Pomimo, że A-10 Thunderbolt II to konstrukcja rodem z lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku, to dzięki programom modernizacyjnym jest wyposażona w nowoczesną awionikę
i skuteczne lotnicze środki bojowe.

Po raz kolejny Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych zastanawiają się nad wycofaniem samolotów szturmowych A-10C Thunderbolt II. Wydaje się, że ta legendarna konstrukcja może nie przetrwać kolejnej rundy zmagań jakie od lat toczą się o nią w Pentagonie i Kongresie. Napięty budżet Sił Powietrznych zmusza je do szukania oszczędności m.in. poprzez wycofanie z linii szturmowców A-10C. Kongresmani nie chcą jednak na to pozwolić twierdząc, że nie można przedwcześnie pozbywać się tak dobrego samolotu do bezpośredniego wsparcia lotniczego.

Według danych z września 2016 r. Stany Zjednoczone posiadają 283 egzemplarze samolotów szturmowych A-10C, które pozostają w uzbrojeniu dziesięciu dywizjonów Sił Powietrznych (USAF – 143 egz.), czterech dywizjonów Gwardii Narodowej (ANG – 85 egz.) oraz czterech dywizjonów Dowództwa Rezerwy Sił Powietrznych (AFRS – 55 egz.). Dziewięć dywizjonów utrzymywanych jest w pełnej gotowości bojowej. Pomimo, że A-10 to konstrukcja rodem z lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku, dzięki programom modernizacyjnym jest wyposażona w nowoczesną awionikę i skuteczne lotnicze środki bojowe.
W 1984 r. firma Fairlchild Republic dostarczyła Siłom Powietrznym Stanów Zjednoczonych ostatnie z 713 zamówionych samolotów szturmowych A-10A Thunderbolt II. Modernizacja floty A-10 do standardu „C” rozpoczęła się pod koniec 2004 r. w ramach programu tzw. zdolności precyzyjnego ataku (PE – Precision Engagement Upgrade). Kontrakt na opracowanie pakietu modernizacyjnego otrzymała firma Lockheed Martin Systems Integration. A-10 w wersji „C” został oblatany w styczniu 2005 r. Wstępną gotowość operacyjną dla wersji „C” w sierpniu 2007 r. ogłosił dywizjon 104th Fighter Squadron lotnictwa Gwardii Narodowej stanu Maryland. Modernizacja floty A-10A prowadzona była przez Centrum Logistyczne Sił Powietrznych w Ogden (OO-ALC – Ogden Air Logistic Center). Modernizacja pojedynczego A-10A trwała średnio 90 dni. Do 2011 r. do standardu „C” zmodernizowanych zostało 349 samolotów A-10A. Dostawa ostatniego A-10C miała miejsce w lipcu 2011 r. w bazie lotniczej Hill AFB w stanie Utah.
Modernizacja do standardu „C” objęła:
– nowy panel kokpitu z dwoma kolorowymi i wielofunkcyjnymi wyświetlaczami firmy Raytheon,
– łącze transmisji danych taktycznych SADL (Situational Awareness Data Link),
– cyfrowe łącze transmisji danych Link-16 oraz łączności satelitarnej SATCOM,
– nowy zintegrowany system kontroli lotu i prowadzenia ognia (IFFCC – Integrated Flight & Fire Control Computer),
– zamontowanie uchwytu drążka sterowego z myśliwca F-16 oraz uchwytu dźwigni sterowania silnikami z samolotu myśliwsko-bombowego F-15E (HOTAS – Hands On Throttle And Stick),
– integrację optoelektronicznych zasobników obserwacyjno-celowniczych typu Sniper XR oraz AN/AAQ-28 Litening ER/AT (A-10C stał się jednym z niewielu samolotów w USAF, który może przenosić zamiennie obydwa zasobniki),
– przystosowanie sześciu z jedenastu belek podwieszeń zewnętrznych do przenoszenia bomb kierowanych satelitarnie i/lub laserowo z rodziny JDAM/LJDAM (GBU-31/-32/-38/-54).
W lipcu 2010 r. Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych przyznały firmie Raytheon kontrakt na zamontowanie w A-10C nahełmowego, zintegrowanego systemu celowania (HMIT – Helmet Mounted Integrated Targeting). Nahełmowy system celowania HMCS Scoprion dostarczyła firma Gentex. W 2013 r. jako pierwszy w system został wyposażony dywizjon 74th Fighter Squadron stacjonujący w bazie lotniczej Moody AFB w stanie Georgia.