających do przodu.
9 marca 1939 r. RLM złożył zamówienie na zbudowanie drewnianej atrapy Fi 168, od 1 września 1939 r. firma Fieseler miała rozpocząć montaż trzech prototypów, z których pierwszy miał być gotowy na koniec października 1939 r., drugi w grudniu 1939 r., a trzeci w styczniu 1940 r. Ponieważ konstrukcja nowego samolotu wydała się decydentom z Technisches Amt des RLM nieco archaiczna, a poza tym nie zapewniała załodze właściwej ochrony przed atakami nieprzyjacielskich myśliwców, po rozpoczęciu wojny we wrześniu 1939 r. zrezygnowano z jej dalszego rozwoju.
Tymczasem firma Henschel przedstawiła samolot oznaczony początkowo jako Projekt 46, który następnie otrzymał oznaczenie typu Hs 129. Była to jednomiejscowa, dwusilnikowa maszyna w układzie wolnonośnego dolnopłata z chowanym podwoziem. Wewnątrz wąskiego kadłuba było tylko tyle miejsca, aby zmieścić jednoosobową kabinę z pancernej, stalowej blachy o grubości od 6 do 12 mm. Osłona kabiny została wykonana z pancernego szkła o grubości 75 mm. Pierwszy prototyp Hs 129 V1, W.Nr. 1293001, D-ONUD, a później TF+AM odbył swój pierwszy lot 26 maja 1939 r. Drugi prototyp Hs 129 V2, W.Nr. 1293002 oblatano 30 listopada 1939 r. Samolot rozbił się podczas przymusowego lądowania 5 stycznia 1940 r. Trzeci prototyp Hs 129 V3, W.Nr. 1293003, TF+AO wykonał pierwszy lot 2 kwietnia 1940 r.