Od Duchess do LCT-427. 1 maja 1942 r., Seydisfiord (Islandia). To zdjęcie brytyjskiego pancernika King George V zostało wykonane krótko po tym, jak staranował on niszczyciel Punjabi.

W latach II wojny światowej wielu okrętom Royal Navy przydarzyło się zderzenie z inną jednostką pływającą. „Stłuczki” odnotowywano niemal codziennie, kolizje oznaczające dłuższe remonty nie były rzadkością. Największego pecha miały jednostki staranowane przez dużo większe – ich zatonięcie oznaczało zwykle poważne straty w ludziach. Kilka „maluchów”, w tym dwa niszczyciele, posłały niechcący na dno brytyjskie pancerniki.

Barham, jeden z pięciu superdrednotów typu Queen Elizabeth, wszedł do służby w październiku 1915 r. Podczas bitwy jutlandzkiej był jednym z najcelniej strzelających pancerników Grand Fleet, sam został trafiony przez 6 ciężkich pocisków, jednak nie odniósł poważniejszych uszkodzeń. W okresie międzywojennym służył na Atlantyku i Morzu Śródziemnym, w pierwszej połowie lat 30. XX w. przeszedł gruntowny remont, połączony z modernizacją - opuszczając stocznię w Portsmouth miał m.in. „bąble” przeciwtorpedowe, połączone w jeden kominy, trójnożny maszt rufowy, większe nadbudówki na rufie i nieco ulepszone opancerzenie poziome. Dostał też działka polot. i katapultę lotniczą na wieży „X”. Na tym się niemal skończyło, późniejsze zmiany były niewielkie w porównaniu z tymi, jakie przeszły Warspite, Queen Elizabeth i Valiant.
W rezultacie, tak jak uzupełniająca piątkę Malaya, miał sporo mniejszą wartość bojową niż „siostry”. We wrześniu 1939 r. Barham należał do Floty Śródziemnomorskiej. 1 grudnia, po decyzji Admiralicji o przebazowaniu go do Gibraltaru, opuścił Aleksandrię wraz z niszczycielami Dainty i Defender, które w pobliżu Malty zluzowały Duncan i Duchess. Ponieważ jednak naczelne dowództwo Royal Navy postanowiło,
że zastąpi w Home Fleet Nelsona, przebywał w nowej bazie bardzo krótko – już 6 grudnia wyruszył w rejs do ujścia rzeki Clyde, trasą przez wody na zachód od Irlandii. Eskortę zapewniały mu ponownie Duncan i Duchess.

Fatalny manewr

Niszczyciele typu D, towarzyszące Barhamowi, weszły do służby na początku 1933 r. i zostały przydzielone do 1. Flotylli Niszczycieli we Flocie Śródziemnomorskiej (Duncana zbudowano z myślą o pełnieniu funkcji jej lidera). Dwa lata później, mając za sobą także krótki okres służby na Morzu Czerwonym i w Zatoce Perskiej, zaczęły bazować w Hongkongu (China Station, 8. Flotylla Niszczycieli). Od września do listopada 1935 r., w związku z kryzysem abisyńskim, operowały ponownie na Morzu Czerwonym. Po powrocie do Chin przydarzyło im się kilka kolizji, ostatnia miała miejsce 2 września 1937 r. w Hongkongu – podczas tajfunu pchany przez wiatr, wlokący kotwicę statek uderzył w rufę Duchess. Usuwanie uszkodzeń trwało do połowy października.
Wiosną 1939 r. 8. Flotylla Niszczycieli otrzymała nowy numer, 21. W sierpniu, wobec coraz bardziej prawdopodobnego wybuchu wojny, Admiralicja zdecydowała o przebazowaniu jej na Maltę. Duchess dotarł tam 12 października. Tak jak reszta okrętów flotylli był w kiepskim stanie technicznym i przed rozpoczęciem służby na Morzu Śródziemnym musiał przejść remont.
Rejs z Cieśniny Gibraltarskiej przebiegał bez problemów. 11 grudnia, w rejonie na północny zachód od Irlandii, do pary niszczycieli dołączyły 3 kolejne: najpierw Exmouth (lider 12. Flotylli Niszczycieli) i Eclipse, a potem jeszcze Echo. Przyjęty został wówczas nowy szyk – okręty eskorty utworzyły poprzedzający pancernik wachlarz, przy czym Duncan zajął pozycję jakąś milę przed dziobem, a Duchess w prawej ćwiartce dziobowej Barhama. Płynąc na południowy wschód, w pierwszych godzinach 12 grudnia formacja weszła na wody Kanału Północnego, czyli cieśniny łączącej Atlantyk z Morzem Irlandzkim. Niedługo po 04:00 miała pokonać najwęższą jej część, między przylądkami Mull of Kintyre w Szkocji i Torr w Ulsterze, co oznaczało kolejną zmianę kursu.
Ponieważ jednostkom eskorty z oczywistego względu brakowało zgrania, a noc zapowiadała się na bardzo ciemną, dowódca Duncana od zmierzchu towarzyszył oficerom wachtowym. O 04:37, gdy formacja znalazło się na północny zachód od wyspy Rathlin, z Barhama zasygnalizowano rozkaz zwrotu w prawo. Porucznik Reginald Whinney, pełniący wachtę poranną na Duncanie, przeszedł wówczas na tył mostka i zaczął obserwować pozostałe okręty przez lornetkę, zwracając szczególną uwagę na niszczyciele po lewej, mające do pokonania większy dystans. W połowie zwrotu zaskoczyło go zapalenie na pancerniku świateł pozycyjnych, a potem reflektora. W snopie światła zobaczył spory obły obiekt na wodzie za rufą Barhama i uznał, że staranował on U-Boota.