DH.98 Mosquito B.IV Series 2, DK 338. Po wyprodukowaniu bombowiec trafił do 105. Dywizjonu RAF i został rozbity podczas lądowania w bazie Marham 1 maja 1943 r.

Samolot de Havilland Mosquito należy do najsłynniejszych konstrukcji lotniczych drugiej wojny światowej. Był jedną z najbardziej uniwersalnych maszyn – występował jako myśliwiec dzienny i nocny, jako samolot bombowy, myśliwsko-bombowy i rozpoznawczy, a po wojnie także jako samolot torpedowy i holownik celów powietrznych. Co ciekawe, poszczególne wersje miały stosunkowo niewielkie zmiany konstrukcyjne. Jego rozwój zaczął się od szybkiego samolotu bombowego.

Założycielem firmy de Havilland był Geoffrey de Havilland (1882-1965), absolwent Crystal Palace School of Engineering z Sydenham na południowych przedmieściach Londynu, który w 1903 r. podjął pracę jako inżynier w przemyśle motoryzacyjnym, m.in. jako kreślarz w firmie The Wolseley Tool and Motor Car Company Limited. Wkrótce jednak zainteresował się lotnictwem i w grudniu 1909 r. ukończył budowę swojego pierwszego samolotu zbudowanego razem z przyjacielem, Frankiem Hearle. Ów pierwszy samolot rozbił się, ale wkrótce obaj konstruktorzy zbudowali drugi, a de Havilland nauczył się latać i wkrótce uzyskał licencję pilota. Kiedy wybuchła pierwsza wojna światowa, Geoffrey de Havilland został powołany do Królewskiego Korpusu Lotniczego (Royal Flying Corps, RFC) i mianowany podporucznikiem, jednak zamiast na front skierowano go do pracy w zakładach Royal Aircraft Factory w Farnborough pod Londynem. Wkrótce de Havilland za zgodą władz przeniósł się do wytwórni Aircraft Manufacturing Company (Airco), założonej przez bogatego wydawcę gazet, George’a Holta Thomasa. Tutaj skonstruował kilka popularnych samolotów rozpoznawczo-bombowych,
w tym DH.4 i DH.9.
Wytwórnia Airco dobrze prosperowała w czasie pierwszej wojny światowej, kiedy były duże zamówienia wojskowe, ale po wojnie jej sytuacja znacznie się pogorszyła. W 1920 r. została wystawiona na sprzedaż, więc Geoffrey de Havilland odszedł z niej, by 25 września 1920 r. założyć własną firmę – de Havilland Aircraft Company Limited. W tym celu wynajął duży teren w Stag Lane pod Edgware – na północno-zachodnich przedmieściach Londynu. Na terenie tym urządzono trawiaste lotnisko, a samą wytwórnię ulokowano w drewnianych hangarach. Wyposażenie i narzędzia zostały w znacznym stopniu odkupione od wytwórni Airco – bowiem Birmingham Small Arms Company, która zakupiła Airco, nie była zainteresowana produkcją lotniczą i wystawiła
zbędny osprzęt na sprzedaż.
Wytwórnia ta nastawiała się przede wszystkim na opracowanie samolotów cywilnych, zarówno komunikacyjnych, jak i sportowych, ale początkowo przetrwała głównie dzięki kontraktom wojskowym, takim jak remont 150 samolotów DH.9A. Pierwsze samoloty produkowane seryjnie przez de Havillanda powstały w niewielkiej liczbie. Komunikacyjnych DH.18 zbudowano 6 szt., dwa jednosilnikowe górnopłaty DH.29 Doncaster skonstruowano na zamówienie Królewskich Sił Powietrznych (Royal Air Force, RAF) jako eksperymentalne samoloty dalekiego zasięgu, kolejnych komunikacyjnych DH.34 powstało 12 szt., a czteromiejscowych maszyn pasażerskich DH.50 – 38 szt. Jednakże stabilność i pewność finansową firmie przyniosła dopiero niezwykle udana konstrukcja DH.60 Moth. Był to dwupłatowy, dwumiejscowy samolot szkolny i sportowy, niezwykle łatwy w pilotażu i ekonomiczny. Oblatano go 22 lutego 1925 r. i wkrótce stał się sztandarowym produktem firmy. Zbudowano łącznie 403 samoloty Cirrus Moth i 595 Gipsy Moth; różniły się typem silnika. 90 kolejnych maszyn powstało na licencji w Stanach Zjednoczonych, Francji i Australii. Były one produkowane do 1934 r. Firma de Havilland budowała głównie samoloty o konstrukcji drewnianej, zdobywając na tym polu znaczne doświadczenie, choć powstały także maszyny o konstrukcji metalowej (kadłub wykonany z rur stalowych krytych płótnem), na przykład DH.56 Hyena. Był to samolot obserwacyjny zbudowany w 2 egzemplarzach, RAF bowiem ostatecznie wybrał konkurencyjną maszynę Armstrong-Whitworth Atlas, zbudowaną
następnie w liczbie 478 szt.