Fregata HMS Plymouth w 1982 r. w drodze na Falklandy. Znak burtowy zamalowany, na lądowisku śmigłowiec Wasp. Fot. Steve Johnson

Na początku lat 80. wydawało się, że HMS Plymouth ma już najlepsze lata za sobą. Począwszy od 1982 r. pozostające w służbie fregaty typu Rothesay zaczęły być sukcesywnie przenoszone do rezerwy. Nie ulegało wątpliwości, że dni okrętu, który jak do tej pory nie zapisał się w historii niczym szczególnym, są już policzone.

W lipcu 1958 r. w stoczni Royal Navy HM Dockyard w Devonport położono stępkę pod ostatnią fregatę typu 12M (‘M’ od ‘modified’), późniejszą HMS Plymouth. Dziewięć nowych okrętów, określany również od nazwy pierwszej jednostki jako typ Rothesay, generalnie stanowiło powtórzenie udanych jednostek ZOP typu 12 Whitby oraz podstawę do opracowania projektu fregat wielozadaniowych typu Leander (typ 12I, ‘I’ od ‘improved’ – ulepszony). W porównaniu do poprzedników zwiększono moc agregatów prądotwórczych, część pomieszczeń wyposażono w klimatyzację oraz, już w fazie projektu, przewidziano zainstalowanie rakietowego systemu przeciwlotniczego. W ślad za okrętami dla Royal Navy, kolejne zostały zamówione przez floty Nowej Zelandii i RPA, odpowiednio dwa i trzy okręty.

Lata 60. i 70.

Oficjalnie kariera HMS Plymouth w Ro- yal Navy rozpoczęła się 11 maja 1961 r. Pierwszym przydziałem okrętu był 4.
Dywizjon Fregat stacjonujący w Singapurze. W następnych latach okręt operował głównie na wodach Dalekiego Wschodu, Australii, wschodniego wybrzeża Afryki i sporadycznie na Morzu Śródziemnym. Począwszy od połowy lat 70. pełnił służbę na wodach macierzystych, m.in. brał udział w „wojnie dorszowej” z Islandią i paradzie morskiej w 25. rocznicę koronacji Elżbiety II.
Okresy intensywnej służby były przerywane pobytami w stoczniach, z których najdłuższy trwał w latach 1966--1969. Wówczas to, w trakcie „wizyty” w Stoczni Marynarki HM Dockyard w Chatham, fregata przeszła modernizację, podobną do tej, jakiej poddano pozostałe jednostki typu Rothesay.
Zakres zmian był spory i miał na celu głównie zwiększenie możliwości bojowych fregaty. Dotychczasowe środki obserwacji technicznej zostały zastąpione przez bardziej nowoczesne urządzenia i uzupełnione zupełną nowością, jaką były wyrzutnie celów pozornych Vickers Corvus. Z pokładu rufowego usunięto dotychczasową nadbudówkę, zdwojone stanowisko działek Bofors STAAG kal. 40 mm Mk 3 i jeden z dwóch moździerzy dla bomb głębinowych Mk 10 Limbo. W zamian okręt otrzymał hangar i lądowisko, umożliwiające bazowanie śmigłowca lekkiego Westland Wasp HAS.1, który pozwalał na zwalczanie celów nawodnych i podwodnych w większej odległości.
Obrona przeciwlotnicza została opar- ta o umieszczony na dachu hangaru pojedynczy, czteroprowadnicowy system przeciwlotniczy GWS‑20 Seacat, co zwiększyło, przynajmniej teoretycznie, możliwości rażenia celów powietrznych. Do realizacji zadań policyjnych, po obu stronach masztu zamontowano pojedyncze działka Oerlikon kal. 20 mm L/70.
Dotychczasowy maszt kratownicowy zastąpiono blachownicowym, równocześnie podwyższono komin, aby uniknąć zadymiania hangaru i rufy. Po zakończeniu prac i opuszczeniu Chatham, okręt przeszedł próby morskie, których ukoronowaniem było strzelanie rakietowe przeprowadzone w lipcu 1969 r., a następnie powrócił do służby.