HMS Fidelity i konwój ONS 154

19 grudnia 1942 r. z akwenu u północnego wybrzeża Irlandii wyruszył konwój ONS 154 zmierzający do Halifaksu w Kanadzie (2 statki płynęły do Kapsztadu w południowej Afryce). Ugrupowanie składało się z 50 jednostek, które zebrały się na wspomnianym akwenie przybywając z różnych portów brytyjskich, jednak większość wyszła 18 grudnia z Liverpoolu.

W tej liczbie był także Fidelity, który co prawda był okrętem, ale jako pułapka „grał” rolę zwykłego frachtowca. Tworzyły ją też brytyjski statek ratowniczy Toward (przebudowany parowy frachtowiec, 1571 BRT), którego zadaniem było podejmowanie rozbitków z zatopionych jednostek, i brytyjski parowy zbiornikowiec Scottish Heather (7005 BRT), mający uzupełniać paliwo okrętom eskorty. 29 statków nosiło banderę brytyjską, 8 norweską, 5 amerykańską, 3 holenderską, a po jednym belgijską, grecką, panamską, polską i szwedzką. Polską jednostką był parowy frachtowiec Wisła (3106 BRT).
Komodorem konwoju był emerytowany 63-letni wadm. (!) Wion de Malpas Egerton, płynący na brytyjskim parowym frachtowcu Empire Shackleton (7068 BRT), który był jednym z 35 statków wyposażonych podczas wojny w katapultę (CAM, Catapult Armed Merchant ship) z ustawionym na niej samolotem myśliwskim Hawker Hurricane. Maszyna ta w razie zaatakowania przez lotnictwo była wysyłana do walki, a po jej zakończeniu odlatywała na najbliższe lotnisko, ponieważ nie będąc wyposażona w pływaki nie mogła lądować na morzu. Jednak w opisywanym czasie Empire Shackleton nie dysponował samolotem, ponieważ albo nie przewidywano na trasie konwoju możliwości spotkania z wrogim lotnictwem, albo wrogimi samolotami miał się „zająć” Fidelity...
Eskortę ONS 154 stanowiła grupa C1 złożona z 6 okrętów kanadyjskich – niszczyciela St. Laurent (który dołączył do ugrupowania 20 grudnia) oraz korwet Battleford, Chilliwack, Kenogami, Napanee i Shediac. Komendę nad eskortą miał dowódca St. Laurenta, kmdr ppor. Guy Stanley Windeyer. Oczywiście można do niej doliczyć również Fidelity, choć formalnie do C1 nie należał.
Statki uformowały się w szyk z 12 kolumnami po 4-5 jednostek, mający 5 Mm szerokości i 1,5 Mm długości. Fidelity, zmierzający do Panamy, o czym była mowa w części 1 artykułu, płynął w piątej kolumnie jako czwarta jednostka, stąd miał miejsce w szyku oznaczone numerem 54. Jak na liczbę 50 statków eskorta złożona z 6 jednostek (zaliczając Fidelity do statków) była skromna. Poza tym Windeyer po raz pierwszy pełnił funkcję dowódcy eskorty, 2 korwety były nowe w grupie i nie były jeszcze „zgrane” z pozostałymi okrętami, a na wszystkich jednostkach dopiero niedawno zainstalowano radary i marynarze nie mieli doświadczenia w ich obsłudze, i tylko St. Laurent (poza nim nie należące do eskorty Fidelity i Toward) miał radionamiernik. Te fakty świadczyły o słabości grupy eskortowej. Co prawda rok 1942 był rekordowym w tej wojnie pod względem strat zadanych przez niemieckie okręty podwodne, jednak brano pod uwagę, że płynące w konwoju ONS 154 statki wiozące przeważnie drobnicę albo tylko balast nie będą silnie atakowane – lepszym celem były jednostki wiozące materiały wojenne z Ameryki do Wielkiej Brytanii. Niemcy jednak szybko wyprowadzili Aliantów z błędu.
Konwój udał się najpierw w kierunku zachodnim, a już 20 grudnia skierował się na południowy zachód ku Azorom, aby ominąć sztormowy północny akwen. Była to dłuższa trasa i korwety nie miały tyle paliwa, aby ją przebyć, dlatego dla jego uzupełnienia był w składzie ugrupowania zbiornikowiec. Poza tym była możliwość odejścia na należące do neutralnej Portugalii Azory, gdzie również można było podjąć paliwo. Jednak w rejonie Azorów znajdował się „black pit” (pol. czarna dziura) – akwen pozostający poza zasięgiem alianckiego lotnictwa stanowiącego dodatkową osłonę. Gdyby trasa konwoju wiodła bardziej na północ, można było liczyć na pomoc samolotów bazujących na Islandii.